ijs en ander lekkers in Toscaanse dorpjes

Zaterdag 16 maart

Ik had een raar brak nachtje waardoor ik maar 5,5 uur geslapen had dus ik werd dufjes wakker. Op de een of andere manier had ik het veel te warm gehad waardoor ik heel raar gedroomd had over een middelbare school-kalverliefde die nu wel met me verder wilde en Corné keek van een afstandje toe en zei dat ik dat moest uitvogelen als ik dat wilde. En toen was ik helemaal in de war over Corné want wou hij me niet meer ofzo?
Dat misverstand heeft Corné in het wakkere leven maar meteen rechtgezet ;-) Zo makkelijk kom ik niet van hem af.

Na een puik ontbijt zijn we in de regen naar de auto gelopen en richting San Gimignano gereden. Tijdens de anderhalf uur durende rit klaarde de lucht op, werd het droog en in de verte steeds lichter. Een prachtig dorpje vol torentjes waar we starten met een bakkie koffie.

Overal mooie kleine winkeltjes waar Corné steeds droomt om ook zo'n zaakje te runnen vol mooie worsten en wijnen.

In vroeger tijden was het een teken van rijkdom als je een toren had, en uiteraard hoe hoger hoe rijker. En dat mocht getoond worden.
We slaan de kerken waar je toegang voor moet betalen standaard over en duiken juist al die andere kerkjes in zodat we de drukte mislopen en prachtige pareltjes ontdekken.

Prachtig om te zien op een eeuwenoude fresco hoe de opstanding van Jezus uit het graf plaatsvindt temidden van het Toscaanse landschap compleet met cipressen. Ik vermoed dat zowel het graf als de omgeving er in Israël iets anders uit zag.

Na een wandeling over de muur met uitzicht over het typische Toscaanse landschap met z’n heuvels, terra-cotta gekleurde huizen en cipressen leidt het pad weer het dorp in en eten we een ijsje. Melkvrij is geen probleem: pure chocola en framboos met rozemarijn zijn de smaken die ik kies. Nomnomnom….

Vervolgens springen we in de auto en rijden we een kwartiertje verder naar Monteriggioni. Een klein dorpje wat qua grootte vergeleken kan worden met Jericho en op een heuvel ligt.

In plaats van eromheen te lopen zijn we op het pleintje op een terrasje beland want het was inmiddels al half 2. Mam heeft ons op een heerlijke lunch getrakteerd van foccacia met salami, panini met prosciutto crudo en ik had een worstplankje. Wat snappen ze vlees toch goed in Italië. Zoooo lekker al die goeie hammetjes en salami’s. De bijbehorende plakjes kaas kon ik kwijt aan mijn moeders ;-)

Na een korte blik in het mega-oude kerkje zijn we weer naar de auto gewandeld. In de hoge berm stonden prachtige bloemetjes en dankzij de plant-app weten we dat het Gewone Vogelmelk is. Opeens zagen we ernaast munt staan. Dus een bosje geplukt voor in de thee vanavond.

Op naar Siena. Op een mega-parkeerplaats net buiten de stad heeft Corné werkelijk het allerlaatste plekje te pakken gekregen. Na een mooie wandeling met prachtige uitzichten op de stad, langs een grote basiliek en uitzicht op kerken en kathedralen zijn we door steile straatjes met hoge muren waar de duiven hoog op de regenpijp hun nest bouwen aangekomen bij de Duomo. We gaan op een randje zitten en Corné vertelt uitgebreid wanneer het gebouwd is en allerlei bijzonderheden over wat er te zien is op de facade aan beelden en tierelantijnen.

We vervolgen onze route naar Piazza del Campo: een plein waar in 1419 een fontein aangelegd is waar via aquaducten water van wel 30 km buiten de stad naar toe geleid werd. Het water komt uit de bek van een dier. Op z’n kop zit een duif die steeds even voor over buigt en een slokje neemt uit het water wat eruit stroomt.

Via andere straatjes komen we uiteindelijk weer bij de auto en tegen 19 uur zijn we bij de supermarkt om nog even wat boodschappen te halen voor de komende dagen. We hebben geen zin meer om te koken dus gooien toastjes met lekkers op tafel en Corné bakt er nog wat mooie stukken rundvlees bij op voor de liefhebber.
Na het eten wordt er nog wat acupunctuur en voetreflexologie bedreven om hier en daar wat kwaaltjes te verhelpen en dan is het alweer bedtijd.

Zondag 17 maart

Na een heerlijke nachtrust was iedereen rond 8 uur z’n bed weer uit. Na een puik ontbijt zijn we op de bank geploft met een bak koffie/thee en hebben we de kerkdienst gekeken van mam uit Veenendaal. Daarna zijn we in de auto gesprongen en richting het strand gereden. Ik was er nog nooit geweest en verwachtte een mooi ruim zandstrand. Grappig hoe je toch altijd dingen verzint in je hoofd. Het zag er in elk geval totaal anders uit. Overal lagen bulten aangespoeld hout. Veel bamboe ook en allerlei troep ertussen zoals lege shampoo flessen, crocs en olietonnen. Er was bijna geen vloedlijn om over het harde zand te lopen dus liepen we over het mulle zand. De moeders hadden stevige bamboestokken om makkelijker te wandelen. Er waren heel veel zeevissers maar verder nodigde het niet echt uit tot een zwemmetje of wandeling dus zijn we na een kort rondje weer bij de auto beland.

Op naar Lucca en net binnen de stadsmuur de auto geparkeerd. Het kost je de kop niet hier in Italië want we waren 5 euro kwijt voor 3 uur. Ik voelde me super decadent want een half jaar geleden liep ik hier ook, maar dan met Kirsten. Ook dit keer zijn we op Piazza dell’Anfiteatro beland waar we zijn gaan lunchen. In oktober hebben Kirsten en ik ons een paar uur uitstekend vermaakt met ingrediënten als zon, aperol spritz, bruschetta en in het midden van het plein 2 muzikanten met een gitaar.

Met een heel ander recept hadden we het nu ook enorm naar ons zin, want de sfeer en entourage is ongeveer hetzelfde. En de pizza’s smaakten bijzonder goed. Alles is hier mogelijk: ook pizza’s zonder gluten zijn een vrij normale optie in Italië en lactose-vrij is ook compleet ingeburgerd. Met melkproducten kan ik niet smokkelen, maar ik heb genoten van een èchte pizza, met gluten en al ;-) Ik heb tenslotte geen coeliakie, ik verdraag ze gewoon minder goed dus zorg ik dat ik ze weinig binnenkrijg.

We waren 5 minuten te laat terug bij de auto maar hadden geluk: de parkeerwachter stond bij de auto naast ons te kijken en terwijl wij instapten wenste hij ons een buongiorno ;-)

De rest van de middag hebben we heerlijk in het zonnetje in de tuin doorgebracht. Beetje boekje lezen, kletsen en een video-belletje met onze kinderen. M’n schoonmoeder had een struik met vruchten ontdekt en heeft er een heerlijk theetje van gezet. Het bleken limequats te zijn. Een zusje van de bekendere kumquats.

Corné heeft een cameraatje in een vogelhuisje hangen (thuis) en vanmorgen zagen we voor de zoveelste keer dat een vogel-echtpaar het huisje inspecteerde. Even later werden de eerste takjes naar binnen gevlogen. Blijkbaar is het nu definitief goedgekeurd. Zo nu en dan kijken we en de eerste contouren van een nestje begint zichtbaar te worden.