De buitensauna van Ston en bootje varen

Maandag 17 juli

Vanmorgen heb ik eerst maar eens m’n verhaal bijgewerkt, foto’s & video’s uitgezocht en geuploadt en daarna het eerste uur van een webinar over acupunctuur gekeken wat maar te bekijken is tot morgenmiddag. Intussen kwam de een na de ander de woonkamer binnendruppelen en begon met een bakkie koffie aan z’n eigen dingetjes. Vanmorgen stond namelijk nog in het teken van werk. Leonard moest werken, maar kan dat gelukkig remote op z’n laptop. Kirsten moest iets doen voor de uni en Corné had nog een gesprek met z’n mededirecteur over een idee waar Kirsten hem op gebracht had. Dus we vroegen ons af of Yara niet ff ergens kon vakken vullen of een nieuwe Xenos kon inrichten aangezien dat de baantjes waren waar zij haar dagen mee vulde voor ze hier naar toe vloog ;-)

Leonard moest iets langer werken dan de rest dus wij zijn lekker aan het zwembad gaan liggen. Begin van de middag naar Dubrovnik gereden met elkaar om een wandeling te maken over de oude stadsmuren. Het was heet……Ik ben geen snelle zweter maar het droop werkelijk uit al mijn poriën. Gelukkig had ik een rugzak met de nodige liters water en konden we die bij fonteintjes bijvullen. Kerkjes werden spontaan favoriete hangplekken vanwege de koelte.

De stadsmuur kost geld. 35 euro voor volwassenen maar studenten krijgen korting en zouden iets van 15 euro kosten. Blijkt bij de kassa dat je dan een speciale internationale studentenkaart geregeld moet hebben. Ik ben deze week compleet van de chille en was al bereid om dan maar de volle mep te betalen al vind ik het te achterlijk voor woorden want ze hebben alle 3 hun studentenkaart bij zich toen de kids mij vol afgrijzen tegenhielden: Ben je gek mam: dat is 175 euro om over een muur te lopen. Een MUUR! Doe normaal!

Dus zijn we lekker door de oude stad gaan dwalen en ontzettend lekker ijs gaan eten.

Na een kleine 5 km was iedereen wel weer klaar met de hitte en Kirsten met het lopen door de steile straatjes (haar knieën willen dat nooit zo best). Corné en Yara boden aan om de auto op te halen terwijl de rest in een door Yara gevonden mini-tuin op een bankje onder bomen kon wachten. Dat verborgen tuintje lag naast de weg met het zebrapad waar we snel zouden kunnen instappen. Kirsten was zo scherp om Corné de autosleutel mee te geven die zij in het ritsvakje van haar tasje bewaarde. Terwijl wij al heerlijk een kwartier onder het groene bladerdak zaten te keuvelen en water te drinken kwam er een appje binnen van Corné: K*t, het kaartje…. Dus waar Kers wel slim was geweest had ik niet zo best nagedacht en kon ik in de benen om het parkeerkaartje te bezorgen. Yara zou me tegemoet lopen maar ik nam een andere route waardoor ik boven aan de weg stond en zij op dezelfde hoogte maar dan een miljoen trappen lager in de oude stad. Maar Yara zou Yara niet zijn als ze niet in no-time al die trappen opgehuppeld was. Ze heeft genoten van haar work-out. Samen zijn we in een stevig tempo door gelopen en intussen belde ze Corné dat hij ook maar door moest lopen richting de auto dus daar hebben we elkaar ontmoet. Vervolgens de rest opgepikt en doorgereden richting het winkelcentrum buiten de stad want er was nog brood nodig en ze wilden wat cider-smaakjes uitproberen. Meteen nog maar een watermeloen en wat ijsjes om direct op te eten gescoord.

Tien minuten vanaf ons huisje vonden we een soort verborgen baai. Via een smal weggetje kom je op een mini parkeerplaats, er passen zo’n 10 auto’s en er stonden er 3. Vervolgens daal je over stenen trappen de rest van de berg af en kies je een paar mooie rotsen uit waar je je zooi op legt en kruip je de Adriatische zee in. Ik had een snorkelmasker mee en genoot van de vele gekleurde vissen. Geel met blauw was het meest aanwezig. Geen zee-egels hier overigens dus de waterschoentjes mochten droog blijven. Behalve Kirsten heeft iedereen genoten van het onderwaterleven. Kirsten vindt de zee alleen leuk als ze juist dat onderwaterleven kan ontkennen. En da’s ook prima.

Yara had een manier bedacht waarop Kirsten, Yara en ik tegelijk als een soort dolfijnen omhoog het water uitwieberden, alhoewel Corné dacht dat we sirenen waren (griekse mythologie). Hoe dan ook, wij hebben ons bescheurd.

Al het verloren zweet hebben we aangevuld met water en vervolgens ook met chips. Een beetje zout doet de mens goed op zo’n dag. In onze zwemkleding zijn we naar boven gesjouwd en achter de auto hebben we allemaal even schone kleding aangetrokken. In zo’n gloednieuwe auto durf je geen natte zout-sporen achter te laten.

Inmiddels was het al 18:30. Snel een borrelplankje klaargemaakt en met elkaar bij het zwembad gaan zitten. Lekker kletsen met een drankje&hapje en af en toe een zwemmetje. Dit keer heb ik samen met Corné, Kirsten en Yara een draaikolk geproduceerd in het zwembad en we hebben zó gelachen! Maar het werkt echt verbazingwekkend goed en je kunt dan nog lang rondjes drijven.

Toen werd het tijd voor een echte maaltijd en tegen de tijd dat de muggen te actief werden zijn we naar binnen gegaan waar de airco (die op 26 staat) ons verwelkomde. Het kaartspel wat we vandaag gekocht hadden bleek een Kroatische bijzondere versie te zijn waar we geen wijs uit werden dus zijn Corné en ik nog even in het donker naar de RV gelopen om een pak kaarten te halen wat ik toch mee bleek te hebben. Heerlijk een half boompje geklaverjast waarna Kirsten, Yara en ik zijn gaan nachtzwemmen. Het zwembad is verlicht en in het gras eromheen stonden allerlei nepfakkels te flakkeren. Het zag er super leuk uit. In het zwembad lag een scala aan half verdronken insecten die de eigenaar er blijkbaar ’s morgens al uitgevist heeft voor wij op zijn want het is werkelijk altijd smetteloos schoon. Mijn tactiek was om met het visnet het ergste eruit te vissen maar Yara maakte vanaf het trappetje een draaikolk met haar voet en sprong er vervolgens in. Toen zagen we ze niet meer en dan is het er niet meer ;-)

Door de lampen in het zwembad krijg je een bijzonder grappige breking van het licht waardoor het wel een lachspiegel leek. We hebben compleet de slappe lach gekregen terwijl we in houdingen stonden waarin je amper een bovenlijf had en een megadikke kont en bedenk elke variatie daarop. Echt niet normaal hoe hard wij gelachten hebben, de tranen liepen over onze wangen.

Dinsdag 18 juli

Happy BD lieve tante Marieke!

Vanmorgen eerst tante Marieke gebeld. Ik kreeg ‘r niet te pakken dus een appje gestuurd want ik had ook geen denderend bereik. Maar toen belde ze terug en hebben we even fijn gekletst.

Corné had gister al last van 1 oor wat steeds dicht zat en waar een hoop oorsmeer uitkwam dus met een zaklamp heb ik maar eens in zijn oren gekeken. De ene was allemachtig prachtig schoon en de ander zat vol natte bruine fruts. Dus heb ik een half watje gepakt (die heb ik altijd bij me in mijn acupunctuurtasje) en daar een stuk ui op fijngesneden zodat het nat werd van het sap. Dat in zijn oor geprutst en een pleister eroverheen. Ui trekt vuil eruit dus dat leek me een slim plan.

Na een koffietje hier en een gebakken eitje daar zijn we in de auto gestapt. Anderhalf uur later stapten we uit in Ston. Corné heeft z’n watje eruit gehaald en kon weer horen. Vanavond voor het naar bed gaan nog maar eens doen.

Yara had haar huiswerk bijzonder goed gedaan en een heel bestand gemaakt met leuke dingen die we konden ondernemen in deze week. Een van die dingen is de 2e langste muur van de wereld: die van Ston naar Maliston van zo’n 7 km. Ooit in de 14e eeuw gebouwd om de oester- en mosselkweek daar veilig te stellen en vooral de zoutpannen. In die tijd werd zout ook wel gezien als ‘het witte goud’. Een deel van de muur staat nog en valt te bewandelen, maar gaat wel over een bergkammetje heen. In een kleine 40 graden wandelden we richting het oude centrum waar Kirsten een blik wierp op de muur die tegen de bergwand opkronkelde en zei: ik heb een goed plan: ik zoek alvast een leuk terrasje uit waar jullie na die klim een koude cola kunnen halen. De topper, dat scheelt meteen keuzestress over welk terrasje het leukst is.

De rest is doorgelopen en na wat trappetjes kwamen we bij een ticketoffice waar een bijzonder vrolijke dame grapjes met Corné maakte en ons inschatte als 2 volwassenen en 2 kinderen. Terwijl we een schattige poging deden om duidelijk te maken dat zowel Leonard als Yara ruimschoots boven de 18 zijn keek ze ons vrolijk aan en zei: 2 volwassenen en 2 kinderen dus. En aangezien kinderen half geld zijn hebben we haar vriendelijk bedankt. Ze wenste ons een fijne zweterige klim. (Zo kan het dus ook mevrouw van de muur van Dubrovnik!!!!)

De volgende anderhalf uur waren inderdaad intens zweterig, maar ook prachtig. Schitterend uitzicht over de zoutpannen, bergen, dorpjes en stukken zee. Ik had zo’n 5 liter water bij me in een rugzakje en dat ging schoon op.

Wij betalen het sportschoolabonnement van Leonard omdat we het belangrijk vinden dat de kids sporten (we betalen ook het jaarlijkse uitje naar de tandarts, behalve de gaatjes want die kunnen ze voorkomen) en het was duidelijk merkbaar dat hij daar regelmatig gebruik van maakt. Hij huppelde zowat die trappen op terwijl de rest daar variërend van kalmpjes doorlopen tot zich met de tong op de schoenen vooruit slepend achteraan kwam.

Kirsten was intussen door wat charmante straatjes gedwaald tot ze op een leuke manier aangesproken werd door de eigenaar van een restaurantje, een praatje maakte en op een stoel plofte waarna ze de lekkerste espresso ever dronk. Toen wij compleet druipend van het zweet aankwamen en niet op de stoelkussens durfden te gaan zitten zei de ontzettend leuke serveerster dat we dat beslist mochten doen. Dus dan ga je toch maar zitten. Kirsten leek wel kind aan huis en regelde dat er flessen water op tafel kwamen en servetjes om keer op keer ons gezicht en armen af te vegen. Het vocht bleef maar stromen. We leken wel lek!

Maar langzamerhand ontdekte ons lichaam dat er niks mis mee is om het vocht een beetje binnen te houden, zag je hier en daar de rode puffy hoofden terugkeren naar een wat herkenbaarder uiterlijk en bestelden we 2 pizza’s en een portie patat om te delen. Een beetje zout is namelijk wel op z’n plek als je zoveel zweet.

Nadat de serveerster verteld had dat zij ooit de 5 km wedstrijd van Ston naar Maliston had gelopen (haar enige training was het vele lopen op haar werk geweest) en nog wat leuke praatjes over en weer zijn we via het kasteel naar de auto gelopen. Kirsten heeft op Leonards ticket het kasteel bekeken wat niet zoveel voorstelde maar wel leuk was en toen zijn we richting een strandje gereden.

Het bleek een echt zandstrand te zijn, compleet met een door boeien afgezet zwemgedeelte en verder vooral heel veel mensen, parasolletjes en strandballen. Er klonken direct allerlei: ‘oh nee’ kreten in verschillende variaties door de auto waarna Corné rechtsomkeert heeft gemaakt en we naar het haventje gereden zijn waar wij afgelopen zaterdag wat uurtjes doorgebracht hebben. Hier was nog een parkeerplekje en onder een boom een picknicktafel met wat banken waardoor we schaduw hadden. We zijn heerlijk gaan zwemmen en snorkelen, boekjes lezen en chips eten.

Het idee was om hier de middag door te brengen om ’s avonds uit eten te gaan bij Ston. Maar iedereen raakte het een beetje zat omdat je net niet lekker kon zitten of liggen waarna we besloten terug te rijden naar het huisje. Tijdens de terugweg heeft Yara een restaurant uitgezocht in de buurt waar ik aan de mosselen kon en er ook voor de rest voldoende keus was. Thuis hebben we even gechilld terwijl Kirsten regelde dat we morgen met een bootje inclusief schipper de zee op gaan en tegen 19 uur zijn we in de auto gestapt. Een dikke 10 minuten later waren we bij Poseydon met uitzicht over zee.

We hebben heerlijk gegeten. Ik uiteraard mosselen (uit Ston), Kirsten had zeebrasem, Leonard een steak en Corné en Yara deelden een mixed grill. Intussen liep er een kat rond die overal probeerde eten te bedelen en vooral Yara zie je dan compleet wegsmelten van kattenliefde. Een paar kleine kinderen gingen steeds achter deze (wilde) kat aan om hem aan te halen of op te pakken wat meestal resulteerde in een beste krab over hun arm. Je ziet hier zo nu en dan bij restaurants katten, maar niet in de overweldigende hoeveelheden als in Griekenland.

Na het eten zijn we nog even achter Yara aangegaan die al over de rotsen bij zee aan het klauteren was om nog wat mooie zonsondergang-foto’s te maken.

Thuis was het tijd om het potje klaverjassen af te maken. Halverwege ontstond er nog een ongezellige discussie/halve ruzie tussen de kids wat een opstapeling was van de hele dag al een chagrijnige Leonard omdat hij slecht geslapen had door de hitte en z’n muggenbulten maar super goed zijn best gedaan had dat niemand daar last van had maar wat iedereen natuurlijk wel voelt.

Ik was er wel klaar mee en zei: ik ga wel naar bed. Maar toen zei Kers: nergens voor nodig, dit is toch zo over en dan hebben we het weer gezellig. Ze had gelijk. Uiteindelijk lag ik tegen middernacht pas op bed en ik geloof dat Leonard en Corné diepzinnige filosofische en/of levensgesprekken hebben zitten houden tot een uur of 2 ;-)

Woensdag 19 juli

Vanmorgen heb ik voor de liefhebber ouderwets wat afbakbroodjes met ham, kaas en italiaanse kruiden in de oven gegooid. Bakkie koffie of thee erin en om iets over negenen zaten we in de auto.

Voor tienen zaten we al op het bootje met onze eigen schipper. In een gezapig tempo voeren we de rivier af richting de zee tot we sneller mochten. We zijn in vier uur tijd langs allerlei eilandjes gevaren waarbij we uitleg kregen over weersomstandigheden waarbij in de winter de golven wel 20-30 meter hoog tegen de rotsten opklappen terwijl het nu heel rustig was. Maar dat zorgt er wel voor dat er eilandjes zijn waarbij er pas boven de 30 meter bomen beginnen te groeien. In een baaitje bij heel veel andere bootjes gooide onze schipper het anker uit, kregen we een duikbril en werd ons de richting gewezen van de blauwe grot. Kirsten vertelde dat er zelfs vanaf het 200 km verderop liggende Split excursies gaan naar deze grot. Ik vind het geweldig om van zo’n bootje het water in te duiken en in een compleet andere stille wereld te komen. Onder je ontvouwt zich een landschap van stenen, vissen in allerlei soorten, maten en zelfs wat blauw en geel, hier en daar bloedrode anemonen en zo uit je linkerooghoek een schipper die zich langs het ankertouw naar beneden trekt om het anker te checken. Niet normaal hoe diep zij kunnen gaan. Leonard en Yara kregen al met een paar meter zere oren.

De blue cave is een grot met een zandbodem waardoor het licht weerkaatst op een bizarre manier. Je lichaam onder water lijkt fluorescerend blauw terwijl het boven water vrij donker is.

Bij een ander eilandje waren een paar grotten en bij eentje kon je onder water tussen smalle spleten door en zo aan de andere kant er weer uit komen. Halverwege zijn wij nog onder een rots door gedoken en kwamen in een klein grotje waar een Nederlands meisje van een jaar of 5 met haar vader zat. Dat meisje ratelde met haar blauwe lipjes van de kou aan één stuk door over hoeveel mensen er al waren geweest, dat er veel mensen Nederlands spraken (zij waren de eersten die wij tegenkwamen ;-)) en dat ze het heel goed kon en niet bang was. Super schattig hoe zij zichzelf aan het overtuigen was.

Op de boot was een klein dek waar we met z’n allen konden zitten, en achter de schipper was ook een bankje waar je met z’n drieën op paste. Drinken zat bij de prijs (290 euri voor 4 uur) inbegrepen dus de flesjes water, cola en hier en daar een (kroatisch) biertje kwamen voorbij. Yara mocht zelfs nog voor schipper spelen en kreeg uitgebreid vaarles van onze schipper die redelijk subtiel enorm met haar aan het flirten was.

De samenvatting van de dag is dat we enorm genoten hebben van zo’n dag op zee.

Op de terugweg zijn we nog even langs de Lidl gereden om vers brood te halen en mocht iedereen een ijsje uitkiezen. Ze hebben hier dus bij de Lidl behalve de grote dozen ook losse ijsjes. Wel handig om zo’n rijtje mensen te hebben die je boodschappen dragen ;-)

Nu is het tijd voor een borrelplankje bij het zwembad met een boek.

Dat relaxte idee van een borrelplankje met een boek werd uiteindelijk dikke pret met Kirsten en Yara in het zwembad. Vroeger tijdens vakanties waren de kids altijd uren zoet met muntjes opduiken in het zwembad. Ik had vandaag 2 centen gevonden en die hadden we meegenomen naar het zwembad. We hebben enorm lol gehad door de muntjes in het zwembad te gooien waarna Yara ernaar ging duiken, ondertussen proberen je voet erover heen te zetten en heel onnozel kijken zodat ze ‘m niet kan vinden en dat natuurlijk juist doorheeft. Yara legde even later zo’n muntje op mijn hoofd zonder dat ik dat doorhad. Het duurde echt even voor ik snapte waarom Kirsten opeens achter me aanzat. Een x gooide Yara ‘m naar mij toe en waren we ‘m echt kwijt. Bleek-ie in m’n bikinitopje beland te zijn ;-) Kirsten en ik houden er niet van om naar de bodem te duiken dus leerde ik van haar een manier om met je tenen via de zijwand van het zwembad zo’n muntje naar boven te trekken. Best een skill toch?

Eind van de middag kwamen er alweer tijgermuggen en zijn we maar naar binnen gegaan om een potje te klaverjassen in de airco. Het is ook voor Kroatische begrippen absurd warm. Misschien dat die muggen daardoor zo actief zijn, het schijnt niet perse normaal te zijn.