Boze bouwvakkers

15-12-2023

Gisteravond hebben we tijdens het eten de finale van Het Perfecte Plaatje gekeken. Daarna was ik moe en ben ik lekker m’n verhaaltje gaan schrijven. Corné zat nog lekker in zijn energie en had een briljant plan: hij ging nog even een paar uurtjes werken en is dan vrijdag vrij. DE HELE DAG. Bizar goed plan.
Ik lig in bed te lezen met m’n rode zaklampje en zie een schaduw op het plafond. Voor ik het weet ben ik weer 10 jaar oud en maak ik een schaduw-konijn. Goed gelukt toch ;-)

Dus vanmorgen kalm aangedaan en na het ontbijt in de auto gestapt. Een stukje voor Cruz del Carmen hebben we geparkeerd en zijn we met behulp van Wikiloc aan de wandeling begonnen. Het zou zo’n 9 km moeten zijn met 500 hoogtemeters. Best veel, maar ach, wij kunnen dat. We hadden al snel door dat we de route in tegengestelde richting liepen dan de rest van de bevolking maar dat leek me wel fijn. Hoef je tenminste niet de hele tijd te proberen mensen in te halen die om de een of andere reden altijd langzamer lopen dan wij.
 

We hebben 2 van die flodder gymtas-rugzakjes (in het kader van travel light) bij ons om wat water mee te kunnen nemen op een hike. Ik zag vanmorgen dat eentje een gaatje onderin heeft dus voor de zekerheid de ander er als inzet ingedaan. Die 2e heeft namelijk kortere touwtjes en dat past niet lekker bij Corné.

Ik vind die rugzak dus niet fijn zitten want met een anderhalve literfles water, een paar worstjes, een appel en een mandarijn snijdt dat een beetje in m’n schouders. Ik heb een hemdje aan dus dat helpt ook niet. Die touwtjes volgen namelijk niet keurig de lijn van m’n hemdje. Dus ik vroeg al snel aan Corné of hij de tas tijdens het dalen wilde dragen. Ik dacht: tegen de tijd dat we gaan stijgen draag ik ‘m dan wel weer, dan is-tie vast al wat lichter en ik vind stijgen makkelijker dan dalen terwijl Corné het precies andersom heeft.

Met alle plezier nam hij de tas over want hij merkt dat ding amper.

Het eerste stuk was een prachtig, sprookjesachtig bos. Een wirwar van kale boomstammen, maar wel begroeid met slierten naar beneden hangend mos.

Daarna werd het steeds groener, levendiger en links en rechts was de boel doorspekt met bloeiende klimplanten. In Nederland stikt het overal van die witte haagwinde (ik word er vrij gestoord van in m’n tuin, dat aangewaaide spul verstikt alles) maar die is hier paars! En dat oogt dan toch opeens anders. Hier en daar stond ik uiteraard weer stil om foto’s te maken en uit te vogelen wat voor plant er groeide. Het bos veranderde in wat akkertjes bij huizen die hier en daar verspreid lagen over de berg. Volgens mij groeiden er aardappelen, en verderop zagen we sinaasappels, bananen en citroenen in iemands tuin. Ik zei dat ik dat zo cool vond: dat je gewoon een boom vol sinaasappels in je achtertuin hebt staan waarop Corné zei: ja, maar dat moet je wel de boerenkool enzo missen. (hij geeft dus helemaal niks om al die koolsoorten dus ziet dat als groot voordeel) en prompt zagen we een paar koolplanten staan. Even m’n planten-appje erbij en ja hoor: koolraap. Super grappig.

Prachtige boom met luchtwortels aan de andere kant en toen een weids uitzicht tot aan de oceaan.

En toen waren we de weg kwijt. Wikiloc gaat dan trillen en meldt: u verlaat de route. Maar we hadden geen afslag gezien. Toch maar teruggelopen en een beetje zoeken. Ik had de indruk dat wij de geel-witte route in de vorm van een kruis aan het volgen waren maar volgens Corné volgden we wel een geel-witte route maar gewoon als 2 streepjes boven elkaar. Dat kruis betekent juist: dit is niet de route die je moet hebben.
Hmmmm, we zagen een zijpad maar daar stond tot 2x toe zo’n kruis en het leek ook wel echt iemands oprit te zijn. Toch stiekem die oprit opgewandeld waarbij ik dan dus ga fluisteren want ik wil eigenlijk onopgemerkt blijven. Stel je voor dat ik weer zo’n verdwaalde toerist ben die super irritant iemands tuin inwandel.
Maar jawel hoor, naast het huis was een muurtje en daarnaast liep het pad. Bestond er dan toch een kruisjes-route?

Na een lange afdaling met schitterende vergezichten over bergen vol cactussen en mega grote vetplanten kwamen we aan bij een weg waar hard gewerkt werd.

Veel groot materieel en een man of 12 waren bezig met een ruwstenen muurtje bouwen langs de nog afgeschraapte weg en aan de andere kant werd een nieuw trappetje gemetseld richting een wandelpad. Wij waren op zoek naar het vervolg van onze route en liepen een paadje op tussen wat huizen door. Met de mobiel in de hand langs een akkertje maar dat bleek niet de juiste route. Opeens hoorde ik geroep en beneden ons zat een vrolijke bouwvakker op z’n graafmachine te wenken. We moesten naar beneden komen en hij wees de weg. Even wachten tot een andere graafmachine klaar was en toen werden we door weer een ander richting het half afgemetselde trappetje geleid. Ons Spaans is niet zo best en blijkbaar stapten we precies niet waar hij bedoelde want we kregen wel door dat hij aan het schelden was op ons. Dus maar snel doorgelopen en zo’n honderd meter verder weer op wikiloc gekeken. Hmmmmm, dit gaat niet goed. Maar ja, we durfden ook niet terug naar die boze Spaanse bouwvakkers. We lopen liever 5 kilometer om. Dus vol goede moed zijn we de berg afgedaald wat overigens een prachtige route was. Vervolgens berg op naar een dorpje waar we bij een prachtig klein kerkje aan kwamen. Ik had nog stille hoop dat we ook even tot aan de oceaan zouden wandelen maar Corné vertelde me dat ik echt geen gevoel had voor afstand want dat was nog minstens 10 km.

Maar goed, na een paar slokken water zijn we toch maar weer eens op wikiloc gaan kijken, en toen ook maar op google.maps voor een wandelroute naar Cruz del Carmen en wat we ook probeerden: we moesten echt terug naar die bouwvakkers. Dus dit waren 269 zinloze extra hoogtemeters. Afgezien van dat het echt heel mooi was en dat de zon scheen enzo.

Corné zit vandaag niet zo lekker in zijn energie en werd steeds stiller en bleef wat achter. Ik wil dus ook altijd dat hij zich top voelt dus ik vroeg een keer of 3 of ik de tas over moest nemen. Uiteindelijk besefte ik me dat mijn gevraag hem alleen maar energie kostte want het begon hem danig te irriteren. Dat ene litertje op zijn lichaamsgewicht voelde hij niet.
Dus wandelen we allebei in ons eigen tempo de berg op tot ik een doffe klap hoor.

Ik ren terug over het pad en zie Corné de inhoud van de tas bij elkaar rapen. De bodem was compleet uitgescheurd. Dus hups, appel, mandarijn, water, pleisters (want Corné had een dikke blaar dus we hadden pleisters gekocht want hij vond mijn creatieve idee van een inlegkruisje niet goed genoeg) enz. weer in het kleine tasje en toen mocht ik alsnog de tas dragen. Want bij mij passen die kleine touwtjes wel. Dikke lol over dat hij wel veel moeite gedaan heeft om in scène te zetten dat ik alsnog die tas ging dragen. Hij had het ook gewoon mogen vragen.

Toen waren we weer bij de bouwvakkers. Gelukkig kwam er ook net een tegenligger-wandelaar aan waardoor we niet helemaal in the picture stonden voor ons gevoel. Weer stapten we bijna verkeerd op het trappetje maar Corné hield die Spanjaard goed in de gaten en hield z’n voet een stukje erboven en keek dan hoe die man reageerde. Nou, hij ontplofte nog net niet en deed toen voor waar we wel moesten stappen, dus toen ging het allemaal goed.
Een stukje verderop, nog midden in de wegwerkzaamheden weer op wikiloc gekeken en opeens zag Corné het: een paar houten palen waar op de zijkant met wat verf: Cruz del Carmen stond.

Met een soort hink-stap-sprong over halfdroog cement zijn we daar gekomen terwijl we elk moment woest geschreeuw achter ons verwachtten. Maar het ging goed. En jawel, wikiloc was weer blij met ons. Toen begon het grote stijgen. Heel veel meters stijgen. Anderhalf uur lang alleen maar stijgen. Bij het laatste stukje begon ik last te krijgen van een oud kwaaltje: mijn knieën. Greetje weet daar alles van, in de tijd dat we stageliepen in de Kinder- en Jeugdpsychiatrie zijn we een keer samen gaan wandelen in de Ardennen. We hebben nog een foto ergens dat Greetje mij na een paar dagen duwt terwijl ik in een winkelwagentje zit. Iets met zere knieën…

Maar goed, we hoefden alleen nog maar een stukje langs de weg te lopen tot de auto.

Volgende stop: ‘ons’ strandje. Het was een uurtje rijden en onderweg heb ik voor Corné een mandarijn geschild en ‘m 3 worstjes gevoerd. Beetje water erachter aan en hij was weer aardig het mannetje. Toen heb ik me suf genoten van een granny smith appel. Heerlijk zo in de warmte. En extra genieten omdat ik jaaaaren allergische geweest ben voor appels en ze nu weer kan eten. Blijkbaar doe ik iets goeds met m’n immuunsysteem.
‘Ons’ strandje is een plek die we vorig jaar ontdekt hebben en waar het super rustig is. We parkeren tussen een soort werk-haven (nu ligt er een soort boorplatform, vorig jaar lag er een boot van Mercy ships maar verder is er niks) en een windmolenpark. We stappen kreunend uit want iets met stijve benen en hoogtemeters.
Het is ongeveer anderhalve kilometer lopen over een stenig zandpaadje tussen droge struiken door. Vervolgens wandel je over een keurig slingerend asfalt weggetje tussen compleet verschillende chique onbewoonde villa’s door. Heel bizar zo’n spookdorp.

Dan nog een heuvel af, langs een hoge bult van blauwe kiezels direct aan zee en weer omhoog. Nog een vlakte over en dan afdalen naar een strandje. Wij hebben dus ontdekt dat je nog over de rotsvlakte achter dat strandje kunt klauteren tot aan een klein inhammetje waar je dus niet via het strand kunt komen. En daar ligt bijna nooit iemand. Een top plekje om je alleen op de wereld te wanen en de hele middag afwisselend een boek te lezen en te dobberen in de oceaan.

We zijn rond 18 uur weer thuis en ploffen voor de tv. Met wat restjes uit de koelkast kijken we 2 afleveringen van een serie waarna ik de afwas in de gootsteen zet en ontdek dat er ongeveer 2 miljard mieren ontdekt hebben dat er 1 leeg blikje cola in de prullenbak ligt.

Er loopt een spoor vanaf buiten onder het kozijn door langs de plint, onder de tafel door zo het keukenkastje in. Ondanks het indrukwekkende gezicht van de goed georganiseerde dubbele rij marcherende mieren had ik hier even geen zin in.

Corné gaat onmiddellijk enthousiast aan de slag met een vaatdoekje. Waarbij we later ontdekken dat mieren vast blijven zitten in zo’n microvezel doekje en er in een spoelwasje niet zo best uit gaan. Tja, het is wat het is. We besluiten eerst de vuilnis naar boven te brengen. Dat is 238 stappen/treden naar boven. Om de een of andere reden doen we dat gezellig samen maar mijn knieën zijn nog steeds niet blij en vooral dalen doet ongelofelijk veel pijn. Zoveel dat ik er kippenvel van krijg. Corné herkent dat en vertelt me vrolijk dat kippenvel het stadium is voordat je misselijk wordt van de pijn.
Maar dan ontdek ik dat ik  helemaal geen pijn voel als ik met gestrekte benen loop. Dan moet je dus wel een beetje belachelijk met je benen wijd lopen, maar de pijn is weg en wij hebben samen ongelofelijk veel pret want het ziet er niet uit.

16-12-2023

We hebben vanmorgen kalm aangedaan. Rustig ontbeten en terwijl Corné het inmiddels droge spoelwasje van onze zweterige tocht van gister boven ophaalt pak ik de rugzakken alvast in. Ik hou een boodschappentas apart waarin ik de e-readers, handdoeken en nog wat fruts stop die we op het strand kunnen gebruiken. Het voordeel van ‘travel light’ is dat je ook zo weer ingepakt bent en rond 9:30 vertrekken we. Een uurtje later liggen we op ‘ons ‘strandje’ inclusief een stop bij een Lidl voor een fles water en een zak chips.

Gelukkig vinden m’n knieën het wel weer best, al is het goed dat er geen hike op het programma staat. Maar die anderhalve kilometer naar het strandje wil prima. We spelen een poos in de golven en laven ons op ons handdoekje aan de zon terwijl we een boek lezen.

Dit houden we een dikke 3 uur vol en tegen tweeën rapen we de boel bij elkaar en lopen terug naar de auto. Intussen werpen we blikken vol heimwee op de golven die steeds hoger worden tot ze op het moment van omslaan in een prachtig turquoise veranderen waarna ze in wit schuim kapot slaan op de rotsen.

Het oorspronkelijke plan om nog ergens te lunchen hebben we wegens gebrek aan trek opgeschort. We eten op het vliegveld wel iets als we zin hebben en anders redden we ons wel met de nootjes, worstjes, crackers en het fruit wat we hebben.

We willen nog even tanken maar ik zie buiten een rij van 15 mensen voor de kassa staan en we besluiten door te rijden. Hier hebben we geen zin in. We hopen op een tankstation bij het vliegveld en anders hebben we nog onze escape: de 25 euro die al ingehouden is op de creditcard zodat we ‘als service’ de tank niet halfvol hoeven af te leveren. Het is natuurlijk een prima verdienmodel voor deze club, maar uiteindelijk werkt het prima voor ons want we zien geen tankstation meer. Corné vertelt dat er nog ruim een kwart tank in zit en ze zeggen €12,50 terug te zullen storten. Prima, want als we zelf getankt hadden hadden we er ongetwijfeld meer in gegooid om zeker te zijn dat het goed is. Overigens kost de benzine hier maar 1,26 per liter.

We sturen onze kinderen nog een selfie en zeggen dat het hier heerlijk is maar dat we toch graag weer naar ze teruggaan.

Daarna gaan we door de super rustige douane en zoeken de toiletten op om ons zomerkloffie te vervangen voor lange broeken. Trui en jas binden we ons middel en we ploffen ergens op de grond waar we onze mobieltjes op kunnen laden.

Ik had gezien dat Easyjet in de app een tool heeft waarmee je kunt meten of je handbagage niet te groot is. Ik ben nieuwsgierig hoe dat werkt dus dat proberen we uit en m’n tas past prima.
Ik ga vervolgens gewapend met briefjes van 5 en van 10 op zoek naar een automaat om een paar flesjes water te scoren voor in het vliegtuig. Nadat ik een poosje in de rij heb gestaan ben ik aan de beurt. Helaas wil het apparaat m’n briefjes niet goed opeten en keer ik onverrichterzake terug bij Corné. Ik wil m’n mobiel meenemen om mee te betalen maar Corné vraagt waarom ik die niet aan de lader laat en m’n pasje meeneem. Oh ja, die bestaat ook nog. Ik betaal echt altijd met m’n mobiel dus dat pasje was ergens verdwenen in het archief van mijn brein. Ik wandel voor poging 2 naar de apparaten en ga weer keurig in de rij staan. Ook ditmaal lukt het me niet om te betalen terwijl ik echt alle tijd gehad heb om te kijken hoe het apparaat werkt aangezien ik al 2x in de rij gestaan heb. Tegen de tijd dat ik weer bij Corné ben is mijn irritatie al gezakt en ga ik voor poging 3 met m’n mobiel weer in de rij staan. Appeltje eitje. In no-time had ik 3 flesjes à €1,70 te pakken.
Inmiddels is bekend dat we bij A10 moeten zijn en we zitten bij A35. We gaan dus weer aan de wandel. De zak chips met hamsmaak (en boordevol E621) is niet helemaal lekker gevallen bij mij dus ik zoek het toilet nog even op voor een paar dikke scheten tot Corné me belt dat we al kunnen boarden. Pjonge, ze zijn mooi op tijd want het is nog geen 16 uur. Ik huppel terug en we sluiten aan in de rij. Eerst moeten we langs een mevrouw die onze paspoorten en boardingpassen wil zien en hier en daar mensen eruit pikt die hun bagage in een ijzeren bak moeten stoppen. Ook wij worden eruit gepikt en terwijl Corné zijn tas erin wil proppen (wat niet past) wordt haar hulp gevraagd door een meneer die ook iets met zijn bagage heeft. Mijn tas past er een soort van in waarna we verder willen lopen. Deze dame fluit ons echter terug en wil zien dat mijn tas erin past. Ik prop een beetje en ze is trots op me: ja, hij past. Intussen duurt het allemaal een beetje lang en zegt Corné: ‘mine is the same bag, you see?’ En ze vindt dat hij helemaal gelijk heeft en wuift dat we door mogen lopen. Wij hebben lol en de mensen achter ons ook: waar gaat dit over? Deze tassen zijn zo klein en zitten niet eens vol, die passen supermakkelijk onder de stoelen. Het voelt een beetje als pesten en we besluiten dit te onthouden. Als het even kan vermijden we Easyjet. Op de heenweg vlogen we met Transavia waar onze tassen een stuk voller zaten (want ik had 3 bakplaten aan zelfgebakken crackertjes mee en 16 glutenvrije broodjes) Bovendien heeft Corné z’n driekwart spijkerbroek na 10 jaar trouwe dienst het opgegeven dus die hebben we vanmorgen aan de vuilcontainer gedoneerd.

De volgende dame scant onze boardingpassen waarna we een trap af lopen en in een bus stappen. Het is de 2e buslading voor ons vliegtuig en terwijl de bus langzaam volloopt zitten we heerlijk met onze giechel in het zonnetje. Wat een cadeautje!

We zitten redelijk achterin het vliegtuig en blijkbaar is dit vandaag de kinderhoek. Ik tel zo 6 kinderen tussen de 0 en 3 jaar. De baby’s horen we niet maar schuin achter ons begint een meisje van een jaar of 3 te janken. Van dat ongelofelijk irritante zeurende ‘ik krijg mijn zin niet’ janken. En dat gaat dus bijna een kwartier door. Dwars door m’n noise-canceling koptelefoon met Enya op. Het moge duidelijk zijn dat dit soort gedrag enorm in mijn allergie zit. Als onze kinderen zoiets in hun hoofd haalden dreigde ik ze gerust met alles wat onpedagogisch was of stopte er een snoepje in, maar alles om ze te laten stoppen. Ik kan er niet bij dat ouders dit toelaten in een vol vliegtuig. Gelukkig houdt ze op zodra het vliegtuig de lucht in gaat.

We hebben een chille vlucht. Allebei vermaken we ons prima met muziek op ons hoofd wat het meeste geluid buitensluit. Verder heerst er vooral een soort relaxte bruine kroegsfeer rond lunchtijd. Allemaal mensen die een beetje met elkaar zitten te kletsen, een vader die op en neer loopt om z’n baby in slaap te wiegen, gevolgd door de moeder met de andere helft van de tweeling, een stelletje wat een potje aan het kaarten is…. Het is super helder en Corné wijst me Parijs aan, we kunnen zelfs de Eiffeltoren zien, die steekt helder verlicht omhoog. Jammer dat het op de foto niet echt te zien is.

We landen tegen half 11, tot onze vreugde gaat ook de achterkant van het vliegtuig open en zijn we in no-time buiten. Jammer genoeg zijn we net 5 minuten te laat voor de trein waardoor we nog 25 minuten moeten wachten. Als het goed is liggen we om half 1 in bed.