Zwart zand

06-12-2023

Na 2 avondjes een wijntje te hebben gedronken werd ik vannacht toch weer afgestraft met een opvlieger. Nou ja, het is ook gezonder om het niet te doen, dus dikke prima.

Het is vandaag super mistig, dus uit het raam zie ik vooral druppels aan het balkon hangen en er is net nog een beetje vage zee zichtbaar.

Hopelijk trekt het open. Maar het meest hoop ik dat zaterdagochtend de boel opklaart want dan hebben we tickets om El Teide te beklimmen. De weersvoorspelling voor deze 2 weken is helaas niet al te zonnig. We wilden vorig jaar El Teide beklimmen maar ontdekten toen dat er per dag maar een bepaald aantal mensen toegelaten worden. De gratis tickets moet je minstens een half jaar van tevoren boeken anders zijn ze al op. Dus dat heb ik afgelopen maart keurig al gedaan. Het zou wel jammer zijn als we dan eindelijk boven op die vulkaan staan en vervolgens alleen mist zien.

Inmiddels heeft het geregend en begint het iets op te klaren. De horizon is weer zichtbaar al is het moeilijk om onderscheid te maken tussen zee en bewolking.

Rond het middaguur nemen we even een pauze om de vuilnis weg te brengen. We wandelen het mega-steile pad op naar boven. Met hele kleine stapjes is dat prima te doen en lopen daarna een eindje langs de berg door een soort park. Ik word heel blij van alle exotische bloemen en planten die ik hier ruik en zie, prachtig!

We werken rustig door en rond half 4 breien we er een eind aan. Het is hier een uur eerder en we willen op dezelfde tijd kunnen werken als Nederland. Da’s wel zo handig met meetings die Corné heeft. Dus de wekker staat hier op 7 uur (onze tijd) en ergens tussen half 8 en 8 zijn we aan het werk zodat we gelijk lopen met Nederland. Dan vinden we het rond half 4 (bij jullie dus half 5) wel mooi geweest.

Na een dag zitten is het hoog tijd voor wat beweging. We stappen in de auto en rijden een paar dorpjes verderop waar we een minuut of 20 over doen. De meeste wegen zijn aan de krappe kant voor 2 auto’s en alles kronkelt over de bergachtige kust. Corné had een leuk strandje uitgezocht waar nog niet zo lang geleden een prachtige nieuwe trap naar toe gebouwd was. De kust is aan deze kant flink steil, dus dat kan geen kwaad.

We parkeren de auto en gaan aan de wandel met google.maps in de hand. Daar waar we een straatje in zouden moeten gaan richting de trap is dat niet mogelijk. We lopen door een straat met aan weerskanten muren waar hier en daar bananenbomen bovenuit steken. Huizen met hekken worden afgewisseld met kleine bananenplantages.

We onderzoeken wat vage steegjes maar vinden geen doorgang. We zien 1 bordje met een parasol+strand teken en besluiten dat te volgen. Het blijkt ook meteen het enige bordje te zijn. Het pad wordt steeds smaller tot het dood lijkt te lopen. Aan het eind gekomen blijkt het de officiële route te zijn om je aan de zijkant langs een paaltje te wurmen waarna een smal paadje verder gaat.

Inmiddels hebben we een schitterend uitzicht over zee waar we tientallen meters boven lopen. In de diepte zien we het zwarte zand vol voetstappen en we breken ons hoofd erover hoe de mensen daar komen. Want wij zien geen mogelijkheid.

Aan het eind van het pad kijken we terug en ziet Corné ergens langs de helling iemand omhoog lopen. Ik neem een sprintje terug omhoog over het pad om te kijken waar zij op ‘ons’ pad komt. En ja hoor, dan zie ik een hond en vervolgens een dame onder de reling doorkruipen en daar is een kronkelpaadje naar beneden. Wat een geluk, dit hadden we nooit zelf ontdekt.

Ik ben compleet in mijn element. Het voelt alsof ik na een geslaagde speurtocht ook nog heerlijk mag klauteren: ik leef! Corné vindt dit soort paadjes met zijn hoogtevrees wat minder: hij ziet zichzelf in zijn hoofd om de haverklap struikelen en de diepte in storten. Ik vraag hoe ik hem kan helpen maar meer dan een beetje in de buurt blijven is niet nodig. Hij moet vooral zijn hoofd tot stilte manen en rustig doorgaan.

Ik spring intussen van steen naar steen, glijd hier en daar een stukje op mijn kont en zorg altijd dat ik op 3 punten grip heb. En dan staan we opeens op een surrealistisch stuk strand. De begroeide lavastenen waarover we naar beneden geklauterd zijn steken nu als kale ruwe rotsen uit het zwarte fijne zand waar de uiteinden van de golven tegenaan kabbelen. We trekken onze schoenen uit en lopen over het strand.

Het zwarte zand wordt aan het eind van de baai onderbroken door een lava-uitloper in zee vol poeltjes met kleine visjes erin. We spoelen onze voeten schoon in zo’n poeltje en laten ze aan de lucht drogen terwijl we genieten van de omgeving.

Ik kan uren kijken naar golven die kapotslaan op rotsen. De rauwe ruwheid en kracht die daaruit spreekt vind ik fascinerend. Geen golf is hetzelfde.
We trekken onze sokken en schoenen weer aan en huppelen over de stenen. Ik vind het heerlijk om te ontdekken hoe glad of ruw het daadwerkelijk is, en zo steeds meer vertrouwen en snelheid te krijgen tot ik van steen naar steen spring en pas in de lucht besluit waar ik mijn voet neer ga zetten. Die concentratie, de soepelheid en kracht van m’n benen: dan voel ik me weer 12 waarbij ik achter mijn broer Jaap aan precies hetzelfde doe in Bretagne over de stenen daar aan het strand.

De uitloper gaat weer over in zwart zand en aan het einde van deze baai zien we een grote nieuwe trap. We lopen ‘m op en halverwege zie ik een vaag zijpad. Ik ben nog in mijn nieuwsgierige huppelstemming en Corné vindt alles best. Het blijkt een hoog kustpaadje te zijn waarbij we het ene moment uitzicht hebben over strand, rotsen en oceaan en dan opeens onder een tunnel van dichte begroeiing lopen waardoor het geluid van de branding gedempt wordt en we vooral vogels horen kwetteren. Ik wil uiteraard weten waar dit pad naar toe leidt dus we lopen door tot het eindigt bij een uitkijkpunt bij de volgende baai. Detail: we moeten over een reling klimmen want blijkbaar is de ene kant van het pad gewoon toegankelijk, maar de andere kant niet.
Corné kijkt op maps en weet gelukkig nog waar de auto ongeveer staat en we gaan aan de wandel. We moeten om een complete bananenplantage heen lopen en worden intussen getrakteerd op een oude, in onbruik geraakt plantage die me Inca-vibes geeft met alle muurtjes.

Ik geniet intussen van de enorme bananentrossen met prachtige bloemen die daaronder hangen, zie plantjes die me doen denken aan reuze-paardenbloem-bladeren en snuif alle exotische bloemengeuren diep naar binnen.

Eenmaal bij de auto kan Corné het niet hebben en we gaan nog even op zoek naar waar die trap nou moet zijn. Want dankzij mijn zijpad hebben we het eind van de trap niet gehaald. We zijn niet de enige die het niet kunnen vinden want we komen naast wat loslopende zoekende mensen met hun mobiel in de hand even aan de praat met een viertal jonge Duitsers die qua humeur tussen chagrijnig, geïrriteerd en verwonderd in zitten.
Wij besluiten terug te gaan naar het appartement en morgen dezelfde wandeling te gaan maken waarbij we de trap helemaal op gaan lopen om zo dit mysterie te ontrafelen.

Eenmaal bij het appartement maakt Corné een heerlijk stuk vlees voor zichzelf klaar. Het vlees wat je hier kunt kopen is doorregen met vet waardoor het vlees ontzettend smaakvol is. Als rasechte Eskimo kan hij hier zijn hart ophalen. Intussen heb ik zo’n beetje alle kleding die we bij ons hebben (want travel light) in een spoelwasje gegooid en na een snelle douche plemp ik voor ons beiden een salade in elkaar. Ik pimp de sla met augurk, tomaat en met een gekookt ei, gekookte krieltjes en een in stukken geknipt chipolata worstje. Een klodder zure mayo maakt het af.

07-12-2023

De ochtend begon al veelbelovend met een grote streep blauw tussen de bewolking. Mijn schoonmoeder heeft de meest geweldige uitspraken en eentje die ingeburgerd geraakt is binnen ons gezin is: ‘Daar kun je wel een pyjamabroek uit knippen’ als er voldoende blauw tussen de wolken te zien is.

En jawel, vanaf 11 uur kon ik in bikini in de zon gaan werken. Mijn genietfactor gaat acuut door het dak als ik de zon op mijn huid voel. Rond 13 uur hebben we samen buiten geluncht en ik heb in totaal 2,5 uur intens genoten.

Toen was de zon weer verdwenen achter een geheelomvattend wolkendek. Hopelijk morgen een nieuwe kans.
Maar na een volle werkdag zijn we tegen half 5 in de auto gestapt en weer naar hetzelfde strandje gereden. De zon piepte zelfs hier en daar door de wolken, maar ook zonder zon is de temperatuur heerlijk om in buiten te spelen. We zijn het pad weer afgewandeld, hebben even stil gestaan om te genieten van iemands creatieve zand-werk in wat gebrekkig Engels (klik op de foto om 'm te vergroten)

waarna we verder zijn gehuppeld en geklauterd tot we lichtelijk bezweet op het zwarte strand stonden. We hebben onze kleren afgepeld en zijn gaan spelen in de woeste golven. Compleet buiten adem door het watergeweld maar stralend als kleine kinderen hebben we ons weer aangekleed en zijn het strand af gekuierd. Op hetzelfde plekje als gister hebben we onze voeten schoon gepoedeld en om de tijd te doden van het wachten tot onze voeten droog geworden waren hebben we selfies naar elkaar gestuurd ;-)

En toen was daar de trap weer. Het zijpaadje hebben we links (in dit geval was het rechts) laten liggen. Het vage kronkelpad liep tussen bananenplantages en vervallen huizen door. Het lag iets dieper waardoor je het gevoel kreeg door een smal ravijn te lopen. Intussen bedacht Corné een nieuwe bijnaam voor mij: ‘Maria Botanica’. Ik sta zo vaak stil bij mooie plantjes (zoals deze intens grote passiebloem) of lig opeens op mijn knieën omdat ik wil snappen waarom iets er echt uitziet als een tomatenplantje maar dat dan denk ik toch niet is. Het leek hem een mooi pseudoniem om onder te gaan schrijven. Ik denk dat ik mezelf maar blijf.

En toen was daar de onthulling van het pad. We bleken er gister boven gestaan te hebben. Hier op die plak beton lopen al die toeristen dood. Niemand snapt het meer. En ik denk dat de locals het graag stil houden. Onder een bruggetje wat op een gesloten hek stuit loopt het pad. Het ziet eruit als een leegstaande sloot. Ergens aan de zijkant is een verborgen afgebrokkeld trappetje. Vet cool toch hoe hier een gare toegangsroute een enorm eind de berg afkronkelt en dan eindigt bij een prachtige vers aangelegde nieuwe trap. Geen idee hoe alle hout en tegels daar gekomen zijn. Ik hoop over zee.

Ik was vorige week thuis echt super zelfstandig geweest. In het kader van ‘travel light’ had ik een nieuw studieboek met m’n mobieltje helemaal ingescand. Ik kon maar 24 pagina’s per keer scannen waardoor ik via airdrop een heel aantal pdf-bestandjes op m'n laptop had. Vervolgens zelf uitgevogeld hoe ik die kon samenvoegen tot 1 pdf waarbij het ook nog lukte om ze in de juiste volgorde aan elkaar te plakken. Ik was trots op mezelf. Het gevolg van een man die dit soort dingen in z’n slaap nog kan is namelijk dat ik het nooit doe. Maar ja, hij was best druk en ik dacht: ik zeg tegen m’n moeder ook altijd: ‘google is your best friend’, dan moet ik dat zelf ook in praktijk brengen.

Afijn, ik had bedacht dat ik die pdf hier wel over zou zetten op m’n e-reader. Ik had er zelfs aan gedacht om alle goede snoertjes in te pakken. Ik was alleen vergeten dat ik een nieuwe laptop heb die geen USB aansluiting meer heeft. Dus gaat het niet lukken om die pdf over te zetten op m’n e-reader. En gaat het Corné ook niet lukken om nieuwe boeken die op mijn laptop staan op zijn e-reader te zetten.

Na onze wandeling zijn we doorgereden naar de mediamarkt waar we een verloopstekkertje gevonden hebben van USB naar USB-C. Dus nu komt het vast goed. Eenmaal thuis lekker gegeten en intussen de halve finale van Het Perfecte Plaatje gekeken.

Intussen maken we in een parallel universum ook nog een DHL soapserie mee. 6 december zou tussen 9-14 uur een pakketje bezorgd worden. Na contact met de hele straat bleken onze directe buren dan thuis te zijn waarna we aangegeven hebben bij DHL dat het bij hen bezorgd kon worden. Om 17:30 kregen wij èn zij bericht dat het bezorgd was. Maar dat was niet waar. De buuf heeft nog even gecheckt of de boel niet in onze tuin was gelegd (want dat gebeurt ook nogal eens als je net even 10 minuten weg bent) en toen kregen we bericht dat het de 7e bezorgd zou worden. En jawel hoor, vandaag rond half 4 was het zover: het was bezorgd bij de buren.
Alleen was dat wederom niet waar. Na nog een speurtocht door de tuin (soms wordt het onder of achter de motor gelegd, of schuin tegen de voordeur, of in de bosjes gepropt)

Een paar uur later kregen we bericht: morgenavond wordt het bezorgd. Spannend verhaal hè.