Afscheid en nieuwe bergen

Zondag 10 juli

Vrijdagavond heeft Yara voor ons gekookt. Haar befaamde rijst met kip, broccoli, ui, paprika en terriyakisaus. Met als bonus crunchy onions voor de liefhebber.

Het was heerlijk en vet relaxed om niet te hoeven nadenken over eten of het klaar te hoeven maken. De afwas hebben Yara en ik even samen buiten gedaan en toen we met koffie/thee en speciaal voor Yara chocoladekoekjes weer aan de picknicktafel zaten mèt een kampvuurtje kwam er een jong stel aanrijden.

Ze gooiden hun auto naast die van ons, sleurden er een groot zitmatras uit en begonnen luid te bellen. Honderdduizend vooroordelen popten op in mijn hoofd met allemaal als conclusie: einde gezellige avond en een goeie nachtrust kan ik wel vergeten.

Maar goed, ons kampvuurtje rookte nogal en dat ging hun kant op dus die hebben we uit elkaar geplukt en we zijn vertrokken richting het bankje aan de rand van de plek. Het leek ons aardig als zij ook zitplek zouden hebben en wij hebben tenslotte stoelen bij ons. Even later kwamen er nog 2 vrienden van hen bij. Het vuur was alweer tot grote hoogte opgestookt en zij gingen met elkaar eten. Wij waren intussen toe aan 30 seconds. Alle vooroordelen sloegen dus achteraf nergens op. We hebben allemaal een super gezellige avond gehad en toen wij tegen middernacht ons bed in doken deden zij dat ook ;-)

Zaterdagochtend nog uitgebreid ontbeten met Yara. Toen een dikke knuffel waarbij ik het ukkie ben die in haar armen kruipt en zij mij intussen over m’n hoofd aait en dingen zegt als ‘lief klein mamsje’. Maar goed, ik geniet er toch van. We hebben genoten van een week optrekken met ons volwassen geworden kind.

Corné had een plek gevonden bij een meer ergens in de buurt van Albertville in Frankrijk. Richting Annecy wilden we niet meer, veel te druk en toeristisch voor ons. Terwijl we van Zwitserland naar Frankrijk reden hoog door de bergen moest ik denken aan de foto’s van Theo en Ellen. Altijd als ik hun bergwandelfoto’s zie denk ik: daar wil ik ook lopen! En nu waren we ongeveer op zo’n plek.

Dus ergens in de wijde omgeving van de Mont Blanc de RV op een parkeerplaats geketst en een van de minst heftige wandelingen uitgekozen. We moeten de benen namelijk nog een beetje trainen en het leek ons geen strak plan om 1600 meter te gaan stijgen. Dus een rugzakje mee met een liter water en aan de wandel. Het werd zo’n 800 meter stijgen en dik 10 km wandelen met vele oh’s en ah’s. Uitzicht op omringende bergen met gletsjers en een hoop sneeuw. Kleine bergmeertjes omringt door bloemen in geel, paars, blauw, roze, rood en wit. Geen idee hoe laat we weer terug waren bij de RV aangezien het leven zich hier afspeelt zonder klok. Je wordt wakker als je wakker wordt, ontbijt als je trek hebt, zwemt als je het heet hebt, wandelt als je er zin in hebt enz. We doen het er goed op.

Ik had al een poosje last van m’n nek. Kon ‘m niet goed naar rechts draaien. ‘Toevallig’ las ik een stukje over de nek en acupunctuur en dat Dunne Darm 3 (SI-3) een goed punt is bij nekklachten. Echt zo’n oh ja-moment. SI-3 bevindt zich trouwens op de hand, net onder de pink. De uitleg sprak me ook wel aan. De Dunne Darm scheidt zuiver van onzuiver. Letterlijk, maar ook op mentaal gebied. Het verloop van de Dunne Darm meridiaan gaat via de nek en de nek houdt ons hoofd overeind en kan naar links en recht draaien om alle mogelijkheden te overzien. Nou ja, lang verhaal kort: ik ben tijdens het wandelen lekker SI-3 gaan masseren (dan heet het ineens acupressuur ipv acupunctuur) en intussen m’n nek een beetje van links naar rechts gaan bewegen. Opeens hoorde/voelde ik een knak en mijn nek was weer normaal. Mooi vak leer ik toch.

Verder onderweg richting Albertville zag ik een appje in het Alpha-cursus team waarvoor ik de afgelopen 11 weken voor gekookt heb. Of iemand mijn adres wist want er was een bedankkaart voor mij en wie de bos bloemen kon regelen voor na mijn vakantie. Oeps, diegene was even vergeten dat ikzelf ook in de app zit maar ach, ik weet tenslotte mijn eigen adres wel dus dat heb ik geappt. Samen met dat ik van de voorpret ben dus dat ik het een bijzonder leuk vooruitzicht vind en het als een compliment beschouw. Blijkbaar zijn m’n kookkunsten gewaardeerd. Ik was er helemaal van onder de indruk. In de afgelopen 15 jaar dat ik gekookt heb voor alpha’s heb ik nog nooit een bedankje gehad, en ergens voelt het een beetje gek want het hele team is daar zelf ook al die avonden aanwezig, maar tegelijk voelt die waardering ook heel erg goed. Dus ik ga er gewoon maar lekker van genieten.

We reden door Chamonix waar het superdruk was en er blijkbaar een groot feest rondom de Tour de France aan de gang was. Voor ons een reden om heel hard door te rijden. Wij doen het slecht op drukte. Het was inmiddels een graad op 30 en dat is tamelijk warm. In Albertville hebben we de koelkast maar eens flink gevuld al moesten we daar wel een eindje voor lopen. Er hing een bar van 2,60 meter waardoor we de parkeerplaats van de supermarkt niet op konden. Ik snap niks van de reden maar we konden wel terecht bij een andere winkel een stukje verderop. Wij hebben niks tegen lopen dus een eindje met boodschappentassen sjouwen is prima. Toen nog een minuut of 10 rijden en we waren bij het meer. Tja, het echt wel grote meer bleek aan de rand van een woonwijk te liggen en zaterdag aan het eind van een warme dag is dus niet hèt moment om een rustig idyllisch plekje te vinden. Werkelijk straten ver in de wijk stonden de auto’s geparkeerd en de vrolijkheid van springkussens in het water kwam je tegemoet galmen. Niet onze droom. Na nog een poging het meer van de andere kant te benaderen (wat niet lukte omdat daar allemaal bedrijven met grote hekken zaten) zijn we overgegaan op plan B. Even op Park4Night gekeken en doorgereden naar een meer 10 minuten verderop. Ook daar was het een en al drukte en vrolijkheid maar konden we wel een chill plekje vinden aan de overkant van het meer. Lekker ver weg van de parkeerplaats, gewoon aan de zijkant van een grindweggetje tussen de bomen aan het water. Terwijl ik het eten klaarmaakte zette Corné de stoelen buiten. Eerst even uitgebreid met m’n moeder gebeld en toen hup de beentjes omhoog en eten met uitzicht op de waterskiërs die aan zo’n kabelbaan voorbij kwamen.

Rustig lezen werd wat lastig omdat we steeds afgeleid werden door het leuke uitzicht. Om de pret compleet te maken kwam er nog een jonge Fransoos vragen of we alcohol hadden en of we dat ook verkochten. Met hulp van zijn vrienden kon hij zijn vraag in het Engels vertalen want wij kwamen niet zo goed uit zijn lallende Frans. Zodra z’n vrienden doorhadden wat hij aan het doen was kwamen ze ‘m ophalen en verontschuldigden ze zich voor hun dronken vriend. Haha, zorg maar goed voor ‘m. Dat bleek trouwens nog lastig want de rest was ook aardig kachel. Dus even later zagen we 2 blote jongemannen in het water liggen die steeds probeerden een leeg touw te pakken te krijgen van de kabelbaan. Intussen kwamen de waterskiërs ook nog steeds voorbij. De blote kerels klommen boven op de stuntverhogingen in het water en hadden nog de tegenwoordigheid van geest om met 1 hand hun blote piemel te bedekken waarna een voorbijkomende waterskiër bijna omviel van het lachen. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd en was het vooral een super grappig gezicht. En wij zaten op de eerste rij.

Na een lange rustige nacht (we hebben 11 uur geslapen) en een kalm begin van de dag zijn we na een omweggetje aangekomen bij een groot zwemmeer in de bergen. Stoelen in de schaduw, boekje er bij en af en toe een zwemmetje om af te koelen. Heerlijk rustige dag. Zo rustig dat we aan het eind van de dag allebei een zere kont hadden van het zitten.

’s Avonds was er nog een mini-festival op een afgezet deel van het terrein. Iets met spaanse muziek, toneel en dans. Vanuit onze luie stoel met een bord eten op schoot klonk het erg gezellig. In de late avondschemering hebben we nog een rondje gewandeld. Overdag was het te warm om de omgeving te verkennen maar nu was het zeer aangenaam. We hebben een aardig beeld nu van welke paadjes waar naartoe leiden. Waar bagnade interdit is en wat aangename rustige plekjes zijn om te vertoeven. Al zal het vanaf morgen wel weer rustig zijn aangezien het weekend dan voorbij is. Nou is het sowieso geen Kralingse Plas-drukte hoor. In het bijna donker zijn we nog een paadje opgelopen wat leidde naar een observatorium. Het grindpaadje is lichter dan het gras ernaast dus de weg is goed te volgen. Links van ons is hoog op de berg een kerkje mooi verlicht. Om ons heen horen we allerlei geluiden maar de kikkers winnen. Het observatorium is een overkapping met kijkgaten over land en een groot deel van het meer waar niet gezwommen mag worden. We wanen ons terug in de tijd en doen net of er elk moment een eland tevoorschijn kan komen. En we sluipen weer verder over het grindpaadje. Inmiddels mag Corné voorop want hij ziet beter dan ik in het donker. Alhoewel we de glimworm op hetzelfde moment zien. Bijna Efteling-magisch zo’n groen/geel lichtje in het donker. Opeens staan we voor een heg met een gat. Corné bukt, gaat er onderdoor en slaakt een kreet gevolgd door een mopper. Er zat prikkeldraad aan de bovenkant en nu heeft hij een enorme winkelhaak in zijn blouse. Ik buk dieper en struikel bijna over een draad aan de onderkant. We hebben lol. En ik heb naald en draad bij me dus met die winkelhaak komt het ook wel goed.

En overigens is m’n nek ook nog steeds happy.