Theezak en chocola

Dinsdag 12 juli

Gister waren we vroeg wakker en zaten om 8:15 al met het ontbijt achter de kiezen op de racefiets. En da’s fijn want dan is het nog niet zo heet. De eerste paar meters hebben we allebei blubber in de benen maar gelukkig lost dat op. Na een poos fietsen we langs het kerkje wat zo mooi verlicht was in de avond. Bizar hoe hoog je dan al zit. We stijgen en dalen en tussen het hijgen en zweten door genieten we van de omgeving, de schitterende uitzichten en de lichamelijke inspanning. Want ècht, flink bewegen en zweten is zó lekker! Vooral als het in de natuur is. Na een kilometer of 50 fietsen we door een dorpje en zien we een boulangerie. Nu eten we al 2 jaar vrijwel geen gluten en geen melkproducten meer en daar zijn we allebei dunner van geworden maar vooral buikpijnloos (ik) en veel minder reuma-aanvallen en veel minder schildkliermedicatie (Corné). Dus de motivatie is er wel om daarmee door te gaan. Thuis hebben we er aardig onze modus in gevonden maar in Frankrijk lonkt het heerlijk ruikende stokbrood wel. Dus we besluiten voor een stokbrood te gaan. Geeft niks als we de helft weggooien, we gaan gewoon enorm genieten van de smaak en hé, we gaan er niet van dood, we hebben geen coeliakie, we doen het gewoon niet zo goed op veel ervan. Maar ja, geen rugzak en alleen 2 strak beklede bezwete lijven. Dus het verse stokbrood in een stuk plastic gewikkeld en in m’n bidonhouder gefrutst. Past precies. M’n bidon bij Corné in z’n fietsshirt en op naar de laatste 10 km. Altijd leuk als zoiets prima werkt.

Met fietskleding onder de arm het meer ingesprongen en dankzij het windje en de zon was alles zo droog. De rest van de dag bestond uit de inmiddels bekende aaneenschakeling van boekjes lezen, theetjes drinken en zwemmen.

Dit stokbrood viel bij mij helaas niet zo best, dus stiekem toch buikpijn ’s nachts. Volgende week nog maar eens proberen met een echt goed eenvoudig wit stokbrood want vorige week had ik nergens last van. Deze bleek meer een tarwe-stokbrood-achtig iets te zijn. Tja, soms kun je het aan de buitenkant niet zo goed zien. En Corné vond ik vannacht ook zoekend in het kastje naar de ibuprofen. Je weet natuurlijk nooit of hij sowieso een ontsteking had gekregen door alle fysieke inspanning of dat zo’n brood er dan mee te maken heeft. Maar ach, wat geeft het, de ibu werkt.

Vanmorgen doorgereden richting Grenoble. Onderweg ergens de watertank bijgevuld en de grijswatertank geleegd en schoongemaakt. Urine-tankje ook ff geleegd en opgefrist en weer door. In een fikse sliert auto’s reden we achter een stationwagen die wonderlijk reed. 20 waar je 40 mag, 60 waar 90 op de borden staat en deed gekke dingen met z’n knipperlicht (en deed dan dus niet wat-ie aangaf) en zwalkte wat over de weg. Na heel wat kilometers hadden onze voorgangers ‘m een voor een ingehaald en zaten wij achter ‘m. Het bleek een tamelijk jonge kerel te zijn en de vrouw die naast ‘m zat kwam helemaal ontspannen over. Blijkbaar had ze niet door hoe onvoorspelbaar gevaarlijk hij reed. Het was dat Corné zo goed oplette anders hadden we een ongeluk gekregen met ze. Op een dubbele rotonde deed hij zijn knipperlicht aan, zwalkte naar rechts en stuurde opeens keihard terug. Dat scheelde heeeeel weinig. Toen waren we het wel zat, zagen we een supermarkt en zijn afgeslagen. Heel netjes, keurig voorspelbaar en met juist knipperlichtgebruik ;-) Want we hadden een nieuw supermarktdoel sinds een week. Corné’s slippers waren namelijk stuk gegaan en maat 47 vind je niet zomaar. Zeker niet in Frankrijk. De mazzel was wel dat Lucas z’n slippers bij Yara in de bus had achtergelaten en zijn voeten zijn nog net iets groter dan die van Corné. Dus die kon hij al een weekje lenen. En jawel, 1 paar slippers in maat 46. Helemaal top. En dat voor maar 5 euro. Onze dag kan niet meer stuk. En we waren ook nog van die rare automobilist af.

Rond de middag kwamen we aan bij Lac de Laffray. Een heel blij blauw watersportmeer vol waterfietsen en gillende kinderen in optimistjes. Achter dit lac ligt een tussen bomen verborgen parkeerplaats en iets verderop een grote asfaltplak als parking. Dan nog ietsje verder een bar-restaurant en dan weer een meer: Lac de Pétichet. Daarachter ligt trouwens nog een meer zie ik op maps, maar zover zijn we niet gekomen. Ook wij hebben de RV ergens tussen de bomen geparkeerd en zijn naar het meer gewandeld. De Fransen zijn tegenwoordig dol op verbodsbordjes is ons opgevallen. Of je nou op 2000 meter hoogte op een berg staat of beneden aan een meer: je mag vooral heel veel niet. Boven op de berg mag je bijvoorbeeld niet kamperen, geen troep weggooien, geen fikkie stoken, geen stenen naar beneden gooien enz. Maar op dit meer is het dus zelfs verboden om met je opblaasflamingo te gaan dobberen. En daar heeft dus iemand een verbodsbordje voor ontworpen. Mooi toch.

Maar eerst tijd voor een lunchje en daarna voor een wandeling rond Lac de Laffray.

Blijken we opeens midden in Napoleon-land te zitten. Museum, standbeeld, honderd bordjes met info….Dus toen we er 3 gelezen hadden zijn we weer verder gelopen. Zo’n 7 km verder waren we weer terug bij de RV en was het hoog tijd om de stoelen, e-readers, zak chips en fles water onder de arm te nemen en naar het meer te gaan. Boompje opgezocht voor de schaduw, en een prima middag gehad. ’s Avonds allebei bijgekletst met onze moeders die samen een plannetje hadden bekokstoofd. Volgende week wordt Leonard 22 en aangezien hij zelf altijd ergens op vakantie is op zijn verjaardag (dit jaar met zijn dispuut in Italië) gaan de 2 oma’s die dag gezellig samen ergens een taartje eten. Wat een briljante oma’s.

Woensdag 13 juli

Vanmorgen geen tijd voor geknuffel bij het wakker worden want ik wilde op de fiets zitten voor het te warm was. Dus zwoegden we tegen half 9 met het ontbijt achter de kiezen de eerste heuvel al op. Binnen 5 minuten hadden we al wegwerkzaamheden en hebben we onze weg creatief vervolgd. Het lijkt wel of er in Frankrijk een blik geld opengetrokken is. Opeens bestaan er overal (krakkemikkige) fietspaden, ligt elke weg bezaaid met hobbels en staat er werkelijk op elk prutsweggetje een groep werklui compleet met stoplicht. Kom je net lekker een berg af moet je weer in de remmen… Maar naast de verbazing over deze Franse vooruitgang waren er ruimschoots kilometers bergop om de omgeving uitgebreid te kunnen bewonderen. Mooi is het hier. Bergen, bossen, meren, van alles wat.

Na 55 km met zo’n 1000 hoogtemeters moest het laatste hoogje wel uit mijn tenen komen maar daarna was er wel weer dat meer waarin ik kon zwemmen om daarna in het zonnetje m’n boek te lezen. We hadden een plekje gevonden aan het water, compleet ingesloten door struiken. Daar houden wij van: een soort alleen op de wereld in de natuur. Terwijl we dus eigenlijk midden in het feestgedruis zaten, alleen konden we dat ontkennen. Dankzij al die struiken. Tussendoor ook maar even een wasje gedaan. In ons gootsteenkastje staat een heel fancy Ikea-prullenbak systeem wat zo naar buiten kan schuiven en uit 2 stevige prullenbakken bestaat. De achterste was tot nu toe gevuld met wat biertjes, uien, knoflook en nog een paar zoete aardappelen uit Nederland maar die voorraad is na 2 weken aardig geslonken dus prullenbak nummer 2 werd wasmachine. Je gooit je vieze ondergoed, sokken en wat shirts erin, vult ’t voor de helft met water uit de kraan (ja, dat hebben we dus ook in onze RV) en dan gaat er nog een pannetje kokend water bij. Intussen wat seepje-zeep erbij gegoten: compleet milieuvriendelijk, dus geen brandnetel die ik er straks de nek mee kan omdraaien als ik het weggooi. Beetje in de hele kledingsoep harken met m’n spatel en een paar uur laten uitspoelen en ophangen. Dat hele riedeltje heb ik dus ook gedaan met de fietskleding want die wil je echt niet ongewassen laten en dan nog eens aantrekken. Dankzij de zon en een briesje was alles zo droog.

Donderdag 14 juli

Duzzz…quatorze julliet. Vanuit je vroege jeugd weet je het: ’s morgens boodschappen doen als het nodig is want anders is werkelijk alles dicht. En omdat ik gisteravond al serieus zin had in chocola bij de thee zijn we eerst in Vizille langs de intermarché gegaan. Bizar hoe druk het daar was! Maar goed, er waren eindelijk ook heel wat kassa’s open dus het viel best mee hoe lang we in de rij moesten staan. Toen doorgekacheld naar Gorges du Nan. Yara heeft namelijk op google.maps een hele rits favorieten staan die ze met ons gedeeld heeft. En dit zag er echt heel mooi uit. Dus daar de RV ergens geparkeerd, de wandelschoenen aangetrokken, elk een rugzak met een liter water en Corné nog een banaan en een sesamreep (jaja, gluten- en melkvrij) en hups, in de benen. Langs de plaatselijke kroeg, die zicht uiteraard naast de kerk bevond, door wat steegjes en opeens sta je in een sprookje. Na deze wandeling weet ik waar de Efteling de inspiratie voor Droomvlucht vandaan heeft. Alleen de elfjes en steen-trollen hebben we niet gezien, maar dat zal aan ons liggen. Verder klopte het allemaal. Het kabbelen van het riviertje, de vogeltjes die echte deuntjes zingen, de boomtakken waar mos in slierten vanaf hangt… Tussen de bomen door zo nu en dan een waterval en als je omhoog kijkt schitterende rotswanden.

Na zo’n 2 uur wandelen kwamen we een stel tegen dat op zoek was naar de cascade. Wij waren ons van geen waterval bewust maar wilden ‘m ook wel zien. Dus zijn we in ons eigen (wat snellere) tempo onze roundtrip van Wikiloc vervolgd en aan de wandeling zat een ‘pieletje’. Oftewel een uitstapje heen en terug. Dat bleek bij nader inzien de cascade te zijn. De waterval was wel een beetje wat we verwacht hadden na alle droogte: ridicule! Maar er was een toffe peer die aanbood een foto van ons te maken dus geniet ervan. En let ff op de schitterende gevarieerde vegetatie die langs zo’n watervalwand groeit. Ik vind dat zo mooi.

Inmiddels waren we al 2,5 uur aan het wandelen en waren we nog lang niet terug. Dus lekker verder gehiked. Gelukkig was een groot deel van de route in de schaduw van het bos want het was echt bloedje heet. Ik heb nog niet eerder zo erg gezweten dit jaar. Nou ja, ok, in m’n eigen sauna in de tuin dan.

Af en toe kwamen we op een hoogte dat het sprookjes-mos-land ingeruild werd voor panorama’s. De ene keer waren dat schitterende ruige rotswanden, de andere keer kon je over een wijdse vlakte kijken waarbij tussen de landerijen dorpjes op een soort terpen opduiken en tegen de horizon ‘blue ridge mountains’. Je weet wel, van die bergen in de verte die eruit zien alsof ze verschillende tinten donkerblauwe silhouetten zijn.

De laatste paar kilometer gingen fiks steil naar beneden. Niet onze favoriete manier van afdalen. Net iets teveel rollende steentjes en bijna-uitglijders, het kost nogal wat energie. Toen we ook nog eens een paadje kregen van anderhalve voet breed wat tamelijk overgroeid was was ik er wel ff klaar mee. Ik wist het niet maar ik heb zo de pest aan al die plantjes tegen m’n blote benen. Maar ja, wandelen in een lange broek vind ik alleen onder de 15 graden te doen. En over de enthousiast groeiende braamscheuten stap ik nog wel heen maar het gevoel van die graspluimen tegen m’n benen….brrrrrr……

Afijn, daar heb ik me maar zo goed als kon overheen gezet, want na dik 15 km wil je toch ook wel weer een keer beneden komen. Gelukkig leidde het uitzicht regelmatig prima af al moesten we er dan wel voor stil staan want anders ga je onderuit op zo’n steil stuk.

Eenmaal terug bij de RV bleken we in 4 uur tijd bijna 16 km en zo’n 1100 hoogtemeters gemaakt hebben op de warmste dag tot nu toe. En ja, ook nog op het heetst van de dag. Dus we hadden beiden geen droge naad meer aan ons lijf. Manmanman, wat kan een mens zweten. Dus hikingboots weer achterin, badlakens over de stoelen en ramen open. Op naar een plek om af te koelen. Na een uurtje rijden vonden we weer een schitterend plekje. De route ernaar toe was trouwens ook geweldig. Zo’n beetje vanaf Grenoble tot Chateaudouble, een dorpje op het platteland, is het walnoten-walhalla van Frankrijk. Dat is het leuke van tolwegen vermijden, je ziet nog eens wat van de wereld. Ongelofelijk hoeveel walnotenboomgaarden hier staan. Tegen het eind van onze reis vandaag begonnen ze af te wisselen met zonnebloemen en de eerste lavendelvelden van dit jaar. Dit alles omringt met ruige bergketens aan de ene kant en uitgestrekte landbouwvlaktes met hier en daar een neergestrooid dorpje met uiteraard een kerktoren.

Net buiten Chateaudouble is een plek met 3 picknicktafels onder de bomen. Aan de andere kant van het weggetje is een paadje naar beneden wat naar een riviertje leidt. Vanaf een bruggetje zijn er wat verval-niveau’s gemaakt wat eindigt in een poeltje waarna het riviertje z’n loop vervolgt. Er speelden wat kids in en in het poeltje zat een man met z’n oude moeder dus wij zijn eerst even verder doorgelopen om te kijken of we verderop bij de rivier konden komen maar dat lukte niet. We waren zo verhit dat we terugliepen naar de poel en werden zeer hartelijk verwelkomd door de man. Er was ruimte genoeg, waar we vandaan kwamen, blablabla. Niet te geloven hoe geweldig koel dat water is. Daarna een lekkere maaltijd gemaakt en toen alle locals weer naar huis waren ben ik weer de rivier ingesprongen samen met onze bezwete kleding. Ik fris, kleding fris.

En dan is het nu tijd voor thee met chocola. Wat een keus vandaag ;-)

Ik heb trouwens een heel lollig project. Corné had vlak voor de vakantie van z’n werk een zakje zaad gekregen wat dan gezaaid moest worden in een ouwe theezak (maar dan zo eentje waar echt een baal thee in had gezeten waar dus allemaal kleine zakjes van genaaid waren) Maar die waren dus allemaal al mooi opgekomen maar durfde ik niet thuis te laten. Nou zal de buuf best goed voor al m’n planten zorgen, dit ging mee op het dashbord. En ze doen het goed. Ik ben zooooo benieuwd wat er uit komt. Want ik heb echt geen idee. Nou ja, ik kan al zien dat het geen courgettes worden. Maar verder weet ik het echt niet.