Vegan-ijs en een aanschouwende preek

Vrijdag 15 juli

Dat was echt een brakke nacht. Het was bloedheet in de RV en ondanks dat we de hele avond de fan hard aan het werk hadden gezet om ‘air out’ te blazen en de deuren met de horren tegen elkaar open bleef het heet. Logisch, want ’s avonds was het nog boven de 30 graden. Maar goed, tegen 3 uur hadden we allebei nog niet meer gedaan dan wat dommelen. Dus maar weer alle ramen opengegooid en de fan aangezet en toen werd het iets beter. Wij knapten in elk geval wat op en hebben daarna nog een paar uur geslapen. Rond half 8 lagen we al in het water ons nachtzweet eraf te spoelen. Dat was zo heerlijk verfrissend! Met koffie en thee voorin zijn we gaan rijden. We willen tenslotte ooit in Bretagne belanden, dan moeten we wel een keer aan de oversteek gaan beginnen. Het binnendoor rijden bevalt ons enorm goed. Je ziet zoveel meer van de omgeving dan wanneer je péage rijdt. Tanken doen we meestal bij een Intermarché. We hebben inmiddels door dat die vaak wel 10-20 cent per liter goedkoper zijn dan andere tankstations. Terwijl Corné aan het tanken was ben ik de winkel in gerend. Ik heb namelijk sinds een aantal dagen ook een missie: een nieuw bikini-topje. Want de ouwe begint te lubberen. En ik heb nog een zwart bikini-broekje dus daar kan zo’n beetje alles wel boven. In de meeste supermarkten in de bergen doen ze echter niet aan zwemkleding. De sloffen zijn dan wel weer in de aanbieding momenteel. Maar dit keer was het raak. Een rood topje (we hebben hier een heel gesprek gehad over de kleur: fuchsia, wijnrood, bordeaux-rood enz. we komen er niet uit maar het is heel mooi) met zwarte touwtjes. Nou, dat matcht keurig met m’n broekje. Hier zit een blij ei voor 6 euro. En eindelijk ook aanstekers gescoord. Die konden we ook al niet vinden in een paar supermarkten. Maar dat zal wel aan onze zoek-skills liggen. We hebben zo’n aansteker-ding voor het fornuis maar die gaat al heel wat zomervakanties mee en ik heb er geen zin in dat die juist leeg is als ik zin in thee heb. Dus ik had mijn zinnen gezet op een aansteker omdat die prima in het besteklaatje past en terwijl een doos lucifers ergens ligt te waaieren in de RV.

Na nog een paar uurtjes door de bergen/heuvels rijden zagen we een bordje ‘lac de Naussac’ en zijn we de weg afgeketst. Bij de parkeerplaats was een bar waar wij niet onderdoor konden maar daarvoor was ruimte voor 6 campers. Er stonden er 5. Tot nu toe hebben we altijd kunnen staan waar we wilden, echt heel chill. Dus picknickkleed onder de arm, tasje vol lekkers en naar het meer gekuierd.

Uitgebreid geluncht terwijl we om ons heen zaten te koekeloeren naar de rest van de aanwezige mensheid en de mooie omgeving. We zien een gezinnetje met 3 kleine kids. De ouders staan samen te frisbeeen, Kind 1 vermaakt zich alleen en Kind 2 en Kind 3 zitten samen bij een snel door mama in elkaar geflanst zandkasteel te scheppen. Kind 3 slaat Kind 2 waarna Kind 2 z’n schepje laat zakken, z’n mond wagenwijd opendoet en het luid uitschreeuwt. De ouders zijn eerder verbaast dan verschrikt, kijken hem aan en doen hem – iets zachter – na. Kind 2 wordt acuut stil waarna de ouders weer verder gaan met hun spel. Dit was niet helemaal de bedoeling van Kind 2 dus zet hij weer een flinke keel op. De papa loopt ernaar toe en gaat de ruzie beslechten. Blijkbaar voelt Kind 2 zich niet gehoord want na zijn vader even aangehoord te hebben slaat hij zijn zusje eerst op d’r kop en gooit dan nog een schep zand in d’r gezicht. Kind 3 accepteert het waarna ze weer samen verder spelen en papa afdruipt.

Onderweg hebben we nog steeds de mooiste vergezichten en voeren we een discussie over of de bergen nu achter ons liggen en dat het heuvels zijn en op een gegeven moment komen we een bocht uit en ontvouwt zich een schitterend dorpje.

We stoppen aan de rand van Estaing op een parking en wandelen terug. Het is echt heel erg mooi. Rond een rivier is een dorpje ontstaan met als middelpunt een enorme kerk. De daken zijn voorzien van ‘drakenschubben’, geen idee hoe ik de dakbedekking anders moet omschrijven. Later komen we erachter dat deze dakpannen veel voorkomen in de authentieke dorpjes hier. We hebben zin in een ijsje maar de plaatselijke ijsboer doet niet aan sorbetijs en ik heb geen zin in een nacht buikpijn. Na een rondje door het dorp en het bezichtigen van de kerk stappen we weer in voor het laatste stukje van onze rit.

Wij rijden verder en komen aan bij de eerste van onze 3 uitgezochte plekken. Allemaal bij elkaar in de buurt langs de rivier de Lot. Het is een enorm ruim stuk langs een rustig weggetje aan het water. Er passen gerust 50 campers op zonder dat je last van elkaar zou hebben. Er staan er een stuk of 4. Hier en daar staan een paar picknicktafels onder de bomen maar wij kiezen een plekje in de schaduw naast hoge bomen aan het water. Eerst een duik om af te koelen want in Nederland schijnt het warm te zijn, maar hier is het ook al dagen boven de 35 graden. Er komen wat kanoërs voorbij maar verder is het rustig. Zo nu en dan waait er een lokaal gezinnetje aan om even af te koelen waarna ze al of niet picknicken en weer verdwijnen.

Zaterdag 16 juli

We hebben een heerlijke nacht aangezien we nu aardig door hebben hoe we de RV tot acceptabele temperaturen kunnen laten afkoelen. Na het ontbijt stappen we op de racefiets. Corné had geen fietsroutes in de omgeving gezien op Wikiloc maar was creatief verder gaan kijken. Het eerste plan was een chateaux-route gaan fietsen waarbij we van chateau naar chateau zouden gaan en na een kasteeltje of 4 en 60 km verder zouden we dan weer terug zijn. Later bedacht hij nog een ander plan: via de ene kant naar Conques. Dit is een dorpje wat zijn middeleeuwse karakter behouden heeft en op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella ligt. Dus allebei een rugzakje met daarin een spiraalslot en een stel slippers en fietsen maar. De heenweg ging bijzonder makkelijk en was schaduwrijk. Erg fijn aangezien het hier rond 9 uur ’s morgens de 32 graden al aantikt. Onze fietsen hebben we aan een hek vastgemaakt. De sloten passen ook door de helmen heen dus daar hoeven we ook niet mee te slepen. We hebben kleine rugzakjes voor via ferrata waar een goeie liter water in past en een banaan maar dan heb je het ook wel ongeveer gehad. Dus in beide rugzakjes 1 fietsschoen van Corné gecombineerd met eentje van mij om maat 47 een plek te bieden. Fijne rugzakjes, je voelt ze amper en je kunt het hoognodige meenemen

. Vervolgens hebben we door het dorpje gekuierd, een vegan-ijsje gegeten. (lang niet overal is sorbet-ijs verkrijgbaar en wij doen het niet meer zo goed op melk) Er was een soort hippie-marktje met allerlei lokale producten en daar stond ook een vegan-dame haar vegan-crackers, vegan-jam (hoe anders? oh ja, de geleisuiker zal wel een ding zijn) en vegan-ijs te verkopen. Alles biologisch en verantwoord. Om de een of andere reden zien dit soort mensen er vaak echt te mager uit (vooroordeel /invulkunde, ik weet het) maar haar vrolijkheid en trots op haar producten lieten haar gezond en blij overkomen. Het ijs was er in de smaken brandnetel, lavendel, vijg (niet van de vrucht maar van de bladeren), rozemarijn+roos en hibiscus. Ik ging voor de rozemarijn+roos en dat was erg lekker al vond Corné die te heftig. Hij ging voor de vijg en dit vond ik een wat bittere nasmaak hebben maar hij genoot daar juist van. Allebei blij.

Daarna nog de abdij van Sainte-Foy bekeken en weer terug geslenterd naar de fietsen.

Na de grote omruiltruc van slippers naar fietsschoenen zijn we dwars door het dorpje afgedaald om via een andere route weer naar de RV terug te rijden. Deze route had nogal wat hoogtemeters en dat in combinatie met de hitte vond Corné niet chill. Maar vanaf de afdaling waait de koelte je dankzij je eigen zweet weer tegemoet en eenmaal bij de RV konden we uitgebreid afkoelen in de rivier.

Aan het eind van de middag besloten we nog een eind te gaan rijden richting Limoges en inmiddels had ik een nieuw supermarkt-doel bedacht waar Corné het mee eens was: een extra zwembroek zou wel relaxed zijn. Aangezien hij echt een schaduwmens is (zal iets met z’n Brazilië-jaren te maken hebben) en hij minder vaak het water induikt om af te koelen zit hij dus de halve dag in een vochtige zwembroek te dampen. Volgens mij is dat niet goed voor een lijf en hij lacht zich dan ook een kriek omdat ik inmiddels een zwem-bikini heb en een in-de-zon-of-schaduw-zit-bikini. Oftewel: na het zwemmen ruil ik de boel om. Zit ik ook niet de halve dag op een klamme handdoek of een natte stoel. Maar ik heb hem zover hoor, hij wil in elk geval een reserve-zwembroek. En jawel, ergens rond een uur of 18 kwamen we op onze route langs een E.Leclerc nadat Corné al een half uurtje eerder een extra rondje op een rotonde had gemaakt omdat hij een Super U had gezien maar ja, toen had ik gezien dat ze daar een parkeerdek hadden en dat onze RV daar heel waarschijnlijk niet op ging passen dus zijn we na anderhalf rondje weer doorgereden. Ik wil ff melden dat ik echt vet blij met Corné ben. Hij hoeft maar te ruiken wat mij leuk lijkt en hij probeert het te regelen voor mij. Wat een man. Ik word op handen gedragen en ik geniet er met volle teugen van. Hij klaagt overigens zelf ook niet hoor. However: in de E.Leclerc hadden we de overweldigende keuze uit 1 zwembroek in zijn maat. Dus meteen gekocht. Ik heb nog even gecheckt maar Corné vindt ‘m ook echt leuk. Ik ook, dat scheelt. Ik ben er nog niet helemaal over uit of hij gewoon de kans ziet om de komende tijd supermarkten te mijden omdat we geen doel meer hebben of dat hij ‘m echt leuk vindt. Maar ach, lekker belangrijk.

Na nog een half uurtje rijden kwamen we aan bij de plek die Corné uitgezocht had op Park4Night. Nog zat plek dus de RV neergezet met uitzicht op het meer en meteen een handdoek gepakt en ernaar toe gelopen. Eerst een duik! Inmiddels hadden we appjes van Leonard dat hij veilig met z’n dispuut aangekomen was in Toscane, erg fijn om te horen. Het was toch zo’n 17 uur rijden maar hij had er weer van genoten om achter het stuur te zitten.

Zondag 17 juli

Dat was weer een heerlijk rustige nacht. Vanmorgen hebben we een wandeling in de omgeving gemaakt van dik 17 km. Aangezien we het er nu wel over eens zijn dat we de bergen uit zijn zijn de hoogtemeters ook niet echt meer indrukwekkend dus het loopt lekker vlot. Zonder de bergen en de vergezichten zijn er weinig ‘oh’ en ‘ah’ momenten maar toch heeft dit landschap z’n eigen bekoring. Het voelde soms wel als een live-preek over het zaad dat vrucht draagt. Velden vol rijp graan, de smaak van de eerste rijpe bramen: een ware smaakexplosie, je proeft de zon en het bos, daar kan geen bakje uit de supermarkt tegenop. Het droge gras met de dennenbomen ernaast ruikt in de zon naar vakanties in het zuiden van Frankrijk. We zien onrijpe sleedoorns, ruiken van een afstand hoe de zon de frambozen- en bramenstruiken laten geuren en lopen door een veld vol rode klaver terwijl de zijkant van het paadje vol bloeiend duizendblad staat. Hier en daar ligt een plukje koeien in een hoekje van het enorme veld te genieten van de schaduw van een boom maar het is vooral graan en luzerne wat hier groeit.

Het lopen tussen de landerijen wisselt steeds af met bospaadjes en opeens staan we naast een gedeelte waar allerlei oude auto’s langzaam vergaan. Je kunt je voorstellen wat een prachtige auto’s dit ooit geweest zijn. Vanuit onze Nederlandse blik is het bijna onwerkelijk dat er ruimte is om zoveel auto’s jaren te vergeten. Net als de half ingestorte huisjes die je hier en daar ziet. Het krijgt hier ook de tijd en de ruimte om te vervallen.