STAP-budget en koeienbellen

Zondag 2 juli

Wat slapen we toch altijd lekker in de RV. Van puur geluk heb ik m’n opvlieger van tegen 3 uur overgeslagen en die van rond 5 uur had een uur vertraging. De afgelopen tijd sliep ik niet meer vanaf 5 uur maar vanmorgen ben ik zowaar weer in slaap gevallen. Dus tegen half 8 had ik bijna doorlig plekken ;-)

Mocht het je interesseren dan kun je altijd even googlen op ‘orgaanklok’. Maar volgens dat principe ben ik sinds een paar dagen Long en Lever aan het voeden. Super simpel, elke dag 4 naaldjes die ik zelf prima kan zetten in de hoop dat dat de oorzaak is van m’n opvliegers waar ik al wekenlang de klok op gelijk kan zetten ’s nachts.

Na het ontbijt heeft Corné Collosenzen 3:12-17 gelezen over de vrede van Christus. Dat gaf meteen stof tot gesprek over hoe wij ons leven inrichten.

Omdat het flink waaide besloten we te gaan wandelen in plaats van fietsen. Het dorpje bestaat uit een charmante mix van authentieke huizen met van die zichtbare balken in de muren tot pastelkleurige gestucte huizen met daken die maximaal volgeplempt zijn met zonnepanelen. Vervolgens liepen we zo tussen de landerijen en bossen en spotten we vrij snel een grote vos die over het veld aan kwam kuieren en zich ging laven aan de zon. Hij had ons vrij snel in de smiezen en verdween in het struikgewas waarbij z’n mooie staart als laatste wuivend verdween.

Vlak boven de goudgele graanvelden zien we de scherp afgetekende contouren van zwaluwen in een razend tempo vliegen vangen. Wij doen dat ’s avonds in de RV met een opgerold tijdschrift…

Zolang er nog geen muggen zijn laten we het hor nog even in z’n netje hangen boven de deur.

Na een kleine 11 km kwamen we weer door het dorp waar ik wat verse lindebloesem geplukt heb om thee van te zetten.

Na een bakkie zijn we in zwemkleding met de stoelen onder onze arm naar het meer gekuierd. We hadden verwacht dat het wel druk zou worden maar blijkbaar vinden de locals het niet zonnig genoeg. Wij malen niet om die paar wolken en genieten van de intense rust aan ons privé meer. Ik ben uiteraard gestart met een zwemmetje en daarna hebben we ons weer vermaakt met lezen. Ik ben bezig met een boek van een vriendin over psycho-emotional pain and the eight extraordinary vessels wat ik zo nu en dan afwissel met een ‘gewoon’ boek of een tijdschrift uit m’n voorraadje kringloop-libelles om de hersencellen de nodige rust te bieden en alle interessante info in te laten dalen. Maar ja, zelfs in de Libelle kom ik dan weer info tegen van psychiater Bram Bakker wat ‘toevallig’ precies aansluit op alle psycho-emotionele shizzle die ik aan het bestuderen ben. Dus dat voeg ik dan meteen toe in m’n schriftje bij alle andere zinnige dingen die ik nog eens terug wil lezen.

Maandag 3 juli

Dat van dat goed slapen in de RV moet ik dus niet zeggen want afgelopen nacht was niet best. Ik viel maar niet in een diepe slaap en heb echt de hele nacht alleen maar gedommeld. Corné vertelde vanmorgen dat hij vergeten was z’n mobiel op vliegtuigstand te zetten maar ik dacht dat ik die gevoeligheid een beetje kwijt was. Misschien dus niet.

M’n opvliegers raken ook steeds meer de weg kwijt. Nu was er eentje rond half 4 en om kwart over 6. Dus ik blijf mezelf maar even prikken. Ze zijn ook minder heftig.

Vanmorgen kalm aan gedaan want om 10 uur wilde ik klaar zitten voor de aanvraag van het STAP budget. Dit wilde ik niet tijdens het rijden doen want als m’n internet eruit klettert ben ik vast m’n plek in de wachtrij kwijt. Eerst ben je aan het wachten om in de wachtrij te komen. En daarna ben je aan het wachten in de wachtrij. En na 2 uur naar een wandelend poppetje kijken waarbij de blauwe streep steeds langer zou moeten worden (maar wat dus niet opschiet) was het budget op. Wat een prutssysteem.

Intussen was Corné aan de wandel gegaan. Nadat ik de afwas afgedroogd en opgeruimd had, alle kastjes op slot gedaan had en zelfs het gas had dichtgedraaid zag ik op google.maps dat Corné op een half uur wandelen was. En dat dat met de RV maar 3 minuten rijden was. Hij had blijkbaar geen bereik want z’n mobiel ging niet over. Dan maar eerst die kant op. Ik rijd over smalle landweggetjes en zie dat hij ergens parallel in het bos moet zitten. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben elkaar onze locatie gestuurd en terwijl ik de ene kant op reed huppelde Corné de andere kant op. Ging weer lekker die communicatie. Maar uiteindelijk was hij op de plek waar ik eerst was en toen ik over een heuvel reed zag ik hem in de verte staan. Acuut kreeg ik weer verliefde kriebels in mijn buik. Zou dat nou ooit overgaan?
Op m’n mobiel zag ik dat ondanks dat het STAP-budget al op was m’n witte mannetje door wandelde en de melding ‘meer dan een uur’ was nu 55 minuten geworden. Nou zit het hele proces sowieso wonderlijk in elkaar dus ik besloot eens aan te kijken wat er zou gebeuren. En jawel hoor, de minuten bleven aftellen, en soms weer optellen, en dan weer aftellen en uiteindelijk stond er 1 minuut, en toen ‘minder dan 1 minuut’. De werkelijke tijd heeft overigens niets te maken met wat ze aangeven. Maar dat principe ken ik al van als mijn wasmachine nog maar 7 minuten hoeft te centrifugeren en daar dan een kwartier over doet.

Uiteindelijk kon ik keurig alle stappen doorlopen met m’n digiD en het vooringevulde STAPformulier van Qing-Bai waarna ik de melding kreeg dat ik binnen 4 weken te horen krijg of ik het binnengeharkt hebt. Terwijl er tegelijkertijd al uren een melding stond dat het budget op was. Dus….we gaan het zien.

We waren van plan naar Oostenrijk te rijden omdat we richting de Dolomieten in Italië willen. Toen ik nog wat beter ging lezen op Park4night kwam ik wel erg vaak tegen dat mensen een boete van 220 euro hadden gekregen. De campings die ik zag waren voorzien van ongeveer niks maar kosten wel 50 euro per nacht. Beide opties vond ik erg onaantrekkelijk klinken. En ook al zegt mijn broer: ‘de prijs voor vrijheid is een boete’, toch doet mijn gezonde verstand ook een beetje mee. Dus hebben we de RV even aan de kant gezet en vond Corné vrij snel een plek bij iemand op het erf nog in Duitsland. Vrijwillige donatie als eventuele betaling en de reviews waren laaiend enthousiast. Nou zijn wij niet zo van die sociale dieren en vinden we dit soort dingen eigenlijk spannend maar ach, wij groeien ook maar door en worden vast een keer volwassen dus we zijn er naar toe gereden. We konden het alsnog niet vinden maar een olijke Duitse dame riep me toe of ik iets zocht. Zo’n dame met van die rode blosjes op de wangen, met een geruite rok aan en een grote rieten mand aan d’r arm. Ik denk dat ze Heidi heet en wellicht kan ze ook nog jodelen. Supervriendelijke dame die aanwees naast welk huis we erin moesten om bij de Stellplatz te komen. Ik denk dat dat een camperplek is maar mijn Duits is echt superslecht.

Corné is het erf opgelopen en heeft met een Duits accent: “Hallo” geroepen. Toen kwam er iemand uit een caravan en hij begreep dat we de RV neer mochten zetten maar dat zij nog bezig was met school. Of lesgeven ofzo.

Dus de RV neergezet, stoelen ernaast en met de zon op ons snufferd en uitzicht op ruige bergen een boekje gaan lezen. Niet dat dat lang lukte want er kwamen minstens 8 kippen aan en een kleine haan. Vervolgens kwam er ook een hele grote haan aan met van die grote scherpe sporen aan z’n poten en ze liepen de hele tijd om en onder onze stoelen door. Ik vond vooral die grote haan een beetje spannend. Dan deed-ie 2 stappen, bleef stilstaan en met z’n kop iets opzij keek hij mij dan met 1 oog recht aan. En net als ik weer een beetje ontspande ging hij even keihard kukelen en met z’n vleugels wapperen. Corné heeft zich bescheurd om zijn stadsmeisje en voelt zich helemaal thuis op dit boerenland. Om ons heen scharrelen naast kippen ook ganzen en kalkoenen. En in het aangrenzende weiland staan 5 koeien hun best te doen met allemaal een bel om hun nek. En Voor de afwisseling  in het geluid hebben 10 kleine geitjes ook een belletje om. Iets kleiner en dus hoger van geluid. Verder hebben we al een hond gespot en een poes. Dit is de plek waar Yara op had moeten groeien denk ik. Maar dan wel zonder mij ;-)