Feest!

Zaterdag 22 juli

Whoopwhoop! Leonard is jarig en voor het eerst in 5 jaar zijn we daar als compleet gezin bij. Dat krijg je met een volwassen zomerbaby, dan ben je niet zo vaak meer tegelijk op vakantie.

Corné en ik waren om de een of andere wonderlijke reden allebei al om 5:15 wakker. Alsof we die bevalling even dunnetjes over gingen doen ofzo. Om 6:14 had ik ‘m er 23 jaar geleden uitgepoept.

Overigens kwam Leonards verjaardag gister aan de orde in de groep bij de zipline en toen kreeg ik de opmerking dat ik toch geen kind van 23 kon hebben, ik zag er zó jong uit! I take that as a compliment.

Omdat de nachten ook zo warm zijn slaapt iedereen met z’n deur open zodat de airco die op 22 staat de temperatuur in de slaapkamers naar een draaglijke 25 à 26 kan blazen. Maar we hadden klachten gekregen dat ze wakker werden van ons kneuterige gedoe met bakjes koffie/thee en heel stiekem een vaatwasser legen. Dus eerst nog een poos in bed gelegen en toen zachtjes naar buiten geslopen om in de schaduw naast het zwembad een boek te gaan lezen. Heerlijk zo saampjes in alle rust. Ik had het tasje met m’n geweldige score van vorige week in de TEDi meegenomen en samen hebben we het terras versierd. (zie video) Ik had een heleboel van die grote folieballonnen en een paar slingers gescoord. Blijkbaar oude collectie ofzo want het kostte nog maar 10 of 20 cent per stuk.

Dus ik ben los gegaan zodat we de boel vrolijk konden versieren. Een grote ballon van Darth Vader van Star Wars want dat keken Leonard en Corné vroeger samen en in Leonards mobiel stond Corné jarenlang onder de naam Darth Vader (geen idee waarom eigenlijk, maar ik ken Star Wars dan ook niet) En verder grappige ballonnen met ruimte-dingen zoals een raket en sterren en een astronaut. Want Leonard wilde als ukkie altijd astronaut worden en had een hele kamer vol ruimte-spullen. Een ballon van ‘it’s a boy’, een mega cupcake met happy BD en het mooiste: een poes. En hij is gek op poezen. Ik weet niet meer waarom maar als iemand ergens een mooie poes ziet wordt er al jaren gezegd: ‘kijk nou, een lieve poeisz’ (spreek uit als poewaass) Dus mocht hij vandaag zijn eigen poes aaien. (zie ook het filmpje)

Bij het zwembad hebben we de helft van ‘er is er een jarig’ gezongen want dat liedje duurt zo lang en de boodschap is wel duidelijk, je wordt er halverwege toch ongemakkelijk van. En toen lekker taartjes gegeten. De verjaardagskaarsjes waaiden steeds uit dus besloot Leonard voor de foto even te blazen terwijl ze al uit waren. Niemand die dat opvalt.

Cadeautjes waren er niet want de afgelopen maand heb ik Leonard flink achter zijn broek gezeten over zijn wensen maar hij is een tevreden kind en wist eigenlijk niets. Afgelopen week was hij eruit: hij wil een nieuw dekbedovertrek. Dus die gaan we thuis rustig uitzoeken. En hij wil een prullenbakje voor op het toilet. Je merkt dat hij richting het eind van zijn studie komt en al een beetje burgerlijk begint te worden hè.

Had ik trouwens al gemeld dat alle 3 onze kids in de afgelopen weken hun P gehaald hebben? Leonard en Kirsten moesten hier en daar nog iets inhalen uit hun eerste jaar maar dat is dus allemaal binnen en Yara heeft afgelopen jaar alles in 1x gehaald. Met alles minimaal een 7 of 7,5, dat weet ik niet meer precies. In elk geval belachelijk goed. Trots op die koters.

De tompouce-look-a-likes waren lekker, de doos met allerlei verschillende mini-taartjes waren extreem zoet, maar wel leuk om hier en daar een hapje van te proeven. Toch weer andere smaken die je niet meteen thuis kunt brengen. (en ik ben sowieso niet van zoet dus heb lekker een bakkie thee genomen) Daarna geluierd met een boek, pret gemaakt in het zwembad (op Darth Vader kun je drijven, onder je vandaan uit het zwembad omhoog laten stuiteren en uiteraard weg waaien zodat iemand het zwembad weer uit moet) en nog een half boompje geklaverjast. Rond 15 uur zijn we naar Cavtat gereden; een dorpje in de buurt met veel restaurantjes want Leonard, Kirsten en Yara namen ons mee uit lunchen als dank voor deze week. De hoeveelheid restaurantjes gaf het toeristische gehalte wel weg van dit dorpje maar de ligging was dan ook weer prachtig zo in een baai aan zee.

We hebben een tafeltje uitgezocht vlak naast een enorme ventilator en genoten van dingen als pizza, hamburger, rijst met terriyaki en caesar-salade met kip. Ik bestelde nog extra frietjes maar die wilde de keuken blijkbaar iets te snel leveren want ze waren nog half rauw, dus die hebben we maar laten staan en het even gemeld. Jammer genoeg stonden ze wel op de rekening maar ze waren een biertje vergeten dus dat compenseerde bijna.

Met gezellig gevulde buiken zijn we even door het dorpje geslenterd en hebben in de souvenierswinkeltjes nog gezocht naar een nieuwe pet voor Leonard want hij had zijn lievelingspet helaas laten liggen op de boot. Maar er zat er niet een zo lekker dus dat wordt weer flink vaak naar de kringloop. Want daar had-ie deze een tijdje geleden gescoord voor een euro. Ik kan er vast wel een leuk dagje van maken met hem: langs veel kringloopwinkels en halverwege ergens lunchen. Typisch gevalletje quality-time.

Nog even een ijsje gehaald bij een ijssalon maar het ijs was hier zo extreem zoet dat het moeilijk was om verschillende smaken te onderscheiden dus lang niet iedereen heeft z’n ijs opgegeten. Terwijl het ijs in Dubrovnik juist echt van hele goede kwaliteit was. Het kan verkeren.

Toen we terug waren in het appartement kwam de eigenaar even aanbellen met een bord vol versgebakken pannenkoeken als traktatie voor Leonards verjaardag. Zo lief! Toen we aankwamen stond er voor ons ook al een fles wijn en een doosje chocolaatjes klaar ivm ons 25-j huwelijk omdat we dat deze week alvast met de kids vieren.

’s Avonds heeft iedereen z’n tas ingepakt en hebben wij alvast zoveel mogelijk naar de RV gebracht.

Zondag 23 juli

Vanmorgen heb ik iedereen wakker gemaakt met een bakkie koffie of thee op bed. Dat moest het relatief vroege tijdstip van 7:15 een beetje verzachten.

Afgelopen donderdag wilden de eigenaars nog alle bedden en handdoeken verschonen maar wij hadden gezegd dat dat wat ons betreft niet nodig was. We hebben zelfs nog heel wat schone handdoeken over want je droogt er elke keer alleen maar je schone lijf mee af. En zo’n bed wordt niet vies binnen een weekje hoor.

Wel even gemeld dat het warme water het niet deed de hele week, maar met dat hete weer douchten we toch al koud dus we vonden het niet erg en hadden geen zin dat de eigenaar misschien wel een halve dag in de badkamer aan het klussen zou moeten terwijl wij er waren. Maar nu weet-ie het wel en kan hij er mee aan de slag voor de volgende mensen komen, hij dacht dat het in de schakelaar zou zitten.

Tegen 7:45 reden we weg nadat we de sleutel ingeleverd hadden en gevraagd hadden of het echt geen probleem was dat we zoveel lege flessen/potten lieten staan want we konden nergens een glasbak vinden afgelopen week. Uiteraard wel keurig de laatste vuilniszak nog weggebracht. Maar ze vond het allemaal prima dus da’s fijn.

Op naar de Studenac: het supermarktje een km voorbij het vliegveld. De kids mochten daar lekkere broodjes uitzoeken voor in het vliegtuig en mij een dikke knuffel geven want terwijl Corné daarna de kids naar het vliegveld bracht ging ik met de RV naar het tankstation naast het vliegveld. We konden namelijk nog maar zo’n 40 km en we zijn er iets meer van plan vandaag. Tegen de tijd dat ik de tank volgegooid had (om de een of andere reden staat er altijd een rij bij de tankstations) had Corné de kids afgezet, de huurauto ingeleverd en kwam hij al aanlopen.

We rijden langs verkeersborden met namen als Srebrenica en Sarajevo wat heel apart is want dat zijn namen die wij alleen maar kennen van dat er oorlog was in onze middelbare schooltijd.

We zijn onderweg naar Lukovo om een bakkie te doen bij m’n oom. Die is op motorvakantie en zit zo’n 500 km verderop, op onze route naar huis. Terwijl hij thuis maar 15 km verderop woont en we daar nooit langs gaan, raar is dat eigenlijk. Maar we volgen elkaar op insta en dus hadden we door dat we allebei in Kroatië zijn, lekker spontaan zo.

Maar, wat vinden we nou van wat we gezien hebben van Kroatië? Het is een enorm rotsachtig land met weinig meer begroeiing dan struiken. Een heel enkele vallei daargelaten waar dan ook ongeveer honderd stalletjes met fruit langs de kant van de weg staan. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en spreken goed Engels. De zee met alle eilandjes en de bergen zien er prachtig uit. Maar wat ons tegenstaat is dat werkelijk alles betaald is en dus compleet toeristisch vermarkt. Wij kunnen de echtheid, de puurheid maar moeilijk meer vinden. Net als tijdens de boottocht waar onze schipper vertelde dat hij als kind met zijn ouders vaak naar zo’n eilandje ging om te ontspannen en dat er niks was op zo’n eilandje. Je nam gewoon zelf je koelbox mee en vermaakte je. Maar nu is elk strandje bezaaid onder de ligbedjes, parasollen en kun je handdoeken huren voor 5 euro. Er zijn zeker schitterende plekken in Kroatië, de National Parks zijn prachtig (weten we van foto’s) maar wij gaan er niet naar toe vanwege het massa toerisme. We zijn bijzonder dankbaar dat we een soortgelijke plek in het mini ontdekt hebben na onze moeizame hike. Het was echt een paradijsje en die vinden wij toch het mooist als het er rustig is.

Ook vinden we de prijzen van dingen vaak overdreven duur. We hebben bv. nog even gekeken naar een rondleiding/bierproeverijtje maar dat moet dan meteen 50 euro pp kosten en dan wordt het helemaal groot opgeblazen met allerlei extra’s erbij. Eigenlijk was dat bij de zipline ook: je doet 2x dezelfde zipline. Tja, voor de helft van de prijs alles 1x doen was ook tof geweest. Een uurtje parkeren kost gerust 10 euro. En dan sta je niet eens echt in het centrum. Het lijkt allemaal een beetje doorgeslagen. En het was heet. We begrepen dat we nog mazzel hadden ook dat de temperaturen onder 40 graden bleven, maar toch kan ik me niet heugen (ok, in Las Vegas was er ook dag en nacht een hete fohn) het zo warm gehad te hebben. Het gebrek aan wind was misschien wel het grootste probleem hierbij.

Al met al hebben we een fantastische week gehad met de kinderen en intens genoten. We hebben prachtige dingen gezien, dingen met elkaar meegemaakt, tijd met elkaar doorgebracht, ontzettend veel gelachen, gezweten en zelfs gehuild na een mooi intens gesprek. We zijn rijk gezegende mensen. Maar Kroatië is niet direct een land waar we nog eens naar toe moeten.

Ome Hans en ik delen onze locaties met elkaar zodat we elkaar sowieso gaan vinden in Lukovo en een idee hebben hoe laat we aankomen. De eerste paar uur rijden we over een kronkelende kustweg, vervolgens verwelkomen we een paar uur de tolweg die weer overgaat in een kronkelende kustweg. Zo nu en dan heb je prachtige vergezichten over zee en eilanden. Die eilandjes waren prachtig begroeid rondom Dubrovnik maar hoe noordelijker we komen hoe kaler ze zijn, tot het uiteindelijk zandheuvels lijken zonder enig plukje groen.

Het rijden is wel erg vermoeiend, zeker als je achter een grote Duitse camper met een dikke man in een fluorescerend geel hemd of een klein rood autootje met een oud mannetje zit. Die rijden namelijk ongeveer de helft van de toegestane snelheid en zijn bovendien angstig waardoor ze remmen op momenten dat je het eigenlijk niet verwacht. Je moet dus heel alert zijn (en dus niet teveel naar het natuurschoon kijken) en heeeel veeel schakelen.

Volgens het navigatiesysteem moeten we ergens in een bocht op de kustweg een zijweg inrijden. Allereerst vertrouw je er maar op dat er een zijweg is want het valt niet op, vervolgens ga je er vanuit dat je niet van de berg afkukelt in zee want zo lijkt het wel, maar met elke meter die je verder rijdt verschijnt er ook een paar meter weg. Een beetje smalletjes is het wel maar stijgend verkeer heeft voorrang dus het ritje duurt lekker lang. Bovendien wordt er aan dit te smalle weggetje gewerkt waardoor het nog smaller is maar ook dat komt goed met een beetje geduld. Haarspeldbocht na haarspeldbocht verwonder ik me over de stalen zenuwen van mijn oom die dit op zijn motor gereden heeft om bij zijn airbnb te komen. En terwijl je nog steeds twijfelt of dit weggetje wel ergens heen leidt ligt er na een laatste bocht opeens een super schattig dorpje uitgespreid over de onderkant van de laatste heuvel tegen de zee aan.

Bij een geïmproviseerde parkeerplaats staat ome Hans al te wachten en wijst ons een plekje aan. We geven elkaar een hug en wandelen met hem naar z’n appartement. Prima plekje heeft hij voor de komende dagen en we lopen met elkaar naar zee. We kijken en kletsen wat en gaan dan wat drinken in het plaatselijke barretje. Een kleine anderhalf uur later rijden we weer weg, dat was een spontaan, gezellig bezoekje!

Aan het eind van Kroatië tanken we in Rijeka de RV weer nokkie-vol want diesel kost hier maar 1,36 per liter en de eerste 600 km zitten er al weer op. Ik pak het stuur over zodat Corné Formule 1 kan kijken en rijdt eerst in Kroatië, vervolgens heel Slovenië door om in Italië de RV bij een Lidl te parkeren. Nu klinkt het alsof ik waanzinnig ver gereden heb maar dit waren nog geen 2 uurtjes hoor. Toen was ik het weer zat en Corné nog erger.

Maar we hebben even flink ingeslagen: 10 pakken type 00 bloem zodat ik in elk geval tot aan de wintersport elke week een goeie pizza kan bakken voor Corné, een stapel flessen rode chianti’s (ik denk niet dat die de wintersport gaan halen, Corné kennende) en een stapeltje goeie vleesjes.

Nadat ik van het vacuum verpakte vlees het meeste karton had afgeknipt kon ik alles kwijt (en het zat nog steeds vacuum hoor) in de koelkast en vriezer.

Afgelopen week heeft de RV volle bak in de zon gestaan en daarom willen we het water wat nog in de tank zit niet gebruiken. Omdat we de RV niet bij het appartement konden krijgen konden we het water ook niet vervangen dus had ik wat lege cola- en waterflessen gevuld voor vandaag. Maar tijdens de rit vandaag is het plan gerezen om wat verder door te rijden en morgen een chill-dag te houden. Lekker wandelen in de bergen ofzo. Maar dan moet er water zijn want je wil toch de dag beginnen met koffie en thee en wat liters mee tijdens wandelen kan ook geen kwaad. Dus terwijl ik al die pakken bloem in een vuilniszak verpak en onder het bankje achter een krat leg vraag ik of Corné nog even de Lidl in wil gaan om 6 flessen water te halen. Dan zitten we altijd goed.

Tegen de tijd dat ik klaar ben met alles een plekje geven schuift hij een groot 6-pack de RV in. Het eerste wat ik zie is: frizzante. En dat betekent bruiswater. Ik vermoed dat je koffie daar niet heel veel beter van gaat smaken dus het lijkt me een goed plan om in mijn beste Italiaans bij de kassa te gaan vragen of we het mogen ruilen voor gewoon water. Terwijl we samen teruglopen vertelt Corné dat die hele 6 x 1,5 liter net iets meer dan 1 euro had gekost en we besluiten dat het sneller is om dat pak in de garage van de RV te leggen (komt wel op thuis) en een nieuw pakket gewoon water te halen. 6 x 2 liter water kost dus maar 1,26. Dat gaat toch nergens over. Alsof dat plastic waar het in verpakt zit niks waard is. Nou ja, ik vind het absurd goedkoop maar heb het wel nodig, dus we kopen het.

Ik vraag aan Corné of we het water in de watertank niet weg moeten laten lopen, toch zonde als we dat gewicht voor niks meesjouwen tijdens het rijden. Zijn reactie: ‘Dat is echt peanuts, dan kunnen we beter de wijn opdrinken’. En uiteraard moeten we dan weer vreselijk lachen.

Corné neemt het stuur weer over en om 20:00 moet er opeens eten in bij mij. Ik heb vandaag geleefd op 2 maiswafels, 4 druiven en een paar patatjes toen we met ome Hans wat zaten te drinken. Gelukkig heb ik met mijn vooruitziende blik gister in het appartement een halve zak aardappelen, een dikke zoete aardappel, een paar uien, een courgette, een restant broccoli en wat kip en cevapcici (die lekker gekruide gehaktrolletjes) met wat kipkruiden en olie in de oven gekieperd en kan ik nu dagen vooruit. Ik heb een bak uit de koelkast gehaald en besefte me dat opwarmen zwaar overgewaardeerd is. Zeker als het 30 graden is. Ik heb me suf gesmikkeld.

Rond 21:30 zijn we bij het meer wat ik uitgezocht had. Hier zijn volgens Park4night meerdere gratis overnachtingsplekken en daarnaast ook betaalde parkeerplaatsen. We rijden langs het meer en zien dat op alle onbetaalde parkeerplaatsen borden geplaatst zijn met ‘verboden te parkeren’ en van die plaatjes dat je weggesleept wordt. We keren om en rijden een stukje terug waar we de keus hebben uit een parkeerplaats bij een restaurant waar je volgens de reviews mag overnachten als je het even aan de eigenaar vraagt en een bakkie koffie koopt of er ontbijt ofzo, en als je laat aankomt mag je ook zo gaan staan. Maar het lijkt daar al vrij vol dus we rijden nog 3 minuten verder naar een plekje naast de weg waar we al wat campers zagen staan. Die parkeerplek blijkt ook zo goed als vol maar er is nog precies 1 plek waar de RV past. We zetten de keggen onder de linkerbanden en staan recht genoeg om te kunnen slapen. Voor Corné heb ik nog even wat eten in elkaar geflanst en met een hapje en drankje hebben we de dag weer zeer tevreden afgesloten.

Maandag 24 juli

We hebben van 23:00-8:30 geslapen als een os. Toen we wakker werden waren er minstens 10 auto’s al vertrokken waar we compleet doorheen geslapen hebben. Zelfs degenen pal naast ons hebben we niet gehoord.

Na een bakkie koffie/thee heeft Corné ontbeten met gebakken eieren en ik met maiswafels met tonijnsalade. Daar heb ik ook even een voorraadje van gemaakt: blikje tonijn, blikje kabeljauwlever (heb je meteen lekker veel vit D en A binnen), gekookt ei, augurk en ui. Alles met wat mayo door elkaar heen prakken, evt nog wat peper erdoor en smullen maar.

Vervolgens de wandelschoenen aan en met de zonnebril op het hoofd en een rugzakje water gingen we ervan door. Na een km kwamen we in een dorpje waarvandaan we een berg op gingen wandelen. De temperatuur is hier top, zo tegen de 25 graden met een zonnetje en af en toe een wolk. Heerlijk na al die idioot hoge temperaturen van de afgelopen tijd. Het grootste deel van de route omhoog was een bospad vol gevallen bladeren met gelukkig regelmatig stenen ertussen wat voor de nodige grip zorgt. Blijkbaar heeft het hier de afgelopen tijd geregend want er waren nogal wat modderachtige stukken tussen. Het pad werd niet alleen door ons gebruikt maar ook door wildlife. We hebben er even over gedaan om uit te vogelen wat voor dier er gelopen heeft aangezien hier ook wolven en beren voorkomen, maar het zal toch wel gewoon een hert geweest zijn.

De afdaling aan de andere kant ging wat moeizamer dan verwacht. Hele stukken flink steil en modderig waarbij het zoeken was waar je het best je voet neer kon zetten. Afgewisseld met smalle paadjes door het hoge gras heen en als ik ergens de kriebels van krijg dan zijn het wel grashalmen tegen mijn blote benen. Maar ja, zodra het 16 graden is vind ik het altijd al te warm om met een lange broek te wandelen, laat staan 10 graden warmer. En dat gekriebel overleef ik wel, maar toch hè.

Toen kwam er een stuk waar het water de weg kwijt was. De beekbedding was namelijk leeg maar het water stroomde zachtjes over ons pad. En ja, we zaten nog wel op de juiste weg. Dus die hele afdaling ging niet zo vlot maar dat geeft je dan wel de tijd om heel veel ontzettend grote paddenstoelen te ontdekken, te genieten van uitzichten op van die ruige granieten bergpunten en het zingen van liedjes.

Corné moest vreselijk lachen toen ik heerlijk in mezelf gekeerd van allerlei liedjes ongeveer de eerste 3 zinnen zong. (meestal had ik dan geen idee meer hoe het liedje verder ging) Tot ik ‘i’m on the top of the world, looking down on creation, and the only explanation I can find, is the love that I’ve found, ever since you’ve been around, You’re love puts me on the top of the world’ ging zingen en dat 10x herhaalde. Opeens besefte ik me dat ik als ukkie ook graag liedjes zong en die dan een miljoen keer herhaalde en dat ik dan opeens moest stoppen met zingen van m’n broers of ouders. Wat ik echt belachelijk vond want het klonk hartstikke mooi. (inmiddels bezit ik genoeg inlevingsvermogen om te snappen dat een miljoen herhalingen niet persé een genot is voor m’n omgeving) Dus dat zei ik tegen Corné maar van hem mocht ik het gerust nog 1000 x herhalen. Hij ging zelfs mee zingen.

Na een km of 6 hadden we de berg bedwongen en werd de rest redelijk vlak. We liepen langs iets wat een brede rivier zou moeten zijn, maar dat alles veel te droog is is eigenlijk geen verrassing meer. Ik had vanmorgen al bedacht dat ik ontzettend zin had om na de hike het koude meer in te springen om daarna in de zon op te drogen met m’n boek.

En toen ging het spetteren. Beetje jammer maar dat waaide wel weer droog. Na 11 km waren we in een klein dorpje en toen zagen we dat de laatste 5 km over de gewone weg moest. En dat er geen andere optie was (behalve teruggaan maar dat leek ons wat overdreven) Dus dikke bummer, maar we zijn in ganzenpas op de witte streep tegen de vangrail aan gaan wandelen. De auto’s reden niet heel hard want er waren ook nog wat andere pechvogels op de weg (fietsers) en daar kwam regelmatig een treintje auto’s achter vast te zitten tot ze weer overzicht hadden om in te kunnen halen.

Die fietsers waren net als wij pechvogels want het spetteren ging over in serieuze regen en dan duurt 5 km best lang. Ik had het niet heel erg naar mijn zin, want ik kon me echt leukere dingen voorstellen om te doen. Maar dan kijk je weer naast je en zie je hoe mooi het water door de rivier vol grote stenen in allerlei kleuren stroomt. Super helder water en op de diepere stukken is het van dat mooie blauw. Dit alles afgetopt met bomen die tegen de berghelling erachter opgroeien met bovenaan van die heerlijk ruige granieten punten.

Eenmaal bij de RV ging de zon weer schijnen, hebben we ons natte kloffie vervangen door droge spullen en heb ik koffie/thee gezet. Toen was de zon alweer weg en na een blik op de weersverwachting zijn we maar gaan rijden. Vrij snel reden we Oostenrijk in waar we een vignet uit een automaat getrokken hebben en hoe verder we reden hoe harder het ging regenen. Ons beeld van Oostenrijk bestaat uit natte snelweg met veel regen en hier en daar een silhouet van berg tussen de mist. Zo zag het er op de heenweg ook al uit. Hieronder een foto van Oostenrijk.

We kwamen zojuist in een file terecht en toen we langs de reden hiervan kwamen zagen we een heel vluchteling-gezin uit een auto aan de kant van de weg geplukt door heel veel politie. Denken we. (iets met aannames van wat je ziet enzo)