Zonsondergang en zipline

Donderdag 20 juli

Vandaag stond er een chilldag op de agenda. Ik heb overigens de hele week ’s nachts geen enkele opvlieger. Meestal bij het wakker worden (of het nou om 7 of 8 uur is, komt er eentje en door de dag heen nog wel eens wat, maar ik slaap werkelijk als een kanon. Dus misschien is de conclusie dat mijn opvliegers weggaan door alcohol aangezien ik na maaaaanden niet drinken deze week wel wijntjes drink. Of ik slaap alleen briljant als alle 3 de kids in de slaapkamers ernaast liggen. Maar dat laatste zou wel echt een probleem opleveren voor de rest van m’n leven aangezien ze alle 3 op kamers wonen en het ongetwijfeld geen optie vinden om hierom weer thuis te komen wonen. Maar goed, ik geniet van m’n topnachten.

Vanaf een uurtje of 8 lagen Corné, Yara en ik al in de schaduw naast het zwembad met een bakkie koffie/thee en een boek. Ik had een zakje sinaasappelthee in m’n thermoskan gegooid en vermoed dat tussen de thee en het aroma suiker toegevoegd is aangezien een heel leger aan mieren de druppels aan de buitenkant gingen weg marcheren.

Rond 11 uur was alle schaduw weg en zijn we naar binnen gegaan voor een potje klaverjassen. Kirsten was namelijk inmiddels ook wakker. Een boompje klaverjassen kost ongeveer anderhalf uur en tegen die tijd was Leonard ook in het land der levenden.

Corné en ik zijn even naar de mini-supermarkt in de buurt van het vliegveld gereden om vers brood voor de kids te scoren waarna we met z’n allen de schaduw op het terras bij het zwembad in zijn gedoken. Vervolgens is het heeeeeel lang stil omdat we alle 5 in ons boek zitten. Ik had m'n studiemaatje gevraagd of zij nog goede ideeën had over wat ik kon prikken voor Corné's oor en zij kwam met een een paar opties. Dus 3 naalden gezet en later vandaag zei Corné dat z'n oor weer normaal doet, de constante druk in z'n oor is weg en het voelt weer goed, ook zie ik geen troep meer.

Tegen de tijd dat we het heet kregen zijn we met z’n vijven het zwembad ingesprongen en zijn we eerst maar eens een draaikolk gaan produceren. Ik wist het niet maar je kunt dus echt de slechtste zijn in rondjes rennen in het zwembad. Ik werd links en rechts ingehaald en liep vooral de hele tijd in de weg voor de rest. Wat ik dus vooral hilarisch vond en van heel hard lachen ga je niet beter rennen.

Na nog wat centjes-verstop spelletjes heeft Corné de bal tussen de bosjes teruggevonden die Leonard er vervolgens uitgevist heeft (want 2 meter lager tussen prikkelbosjes) Toen had Yara nog een leuk idee waar Leonard en Kirsten meteen enthousiast over werden want dat speelden ze wel vaker met hun vrienden. Ik moest met m’n benen wijd staan waarna Yara eronder door dook en mij op haar nek nam. Corné deed hetzelfde met Kirsten en toen moesten Kirsten en ik gaan vechten en dan kijken welk team het eerste omver ligt in het water. Buikpijn van het lachen!

Zo is de rest van de dag voorbij gekabbeld tot Corné, Yara en ik om 18 uur in de auto zijn gestapt richting Berg Srd. (ik weet niet wat die Kroaten hebben met hun gebrek aan klinkers, ze schrijven ze niet op maar spreken ze stiekem wel uit alleen hebben wij geen idee of het een i, a, o, enz moet zijn) Het National Park Krka spreek je blijkbaar uit als Krika.

Yara had alles uitgezocht en we vonden ook nog 1 parkeerplekje langs een superdrukke weg. Hulde aan Corné’s autorij-skills. Met gevaar voor eigen leven moet je jezelf dan tussen geparkeerde auto’s en langsrazende auto’s heen laveren tot je bij het startpunt van de wandeling bent. Het is niet dat ze even een voetpaadje aanleggen ofzo. Toen begon de steile wandeling van een kleine 2,5 km naar de top. Het was een soort milde zweet-variant van de wandeling in Ston. Bijzonder was dat de route naar boven in de vorm van de lijdensweg gegoten was met op elke hoek een magnifique uitzicht en een afbeelding.

Ik kan me zo voorstellen dat het heel gaaf is om hier te wonen en dan tijdens de 40-dagen tijd 2x per week deze berg opsjouwen en je stille tijd houden.

Bovenaan hebben we eerst een poos staan uitdruipen terwijl we iets verderop Bosnië zagen liggen. Toen we enigszins opgedroogd waren zijn we het museum van de Joegoslavië-oorlog ingegaan. Ik zeg braaf: ‘2 adults and 1 student’ wat bij elkaar 13 euro zou moeten kosten (volw 5 en student 3) waarna hij ons bekijkt en zegt: ‘12 euro for familyticket’. Terwijl er duidelijk bij staat dat een family ticket voor 2 volw+kinderen is. Maar prima natuurlijk. Blijkbaar was de muur van Dubrovnik een negatieve uitzondering met hun rare gedoe over studentenkaarten.

We hadden ergens gelezen dat we alleen met cash konden betalen en daar waren we aardig doorheen dus ik had uit de RV m’n potje met los geld gehaald en meegenomen. Daar zat zo’n 35 euro aan kleingeld in wat Yara ooit bij mij ingeleverd heeft (fooi van haar werk bij Picnic) om in te wisselen voor ‘echt’ geld zoals onze kinderen digitaal geld noemen. Ze hebben niks met contanten. Echt een andere generatie.

Ik heb dus 12 euro uit staan tellen in muntjes van 20, 50 en euro’s en zag later dat er gewoon een pinapparaat was. Hahaha, maar die man bleef hartstikke vrolijk hoor.

Heftig om info en foto’s te zien over die oorlog, zeker omdat het nog zo kort geleden is (jaren 90) Corné en ik herinnerden ons dat we op de middelbare school zaten toen dit aan de gang was en Yara vond het vooral gek om te zien dat mensen dezelfde soort kleding aan hadden als wij op oude foto’s. Dat brengt het wel dichtbij ofzo. We hebben er een kaart bij gezocht van hoe het oude Joegoslavië eruit zag en welke landen het nu zijn. Het verklaart wel waarom Bosnië een kustlijn heeft van ongeveer anderhalve meter terwijl Kroatië de rest van de kust heeft en dan ook nog een dikke puist het achterland in.

Het museum was gemaakt in een fort boven op de berg. Op de een of andere manier rook het heel erg naar muffe zee en stikte het van de (vooral) dode pissebedden op de vloer. Via een aantal brede stenen trappen belandden we uiteindelijk op het dakterras waar het super rustig was en we de zonsondergang bekeken hebben. Prachtig om de zon in de verte achter bergen op eilanden te zien zakken terwijl op de voorgrond allerlei bootjes op zee varen terwijl de sporen die achter hen aankomen op zee oplichten in de zonnestralen.

Na de zonsondergang liepen we het fort uit en kwamen op de parkeerplaats, naast het fort kwam toch een stroom mensen van een heuvel af! Wij blij dat we op zo’n mooie rustige plek genoten hebben van de zonsondergang. Terwijl we de 2,5 km weer van de berg af gingen zigzaggen werd het steeds donkerder tot we op het laatst een zaklamp nodig hadden om nog goed te zien waar we liepen. Om bij de auto te komen moesten we weer een paar keer een stukje op de weg lopen en hebben we de zaklampen van onze mobiels aangedaan en naar achter laten schijnen zodat we op zouden vallen. Rond 21:30 waren we weer bij het appartement waar Leonard en Kirsten het ook naar hun zin hadden gehad.

Vrijdag 21 juli

Vanmorgen hebben we Leonard en Kirsten op tijd hun bed uitgebonjourd (Yara is altijd wel rond een uur of 8 haar bed uit. Zij ligt boven in het stapelbed want Kirsten had de twijfelaar daaronder geclaimd en Yara vond dat best, maar bovenin is het serieus een stuk warmer waardoor ze er tegen achten wel klaar mee is) en zijn we naar een strandje gegaan. Het was zo’n 10 minuten rijden en daarna nog een eindje de berg af sjouwen. Er zijn maar weinig strandjes langs de kust omdat er zoveel steile bergwanden tot in zee zijn. We vonden een prima plekje en in no-time zaten Leonard, Kirsten en Yara in hun boek te lezen. Heerlijk die lees-genen die we overgedragen hebben.

Corné en ik gingen snorkelen. Het is dan wel geen ‘koraal bij Egypte’-ervaring met een scala aan exotische vissen maar het gaat wel die kant op. Het water is kraakhelder, je kunt met gemak 10 meter naar beneden kijken en soms schiet er een school sardientjes voorbij of zie je bij een rots een meter onder je een paar vissen met turqoise strepen of in de diepte grote vissen in grijstinten. Voor de variatie zwemmen er zo nu en dan een helblauwe of een paar blauw-gele voorbij.

Corné trok zo’n strak-trek rubbertje van een duikbril stuk maar ik vind het altijd wel leuk om iets te repareren dus hebben we van duikbril geruild en ben ik teruggesnorkeld terwijl ik met 1 hand de duikbril tegen m’n snoet drukte. Dat ging prima, lekte niet eens. Op het strand heb ik een poosje zitten prutsen en toen deed-ie het weer.

Even later kwam Corné terug en hij vertelde over een grote rots dieper in zee waar Yara en ik echt naar toe moesten. Dus wij het water in en dat was me toch een toffe ervaring. Rond die rots wemelde het van het onderwaterleven. We zwommen continu tussen scholen kleine visjes die zich geen moment druk maakten om ons. Op verschillende diepten zag je scholen vissen zwemmen en in de diepte zwommen de grootste vissen.

Op het strand hebben we nog even de andere helft van het boompje klaverjassen gespeeld en toen zijn we rond 12 uur weer terug gegaan.

Mooi op tijd want het begon serieus druk te worden. Bij het appartement konden we het zoute water en het zweet van ons afspoelen en er even een lunch instoppen waarna we rond 13 uur weer in de auto stapten op weg naar Dubrovnik. Om 14 uur werden wij en nog 8 andere mensen opgehaald en naar de startlocatie op Mount Srd gebracht. Corné ging een rondje kuieren in de oude stad want met z’n hoogtevrees heeft hij geen behoefte aan een zipline. We zijn ruim 2,5 uur zoet geweest en hebben enorm genoten. Lekker hard met die zipline door de lucht zoeven met een waanzinnig uitzicht over Dubrovnik (inclusief de stadsmuren, forten, eilandjes enz) Halverwege tussen 2 ziplines in kregen we funfacts te horen over Dubrovnik. Zoals dat een eiland voor de kust al in de 13e eeuw aan elk schip vroeg om zaden en planten mee te nemen waarmee een Arboretum opgezet werd en een apotheek met huidverzorgende/medicinale middelen. En dat die apotheek nu nog steeds bestaat in de oude stad en dat sommige zalfjes nog volgens recepten uit de 13e eeuw gemaakt worden.

Of dat de reden dat er zoveel wilde katten rondlopen stamt uit de tijd dat de pest heerste en er katten losgelaten werden in de stad om alle muizen en ratten te vangen die de ziekten bij zich droegen.

Ook kon je zien dat tijdens de Joegoslavië-oorlog wel 80% van de oude stad gebombardeerd was geweest doordat alle oranje daken nieuw waren en de (20%) vaaloranje/gele daken origineel.

Op de terugweg zijn we even langs de Lidl gewipt om vers brood, fruit en nog wat boodschappen te halen en uiteraard een ijsje. Er waren ook losse snickers-ijsjes en dat is altijd mijn ongelofelijke favoriet geweest maar vanwege m’n melkintolerantie heb ik dat al in geen 3 jaar gehad. Ik ging wild doen en heb me suf genoten. Na ¾ heb ik ‘m verder door Kirsten op laten eten en eenmaal terug een lactasepilletje genomen. Vannacht zal ik wel merken of dat voldoende was ;-) We hebben heerlijk in het zwembad gespeeld (zie video) en met een hapje en drankje in onze boeken gelezen. En amper muggen vanavond! Da's echt heel fijn. Zojuist nog een half boompje geklaverjast maar nu hebben de meesten weer zin om in hun boek te duiken. Kirsten en Yara vond ik ieder in hun eigen bubbel op hun bed en werden erg blij van de kop thee die ik ze net bracht.