Galileo lette ook niet op in de kerk

Maandag 18 maart

Gisteravond heeft mijn moeder een heerlijke maaltijd gekookt. We hadden rijst-fusilli ontdekt en dat bleek een groot succes. Corné en ik doen het qua gezondheid allebei beter op weinig gluten maar mais-pasta vindt Corné echt niks aan. De rijst-fusilli blijkt hetzelfde mondgevoel/smaak te hebben als normale pasta. Met een goed gevulde tomatensaus vol gehakt en groenten gaat de pan bijna leeg. Een klein restje mag de koelkast in als ontbijt voor mijn moeder morgenochtend. Corné bakt nog een groot pak kipfilet gaar waarna het na afkoeling in de afgewassen bak van de tiramisu zo de vriezer in gaat. Dat kan morgen in de koffer mee naar huis. Zo’n bagageruim in het vliegtuig is ook hartstikke koud.

’s Avonds weet Corné iets magisch te doen op zijn laptop waardoor het systeem denkt dat we gewoon in Nederland zitten en we toch Heel Holland Bakt kunnen kijken. Echt handig zo’n man die alles kan.

Vanmorgen zijn we na een ontbijt vol gevarieerde restjes de tassen gaan inpakken. Enige herstructurering was nodig aangezien we terugvliegen met een andere maatschappij en elke club z’n eigen bagageregeltjes verzint. Er mogen nu wat minder kilo’s in de koffer, maar we mogen allemaal een extra grote tas als handbagage meenemen. Dus wat qua kilo’s niet in de koffer kan gaat in een Lidl-boodschappentas mee, samen met de restjes die nog leuk zijn in het vliegtuig zoals tomaatjes, chips en koekjes. We ruimen onze boel op, kletsen met de eigenaar die enkel Italiaans spreekt als we de sleutel teruggeven. Dankzij onze gezamenlijke kennis van Portugees, Italiaans en Latijn begrijpen we dat hij familie in Nederland heeft die iets doet in de bloemen en tomaten.

We parkeren in Pisa op wederom een gratis parkeerplaats en wandelen in een kwartiertje naar het oude centrum. Je steekt een straatje over, loopt tussen 10 stalletjes met toeristenmeuk (scheve torentjes, sleutelhangers, tassen en sjaaltjes.) onder een poort door en opeens zijn daar de toren van Pisa omringt door andere prachtige oude gebouwen. Overigens heeft Corné wel even zo’n torentje gekocht voor op kantoor. Een medewerker van hem heeft al een paar x iets meegebracht van een reis voor op kantoor, dus hij wilde dat als blijk van waardering ook doen.

Corné had online al een combi-ticket gekocht en voor 10€ per persoon hebben we een dagvullend programma want we mogen in de Kathedraal, Babtisterium, Camposanto, Sinopie museum en Opera del Duomo museum.

We starten bij de Babtistery; een prachtig rond gebouw met vooral een doopvont in het midden. Formaatje mini-zwembad. Het gebouw is vooral bekend vanwege z’n akoestiek en het was dan ook erg leuk dat een medewerker iedereen tot stilte maande en z’n keel opentrok. Te beluisteren onder het kopje video’s.

Terwijl de moeders op een trapje neerzegen zijn Corné en ik nog de trappen naar boven opgehuppeld om het doopvont vanaf de galerij te bekijken. Zoek de moeders op de foto! Uiteraard hebben we uitgebreid naar elkaar gezwaaid en hebben wij genoten van het uitzicht op de kathedraal met daarachter de scheve toren.

Het volgende punt op de agenda is de kathedraal waar Corné al snel begint te kwijlen van alle oude schilderijen. Hij wijst ons op toffe details en neemt ons mee in de geschiedenis van zowel de schilderkunst als het dagelijks leven door de eeuwen heen. Fascinerend!

Het schijnt dat Galileo Galilei ook niet netjes naar de preek luisterde en net als wij als kinderen in zijn hoofd bezig was met andere dingen. Waar Corné en ik ons vroeger bezig hielden met alle cijfers op het liturgie-bord optellen of de schrootjes op het plafond en alle lampen tellen heeft Galileo zijn theorie over de beweging van een slinger bedacht door naar een grote lamp te kijken die aan het plafond van het middenschip hing.

Maar echt, het is een kathedraal waar je je ogen uit blijft kijken. Of het nou de mega schilderijen zijn, de mozaïek-vloer, de plafonds of de gebeeldhouwde preekstoelen.

Het is de hele dag al druilerig maar elke keer als wij naar buiten gaan is het of net droog of het miezert alleen een beetje. De straatverkopers leuren intussen met paraplu’s alsof er een nieuwe zondvloed gaande is. Of misschien zijn wij gewoon doorgewinterde Nederlanders en zijn die Italianen geen buitje gewend.

Na de kathedraal duiken we het eerste het beste koffietentje in om de inwendige mens te laven waarna we weer helemaal opgewarmd naar de Campo santo. Een ommuurde begraafplaats vol beelden en sarcofagen. Maar het meest interessant zijn alle fresco’s aan de muren. Het is leuk om te proberen uit te vogelen welk bijbelverhaal er uitgebeeld wordt. Super intrigerend om te zien hoe er door de eeuwen heen verschillend gedacht wordt over allerlei dingen. In de ene eeuw is het volkomen normaal om blote borsten te schilderen, in de andere eeuw is dat not-done en worden zelfs de engeltjes van blaadjes voorzien voor hun baby-genitaliën.

Inmiddels is het tijd voor een lunch. We zijn al aardig aangepast aan de zuidelijke gewoonten want voor Hollandse begrippen is het al bijna thee-tijd. We lopen een straatje in en stappen bij La Lanterna naar binnen, een pizzeria die prima reviews heeft op google.

We zijn net op tijd want als we eenmaal zitten stroomt de zaak vol. We kiezen allemaal een pizza uit en wat te drinken en vermaken ons gerust anderhalf uur. Ik geniet van m’n pizza zonder kaas, de bodem is heerlijk maar mijn lijf is een beetje klaar met de gluten. Mental note to myself: 2 pizza’s binnen een paar dagen is te veel gluten. M’n opgeblazen en onrustige buik kan ik gelukkig meteen al achterlaten op het toilet en we wandelen naar het Sinopie museum. Super gaat om dit te bekijken nadat we de Campo santo bekeken hebben. In het Sinopie hangen teruggevonden schetsen van de fresco’s die in Campo santo op de muren geschilderd zijn. En bij een schets moet je dan niet denken aan een A-4tje maar echt op ware grootte op een pleisterlaag. Uiteraard is niet alles goed bewaard gebleven maar samen met de uiteindelijke fresco’s kunnen de meeste taferelen goed ingevuld worden. Buiten lachen we ons steeds een kriek om al die mensen die foto's nemen om de toren recht te duwen of in hun hand te houden. Zooooo voorspelbaar. We lopen hier al een uurtje of 6 rond en worden er onderhand melig van dat mensen dit maar blijven doen. Dus doen we het ook. En we vinden het echt super grappig!

Als laatste rest ons het Opera del Duomo museum waar vooral veel beelden staan. Hierna besluiten we ondanks het druilerige weer een ijsje te gaan eten. We zijn tenslotte in Italië. Daarna kuieren we terug naar de auto en zien dat we er weer bijna 10 km wandelen op hebben zitten vandaag. Geen wonder dat m’n schoonmoeder een zere knie heeft. Stiekem maken we elke dag heel wat kilometers. Inmiddels is het al half 6, gooien we de tank van de auto vol en rijden naar het vliegveld. We vogelen uit waar we de auto in kunnen leveren, rijden dan eerst terug naar het vliegveld en zetten de moeders er met alle bagage uit. Wij rijden weer terug naar het inleverpunt, vinden een dame die de auto van binnen en buiten goedkeurt en wandelen terug naar het vliegveld. Daar kletsen we wat met elkaar, met wat andere mensen en gaan omstebeurt naar het toilet en drinken onze waterflessen leeg.

Een italiaanse meneer die naast ons zit vindt mij blijkbaar betrouwbaar want hij vraagt me of ik op zijn koffers wil letten terwijl hij even naar het toilet gaat. Uiteraard.

En dan mogen we eindelijk de koffer inleveren. Dan door de douane waarna we nog een paar stoelen vinden om te zitten.

Gelukkig doen de oplaadpunten tussen de stoelen het hier wel want met m’n strava (heel handig om aan het eind van de dag de weg naar de parkeerplaats weer terug te vinden) en alle andere opzoekdingen van de dag begint-ie aardig leeg te raken. Het boarden duurt twee lang, twee breed omdat iedereen die z’n handbagage koffertje in moet leveren voor in het ruim ‘m toch mee naar binnen probeert te sneaken. En dat past dus niet. Als iedereen nou gewoon weer terugging naar een rugzak zoals wij bij ons hebben zou het allemaal prima passen. Helaas voor ons is het binnenkort bij alle vliegmaatschappijen voorbij met gratis handbagage meenemen. (afgezien dan van een mini-tasje van 20x30x40 waar zelfs wij moeite mee hebben om alles voor 10 dagen in te stoppen, alhoewel het op de heenreis wel gelukt was)

Mijn moeder had vandaag een dikke allergie-aanval sinds het aanvegen van het huisje vandaag. Tja, in haar geval is het geen goed idee om het huis schoner achter te laten dan je het gekregen hebt. Zo voor het oog leek het prima schoon, maar in het echt viel het wat tegen. Een vliegtuig-airco eroverheen helpt dan niet echt. Dit keer zaten we op dezelfde rij, maar met het gangpad ertussen. Bij het raam kwam een vrouw zitten naast mijn moeder en de volgende anderhalf uur raakten ze niet uitgepraat. Wat een leuke, bijzondere ontmoeting hadden die twee. De reis vloog voorbij (haha, leuke woordspeling) en tegen 23:30 begonnen we weer aan de marathon op Schiphol. De moeders wilden eerst even naar het toilet waarna we weer invoegden in de mensenmassa en uitkwamen bij een bagageband. Corné was al doorgelopen naar de shuttle bus om op P3 onze auto op te halen. Terwijl we op de koffer stonden te wachten appte hij dat hij bij Departures 3 stond te wachten.
Nadat onze koffer ook niet bij de 3e lading koffers zat begon ik me eindelijk af te vragen of we wel goed stonden. Onze vlucht stond op geen enkel tv-tje vermeld. Opeens zag ik in de verte een verlicht bord met een pijl naar nog meer bagagebanden. Wij daar naartoe maar die hele hal was leeg en maar matig verlicht. Nog even gevraagd aan een medewerker hoe je er achter komt bij welke bagageband je moet zijn maar hij wist het ook niet. Dus terug naar de eerste hal. Ik heb een paar opgeschoten knullen gevraagd hoe je weet waar je moest zijn maar zij kwamen ook niet verder dan dat het op zo’n tv-tje moet staan. Inmiddels had Corné wat stress want hij stond al die tijd al op een kiss&ride plek. Dat kun je niet eeuwig volhouden. We zagen een balie en zijn het daar gaan vragen. En jawel, we moesten bij bagageband 17 zijn. Dan ga je dus bordjes volgen en blijkt het nog minstens 10 minuten lopen zijn, 3 hallen verderop. En nog steeds heb ik geen idee hoe ik dit had kunnen uitvogelen. Je zou toch ergens een groot scherm verwachten waar dat op staat maar die heb ik dan echt gemist. Hoe goed we er ook naar zochten.
Eenmaal bij bagageband 17 cirkelden er heel wat koffers rond, in een verder lege hal. Ik vermoed dat er nog meer mensen geen idee hadden waar ze het moesten zoeken. Gelukkig viel de groene koffer van m’n schoonmoeder goed op en konden we eindelijk naar Corné.
We hadden onze live locatie met elkaar gedeeld en ik zag dat hij direct buiten om het hoekje stond. Maar toen we eenmaal buiten waren zag het er toch anders uit, dus nog een stukje lopen, en nog een hoekje om, en toen hadden we toch best een eind gelopen en stonden we op een onmogelijk stuk en daalde het besef in dat de wegen rond Schiphol niet alleen 3D maar ook 4D zijn. Ofzo. Ik bedoel dat ze ook in de hoogte kunnen zijn. En wij stonden op een weg op de begane grond. Dus ging Corné met de auto kijken of hij bij ons kon komen. Nou, dat was niet zo’n strak plan want voor hij het wist zat hij op de snelweg. Dus wij weer teruglopen naar Schiphol en hij terug rijden naar Departures 3. Om een veel te lang verhaal iets korter te maken: we zijn weer naar binnen gegaan, hebben de bordjes Departures 3 gevolgd, zijn de roltrap opgegaan en de deuren door naar buiten waar Corné stond.
Ongelofelijke oen die ik ben. Hahaha, dit had een uurtje sneller gekund. Maar goed, om half 2 ’s nachts waren we thuis. M’n moeder zag het nog zitten om zelf naar haar huis te rijden en een dik kwartier later kregen we een appje dat ze veilig thuis was. Hups naar bed allemaal! Dank lieve moeders dat jullie zo'n toffe reis met ons hebben gemaakt.

Ps, dinsdagavond heeft Kirsten een onwijs lekkere maaltijd gekookt van pasta, vegan pesto, geroosterde tomaten met balsamico azijn, courgette en de inmiddels ontdooide kip. Het is nu woensdagavond en we leven allemaal nog. Het was heerlijk.