Ik ben jarig dus ik trakteer

Donderdag 14 maart

Na een heerlijke nacht ben ik al vroeg wakker en sluip ik naar beneden om de broodjes alvast te smeren en wat koppen thee naar binnen te gieten. Veel vocht naar binnen gieten als ik ga vliegen is mijn strategie tegen airco-uitdroging.

Tegen zevenen kruip ik nog even tegen Corné aan om hem wakker te maken en na zeker 30 seconden stuiter ik: “je moet iets tegen me zeggen!!!”Nog half slapend krijg ik al lachend liefdevolle felicitaties. Ik ben jarig en het wordt een leuke dag!

M’n schoonmoeder is inmiddels ook beneden en even later komt mijn moeder binnen wandelen. We stoppen de laatste spullen in de tassen, gooien de vuilniszak weg en trekken de deur achter ons dicht. Op naar Schiphol!

Na een prima ritje via onverwachte dorpjes als Kudelstaart – want Waze geeft de snelste route en die is vanmorgen niet via de snelweg – zet Corné ons af bij de vertrekhal en rijdt zelf door naar P3. Intussen starten wij aan de halve marathon richting 1a waar we onze gezamenlijke koffer kunnen inchecken. Tegen de tijd dat we daarmee klaar zijn voegt Corné zich weer bij ons en vervolgen we de marathon om neer te strijken bij La Place. Tijd voor een lekker bakkie want het is feest.
Helaas is er niets lekkers te krijgen waar geen melk in verwerkt zit en ook de gluten vieren hoogtij. Maar dan tovert mijn moeder een pak gv/melkvrije speculaasjes uit haar tas. En even later komt er ook nog een cadeau uit. Van alle Mollen krijg ik 2 zeer gewenste boeken van master Tung. Ik ken er al een aantal naald-combinaties uit en sta versteld van het effect. Eentje werkt bijvoorbeeld geweldig tegen fikse jeuk op het lichaam. Ik kan niet wachten om die boeken te verslinden.

We wandelen richting de gate en vinden nog wat zitplekjes waar de moeders op hun mobieltjes duiken (die bejaarden van tegenwoordig ook ;-))

terwijl Corné en ik uit het raam koekeloeren en de piloten al zien zitten. Even later zien we de groene koffer naar binnen glijden en is het alweer tijd om te boarden. We zitten met z’n drieën op een rijtje en eentje er schuin achter aan het gangpad. Het is behoorlijk vol maar tegen de tijd dat het vliegtuig vertrekt is duidelijk dat Corné in zijn eentje zit. Dus verschuif ik naar zijn rij en hebben de oma’s ook een hele rij met z’n tweeën. Relaxed hoor!

We vertrekken een half uur te laat waarna ik in acute vakantiestemming kom en alle besef van tijd laat varen. Geen idee hoe laat we aankomen in Florence, maar de zon schijnt volop!

Terwijl de moeders naar het toilet gaan rolt een paar meter verder de groene koffer al de bagageband op. Ongelofelijk wat snel. Bij het huren van een auto let Corné er altijd op dat we de auto op het vliegveld zelf op kunnen halen. We zijn een beetje klaar met voor de allergoedkoopste auto op een busje moeten wachten die dan niet op de afgesproken plek staat en dat soort gedoe.
Intussen is Corné op zoek naar het loket van de autoverhuur. Navraag leert ons dat we de bordjes moeten volgen naar de autoverhuur-shuttle bus. Hmmm….’ophalen op het vliegveld’ blijkt stiekem toch via een shuttlebusje een eindje verderop te zijn. De boefjes. Maar goed, we staan in vakantiestand, de zon schijnt en de bus komt snel dus wie doet ons wat.
Wij maken het ons gemakkelijk in het zonnetje terwijl Corné binnen de auto gaat regelen. Het duurt twee lang twee breed maar daarna weet Corné wel dat de beste man ooit een vriendin uit Eindhoven had, in Amsterdam geweest is waar hij wegens wietgebruik niet zoveel meer van weet, dat hij inmiddels vrijgezel is, van onze leeftijd en dat hij Corné een ‘lucky man’ vindt vanwege zijn huwelijk met mij. Dat laatste zei hij toen ik even poolshoogte ging nemen omdat het zolang duurde dus ik vat het maar op als een compliment.

We zijn de snelweg richting Pisa opgeketst en hebben een kaartje getrokken want het bleek een tolweg te zijn. Tegen de tijd dat we in de buurt van Lucca kwamen verlieten we de tolweg weer. Corné duwt het kaartje erin maar het wordt meteen weer uitgespuugd. Dit spelletje heeft zich een paar keer herhaald tot er een stem uit het apparaat kwam. Die stem sprak alleen Italiaans. Ik bak daar iets meer van dan Corné dus even later lag ik over Corné geleund uit het raam tegen een apparaat te praten. Volgens mij vroeg ze waar we de tolweg opgekomen waren dus ik heb in mijn beste Italiaans ‘Firenze’ gezegd maar ook in het Engels en Nederlands hielp het niet. Na nog een keer of 6 dat kaartje erin geduwd te hebben en weer uitgespuugd gekregen te hebben en wat Italiaans gebrabbel was de dame het ergens in het land in haar kantoortje denk ik zat en stond er opeens op het scherm dat we drie euro zoveel moesten betalen. Bankpas ertegenaan en hups de slagboom ging open.

In Lucca zijn we even een Lidl ingegaan om de eerste boodschappen te halen. Een prima manier om heel nuttig de tijd te doden want volgens de papieren konden we om 16 uur in het huis. Een minuut of 10 voor we er waren kreeg ik een sms met foto’s van de ingang: een soort oude poort. Uiteraard vonden we het niet in 1x maar na een rondje door het dorp herkende ik een verkeersbord van de foto en toen zagen we de oude toegangspoort.
Een zeer rap Italiaans sprekende Maria (uiteraard) verwelkomde ons enthousiast en liet in het huis zien waar de bicchieri en piatti allemaal stonden. De bagno werd aangewezen en ik kon het allemaal volgen. Maar om zelf wat terug te babbelen in het Italiaans heb ik echt tijd nodig. Dus het bleef vooral bij si en grazie.

Het huis is echt mega groot dus iedereen heeft een slaapkamer naar z’n zin uitgezocht. De een heeft het graag pikkedonker, de ander wil graag een hard of juist zacht matras. Alles was mogelijk dus iedereen blij. Toen hebben we de oma’s in de zon geïnstalleerd en zijn Corné en ik nog even naar een supermarkt gegaan voor de laatste dingetjes. We hadden bijvoorbeeld nog geen koffie gekocht want we hadden geen idee of we filterkoffie, cups of pads nodig hadden.

Eenmaal terug hebben we wat eten in elkaar geflanst: Corné had een paar mooie stukken vlees gescoord (dat missen we echt in Nederland, vlees waar goed vet aan zit zodat er smaak aan het vlees zit, niet die magere rommel) aangevuld met rozemarijnaardappeltjes, gegrilde groente, een salade en wat brood.

De maaltijd ging over in een toetje: tiramisu (of speculaasjes) met koffie en thee. Een paar uur later zaten we nog steeds te praten en hebben we het feest nog maar even uitgebreid met een wijntje, wat toastjes (yeah, in Italië hebben ze de glutenvrije rozemarijn-crackertjes gewoon vast in het assortiment, zoooo lekker!) met coppa, een kaasje voor de liefhebber en humus met citroen.

We zaten allemaal verbazingwekkend goed in onze energie na zo’n reisdag maar tegen half 11 waren we er allemaal wel klaar mee.

Vrijdag 15 maart

We hebben allemaal lekker geslapen en na een ontbijt met vers gekookte eitjes en de podcast ‘eerst dit’ van de EO zijn we in de auto gestapt naar Florence.

Ik had van Anike een rijtje tips door gekregen over Florence. We hebben de auto geparkeerd bij Abbazia di San Miniato al Monte (een abdij op een berg) vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de stad.

Ondanks het grijze weer was de Duomo goed herkenbaar. Vervolgens zijn we de trappen opgesjouwd, hebben buiten de graven bekeken en daarna de prachtige binnenkant. De abdij dateert uit ongeveer het jaar 1000 en binnen zijn ook nog eeuwenoude fresco’s zichtbaar en delen daarvan die gerestaureerd worden. Super intrigerend om te zien dat het schilderen van de juiste lichaamsverhoudingen toen nog niet uitgevonden was. Verder prachtige mozaïek-vloeren!

Na een uur hebben we een nieuw parkeerkaartje gekocht tot 16 uur. Het kost hier wel 2 hele euro’s per uur. Daar schrikken deze Rotterdammerts niet van.

We zijn rustig de heuvel afgekuierd, via de rivier de Arno richting de Ponte Vecchio.

Langs de Arno kwam mam in gesprek met een Amerikaan die haar vroeg waar ze vandaan kwam. Er ontspon zich een mooi gesprek over waar pap en mam ooit in Amerika geweest waren en dat hij met een klas 10 dagen Europa deed en in Nederland nog naar Corrie ten Boom wilde. Of mama die kende: Ja hoor, ben je soms christen? vroeg ze. En dat bleek inderdaad. Het gesprek eindigde met een ‘God bless you’ over en weer, waarna ze opeens besefte dat wij onwetend van dit hele intermezzo verder waren gelopen en ze ons snel op ging zoeken. Dat was een heel bijzonder momentje zo langs de Arno. Ze hoefde overigens niet lang te zoeken want mijn schoonmoeder had het gezien dus we stonden aan de andere kan van die hele schoolklas te wachten.

Op een plein stonden allerlei beelden waaronder De David van Michelangelo.

Mam wilde van dichtbij wat foto’s maken en toen ze daarna vroeg of ik haar sjaal uit haar rugzak wilde halen stond-ie wagenwijd open en ontbrak haar tasje. Het tasje wat ze ALTIJD onder haar jas om haar nek draagt en nu voor 1x in d’r rugzak had gedaan. Paspoort, ov-chipkaart en wat papiergeld zaten erin, haar mobiel zat gelukkig in haar jaszak. Na de eerste schrik besloten we eerst maar verder te gaan en dit later op te lossen.

De moeders wilden plassen dus we besloten een koffietentje binnen te gaan. Voordat we konden bestellen kwamen ze lichtelijk groen aangelopen de toiletten uitgelopen: het toilet zat onder de poepspetters dus we zijn zo snel mogelijk verder gelopen. Op google een openbaar toilet gevonden en voor een euro kun je schoon piesen.

Daarna vonden we het wel lunchtijd en ik zag op google.maps 170 meter verderop een pizzeria. Het begon wat te miezeren dus ik had geen zin om te zoeken naar het allerbeste lunch-plekje. Binnen zaten we lekker droog en naast pizza’s stond er onder andere ook kip met gegrilde groenten op de kaart. Daar hadden alle dames wel trek in.

En toen werd mam gebeld door een Italiaans nummer. Aangezien iedereen denkt dat ik vloeiend Italiaans spreek doordat ik honderd jaar geleden een paar lessen gevolgd heb kreeg ik haar mobiel in handen gedrukt. De eerste keer was ik te laat met opnemen, de 2e keer bleek mama’s mobiel nog op haar gehoorapparaten te staan zodat ik niets kon horen, daarna heb ik het nummer teruggebeld en kreeg ik een man aan de telefoon die in het Engels vertelde dat hij een tour guide was waarna hij vroeg of hij in het Nederlands verder kon gaan. Dat was handig!
Een Italiaanse collega van hem had mama’s tasje gevonden met haar paspoort erin. Op de een of andere manier hadden ze van een oud los flodderpapiertje met wat gegevens via haar website haar telefoonnummer te pakken gekregen. Helaas viel de verbinding toen weer weg. Om een lang verhaal kort te maken: na heel wat half mislukte telefoontjes over en weer zijn we overgestapt op sms (want appen lukte niet) en opeens stond er een vrouw op een scooter buiten die het tasje aan een ober gaf voor ons. Corné liep snel naar buiten waarna die vrouw een beetje bozig deed omdat via haar collega afgesproken was dat we buiten zouden wachten. Maar ja, dat was dus niet doorgekomen met die slechte verbinding.

Italiaanse vrouw weer weg en mam haar tasje terug. PTL! Alleen het papiergeld was verdwenen maar haar paspoort was er weer! Dat scheelt een hoop gedoe! We waren een beetje beduusd en via sms heeft mam gevraagd hoe we ze konden bedanken. Nou, als we wat geld zouden achterlaten bij het restaurantje voor een kop koffie en een glas wijn waren ze helemaal blij. Dus in mijn beste Italiaans (lang leve google translate) heb ik de ober gevraagd om 20 euro bij de rekening op te tellen als tegoed voor deze beide mensen (met naam en toenaam). En niet omdat koffie en wijn hier zo duur is, maar omdat mam’s dankbaarheid veel groter was dan alleen een drankje. En ja, dan verzin je iets wat groter is maar niet te gek. Ach, we doen ook maar wat. Zoals Corné zei: gelukkig komt zoiets niet vaak genoeg voor in je leven dat je er echt handig in wordt.

Na de lunch zijn we naar de Duomo gelopen. We wilden alleen de kathedraal bekijken waar je geen kaartje voor nodig had. We zijn keurig in de rij gaan staan. We zagen een bewaker mensen met ticket binnenlaten en zonder ticket wegsturen. Hmmmm….en jawel, ook ons werd verteld dat de ingang voor de kathedraal om de hoek was. Dus zijn we in de volgende rij aangesloten. Eenmaal binnen moesten we door van die vliegtuigpoortjes waarna we ons konden vergapen aan allerlei moois. Ik raakte een beetje in verwarring van de 24-uurs klok van Paolo Uccello en heb m’n nek bijna verrekt toen we het plafond van de koepel bekeken terwijl Corné uitleg gaf over alles wat we zagen: de hel, opgestane mensen, Jezus, Maria, apostelen enz.

Tegenover de Duomo stond een gebouwtje met schitterende paneeldeuren. Op elk paneel stond een bijbelverhaal afgebeeld. Dat was een leuk spelletje: met elkaar uitvogelen welk verhaal. We zagen onder andere Kaïn die Abel doodsloeg, Jericho, Abraham en Izak, Jozef en zijn broers in Egypte.

Anike appte me nog even het juiste adres door van de oudste apotheek van Europa: Officina Profumo Farmaceutica di Santa Maria Novella. Echt super leuk om te bekijken. Ongelofelijk oude etherische oliën, gedroogde kruiden en wat Corné het meest interessant vond: oude flessen medicinale likeur.

Het was bijna 4 uur toen we weer buiten stonden en opeens beseften we dat het kaartje van de auto maar tot 4 uur geldig was. Het was 2,7 km lopen, waarvan het laatste stuk de heuvel op. Wij zijn in een rustig tempo achter Corné aan gegaan en tegen de tijd dat we aankwamen bij het steile stuk naar boven heb ik Corné onze locatie gestuurd en is hij ons met de auto komen halen. Gelukkig geen boete. Een uurtje later waren we thuis. We zijn gister trouwens gemazzeld op de tolweg want vandaag hebben we zowel heen als terug 6,90€ betaald. Thuis heeft Corné de pelletkachel opgestookt terwijl mam eten klaarmaakte. Daarna uitgebreid natafelen met mooie diepe gesprekken en terwijl m’n schoonmam de afwas deed heb ik Corné en mam in de naalden gezet. Mam had namelijk last van haar ene oor sinds het dalen met het vliegtuig gister. Dus in haar been wat naalden gezet op de gevoelige plekken om haar oor te balanceren. Ongelofelijk mooi hoe God ons lichaam gemaakt heeft.

En dan is het nu tijd voor een bakkie thee.