Een paar dagen van de (internet)wereld in Bosnië en onze kids komen aan in Dubrovnik!

Donderdag 13 juli

De voorspelling voor vandaag was overal regen (wat dus in werkelijkheid nergens op slaat) We hadden besloten vandaag dan maar kilometers te maken aangezien we zaterdag in Dubrovnik moeten zijn. We reden tegen 9 uur de camperplaats af en het navigatiesysteem gaf aan dat we linksaf moesten, richting het kasteel. Terwijl je dom naar boven rijdt denk je bij jezelf al: Oh, ik wist niet dat daar nog een weggetje was, maar het zal wel. Nou nee dus, het zal dus niet. Dus stonden we na een paar smalle bochten op het bordes waar de ruimte om te keren een meter breder was dan de RV. Maar Corné is een held, die heeft gewoon 10x gestoken. Met elke keer de handrem aangetrokken aangezien het bordes schuin afliep.

We zijn eerst naar het Melania Trump monument gereden aangezien dat een paar km verderop stond. Tja, je bent er nu toch. Ergens aan de rand van een weiland tegen de rivier aan staat een bronzen beeld op een houten sokkel. Het is een vrij onherkenbaar figuur en er staat ook geen bordje bij. Volgens internet was het beeld eerst van hout maar is dat in de fik gestoken en toen is er een replica van brons neergezet. Melania blijkt geboren te zijn in Sevnica.

Toen heb ik het stuur maar eens over genomen aangezien Corné niet zo’n beste nacht gehad had. Ik had meteen te maken met wegopbrekingen waardoor ik een andere route moest zoeken. Corné kreeg er stress van om zo naast mij te zitten, duidelijk niet zijn comfortzone. Na een poosje rijden en wat onduidelijkheden op google.maps en waze kwamen we opeens bij een grens: Hrvatska. Wij helemaal in de war: welk land reden we nu toch binnen? HR op de nummerborden, zou dat Hongarije zijn? Na wat googlen bleek het Kroatië te zijn. Weer iets geleerd.

Na een paar uur was Corné wel klaar met de passagiersstoel. Vooral omdat hij dingen zat te zoeken: waar we heen zouden gaan en of er nog iets leuks te zien was onderweg. Het ene na het andere plan passeerde de revu. We zijn onderweg naar een plek aan een meer in Bosnië die volgens de reviews schitterend en zeer rustig is. Maar de route voert ons tamelijk dicht langs het National Park Krka in Kroatië. Dus dan kom je erachter dat daar een stuk of 8 watervallen zijn. Een aantal zijn met de auto te bereiken, voor anderen moet je een shuttlebus of boot nemen, de ene parkeerplaats is betaald, de andere niet. Er zijn ook wandel- en fietsroutes met flink wat hoogtemeters waarbij je een of meerdere watervallen aandoet.

Tot zover klonk het nog leuk. Maar toen kwam het verhaal dat er per dag 10.000 mensen binnengelaten worden dus dat je wel ’s morgens vroeg al moet komen omdat je anders voor een dicht hek staat. Een wandeling langs een waterval van 1,9 km duurt anderhalf tot 2 uur omdat je het in ganzenpas doet….De toegang kost 40 euro pp. En dan komen er nog kosten bij voor bv. de boot.

Nou hebben wij wereldwijd al heel wat watervallen gezien maar om nou 80 euro te betalen om dan met heeeeeeeeel veel andere mensen oh en ah te roepen haalt voor ons de aantrekkelijkheid weg. Dit lijkt me meer een winterbestemming voor ons. We houden echt wel van mensen hoor, alleen niet zoveel bij elkaar, en zeker niet als we ze niet kennen.

Toen ontdekte Corné een picknickplaats in de buurt van een waterval, redelijk op de route naar Bosnië dus dat leek ons een mooie plek om te lunchen. We zouden er rond half 1 aankomen. Eerst even tanken en het stuur teruggeven aan Corné, ik was ook wel weer klaar met rijden, ernaast zitten vind ik gewoon leuker.

Overigens kost diesel hier 1,34. Het maakt niet uit waar je tankt, in een dorp of snelweg, we zien alleen maar dit bedrag staan.

Maar niets gaat ooit zoals je verwacht. De route die google.maps gaf leidde ons naar een camping met een loopbrug over de rivier waar de RV echt niet overheen kan. Dus weer keren op een plekje in een bocht wat eigenlijk te klein is. Maar daar draait Corné zijn hand niet meer voor om. Een nieuwe route uitgevogeld waarbij we een heel eind verder de rivier over gingen. Daarna werd de asfaltweg een landweggetje, en toen een grindpad en toen hebben we de bus maar geparkeerd. Op maps maar weer even gekeken waar we naar toe moesten, een rugzak ingepakt met lunch en zwemspullen en hups, in de looppas. Na een kleine km flink stijgen over een oneffen stenen pad tussen droge struiken beseften we dat dit nooit naar de rivier zou leiden. We kwamen steeds hoger. Ik had al een keer als een echt meisje een gil geslaakt nadat ik een cm voor een enorm spinnenweb vol kleine spinnetjes en gevangen vliegen met in de hoek een enorme kruisspin had kunnen stoppen. Elke keer als ik mijn waakzaamheid liet varen doemde er weer zo’n enorm spinnenweb op tussen 2 struiken. Corné bood aan om voorop te gaan lopen, wat een man hè.

zoek de spin

We zijn op onze schreden teruggekeerd en bij de RV hebben we aan een enthousiaste mountainbiker gevraagd of er een pad naar de waterval was. Dat was er wel en hij wees aan waar het begon. Het was alleen heel steil en glibberig en eigenlijk niet te doen, zei hij. Dus hebben wij onze sneakers omgeruild voor onze hikingboots en zijn het pad afgelopen. Ook dit pad was niet heel duidelijk dus dan probeer je wat zijpaadjes uit die dan nergens toe leiden. Corné keek nog eens op Wikiloc (een app met wandelroutes) en zag hoe we bij de rivier konden komen. Het was inderdaad een heel steil, maar gelukkig niet glibberig pad. Vaak kon je het pad niet onderscheiden maar dan konden we op Wikiloc zien welke richting we op moest lopen. Door droge prikkelstruiken, over steengruis, langs vijgenbomen en steenverschuivingen en de laatste paar meter door wuivend gras wat verschrikkelijk kriebelt aan je benen kwamen we bij de rivier. Compleet verhit en bezweet klauterden we over een pad en genoten van de wind die opstak. En toen ontsloot zich daar een oase. Een mini-paradijsje. Echt heel erg mooi. En al die tijd geen mens te bekennen. Wat ik snap, want het was echt niet makkelijk om te komen. Bovendien zaten al die mensen al in de buurt van die camping waar ook prachtig diep blauw water was met kleine watervalletjes. Check de video!

Eerst allebei een stuk brood met worst en een bult water en toen hebben we ons uitgekleed tot op ons adam&eva kostuum en zijn het water ingeplonst. Uiteraard een eindje van de waterval en niet in de buurt van de volgende stroomversnelling. En aan de kant gebleven zodat we geen risico liepen op een of andere onderstroming. Heel verstandig allemaal. Maar zooooo lekker! Daar knapt een mens van op. Daarna even uitwaaien, het laatste restje afdrogen en de kleren weer aan. Nog een broodje en toen moed verzameld om weer naar boven te klauteren. Bijna boven zag Corné opeens een beest op z’n hand zitten. Het zag eruit als een teek maar dan enorm groot, en met streepjes op z’n poten. Hij kon de teek er nog aardig makkelijk uittrekken dus hij zat er nog maar net. Voor de zekerheid heeft-ie de plek uitgezogen en uitgespuugd. Onze dagelijkse voorraad long-energie is aardig opgemaakt maar rond 16:30 waren we weer (uiteraard compleet bezweet) terug bij de RV. We hebben genoten (en af en toe niet)

Na wat gegoogle bleek het een gevalletje reuzenteek geweest te zijn. Wat van mijn crème opgesmeerd aangezien daar kruiden in zitten die een antibacteriële en antivirale werking hebben. En verder maar in de gaten houden. Bij de RV hebben we elkaar meteen maar even van top tot teen gecontroleerd op teken.

Waar je in Slovenië goed onderhouden huizen en prima wegen ziet komt het in Kroatië allemaal wat armoediger over. Veel roest op industriële gebouwen, vuilnisbelten met enorm veel plastic wat dan ook in de wijde omgeving in de bosjes ligt, leegstaande en vervallen huizen en ontzettend veel braakliggend grond.

Vanmiddag appte Wouter me nog met wat tips over Bosnië en hij zei ook dat je daar niet met de Euro kunt betalen en dat je dus geen internet hebt. Want niet EU. Dus vlak voor we Bosnië inreden heb ik de moeders en de kinderen een appje gestuurd met dat we ff 2 dagen offline zijn en dat we bij nood gebeld kunnen worden. Super raar idee dat we even ‘van de wereld’ zijn, dat zijn we niet meer gewend.

Na een uurtje over een 2-baans weggetje tussen heuvels met laag struikgewas en verder kale stenen kwamen we bij een grensovergang. Dan sluit je dus aan in de rij. Bij poortje 1 geef je je paspoorten af die dan goed bestudeerd en gescand worden. Vervolgens kom je een eindje verderop bij poortje 2 waar een meneer een hele tijd onze paspoorten bekeek, met onze paspoorten in de hand zijn hokje uitliep naar een gebouw, daar een collega zocht die al naar huis was (want het was al bijna 19 uur), op zijn horloge keek en terug liep naar zijn hokje. Daar zette hij in elk paspoort een stempel en toen mochten we door naar hokje 3. Daar zat een mevrouw in die gelukkig 2 woorden Engels en 3 woorden Duits sprak want ons Bosnisch is echt abominabel. We bakken echt helemaal niets van wat er op de borden staat of wat er gezegd wordt.

Ik hoorde haar het woord ‘kitchen’ zeggen en naar de meneer van het vorige hokje wijzen. Corné knikt overal een beetje dommig op en lacht heel vrolijk. Vervolgens vroeg ze waar we naar toe gingen. We verstonden namelijk ‘Woh’ en dat betekent vast ‘Waar’. Dus keken we allebei een beetje verdwaasd en zei Corné: ‘Kleine camping’ en gaf vervolgens zijn mobiel met daarop de kaart van google.maps en het meer waar we naar toe gingen. Ze knikte goedkeurend waarop Corné heel blij zei: ‘ist gut?’ En toen mochten we doorrijden.

Toch spannend allemaal hoor. En toen legde Corné uit dat ze met kitchen niet wees naar het vorige hokje maar naar onze RV en dat dat ging over alle kaas, worst en melk wat verboden is in te voeren. Onze koelkast ligt vol met heerlijk vlees dus dat wordt dooreten voor we weer terug gaan en ze misschien wel in onze koelkast willen kijken.

Het was nog een klein stukje rijden en toen kwamen we aan bij een enorm meer met uitzicht op een bergrichel tussen Kroatië en Bosnië. Er staan nog 2 campers op het stuk ‘strand’, maar we hebben alle ruimte. (check de video)Terwijl de zon achter de berg zakte en de lucht rood kleurde hebben we heerlijk buiten zitten eten. Het is hier werkelijk schitterend. Corné deed zelfs nog een mooi dansje voor me aan het water ;-)

Vrijdag 14 juli

Vanmorgen werden we wakker met een strakblauwe hemel. We hebben we de luifel opgezet voor de broodnodige schaduw voor vanmiddag

en Corné heeft de plinten in de keuken eraf geschroefd. We waren namelijk gisteravond de spatel kwijt en ik vermoedde dat die tijdens het gehotseklots rijdend over dat grindpad over het randje van de bestekla achter de koelkast gekukeld was. En jawel hoor, gevonden!

Onder de andere plint kwam ook nog iets vandaan want onderin in het keukenkastje zit een kleine opening: 2 lege colaflesjes en zowaar een gloednieuwe afwasborstel die we een jaar geleden in Frankrijk gekocht hadden maar magisch genoeg nooit meer gezien hadden. We hadden aangenomen dat we ‘m in het winkelwagentje hadden laten liggen maar hier ist-ie!

We hebben vandaag ontzettend gerelaxed. Ik heb m’n interessante boek uitgelezen, Corné en mezelf een acupunctuur behandeling gegeven en verder vooral zwemmen afgewisseld met boekjes lezen. ’s Middags heel slim op het heetst van de dag nog dik 5 km gewandeld (check de video) tot we niet verder konden omdat het wandelpad in het meer veranderde. Blijkbaar staat het water hoog.

Rond zonsondergang met de zelfontspanner leuke foto’s gemaakt tot de buurvrouw mijn heen en weer geren niet meer kon aanzien en kwam helpen. Maar ja, zij hield de horizon niet recht en plaatste ons niet op de meest optimale fotoplek. Ach, het was wel lief.

Zaterdag 15 juli

Whoopwhoop! Mijn lieve vriendin Greetje is jarig! Als ik weer internet heb ga ik haar feliciteren.

Vanmorgen zijn we weer richting de grens gereden. We hebben om 15 uur afgesproken in Dubrovnik om in te checken in het huisje wat we gehuurd hebben. We zitten al 2 dagen zonder internet en hebben eigenlijk geen flauw idee hoe ver het nog rijden is. Een uurtje of 5? We weten het niet zeker want we zijn al op zoveel plekken geweest en hebben onderweg zoveel ideeën gehad tot we hier belandden. Op ons geheugen rijden we terug richting de grens. Ik had een stukje van google.maps gedownload en als ik daar op inzoom kan ik in elk geval de weggetjes zien lopen dus ik kies er een die richting het zuiden gaat. We komen bij een andere grensovergang dan op de heenweg. Bij het eerste hokje zit een meneer die zeker 5 woorden Engels spreekt en we maken eruit op dat we de volgende keer met ons vehikel een andere grensovergang moeten nemen. Geen idee waarom maar na het bestuderen van onze paspoorten mogen we door. We rijden een heel eind verder en beginnen ons af te vragen of dit het al was. Maar dan komt de Kroatische grens. Bij nummer een worden onze paspoorten gestempeld, bij hokje 2 wordt alles nog even dunnetjes overgedaan en dan blijkt er nog een hokje 2 te zijn waarbij een hele streng kijkende mevrouw vraagt of het een camper is. Ze gebaart dat ik de deur open moet doen en stapt naar binnen terwijl ze vraagt of we iets aan te geven hebben. Wij kijken een beetje dom en dan zegt ze: sigarets? Dus wij lachen: no, we don’t smoke. En dan weer: nothing to declare? Dus ik verteld dat we wel een fles wijn in de bus hebben liggen maar dat wuifde ze weg. Vervolgens wijst ze lades en kastjes aan die ik open moet doen. Dus ze bewondert onze borden en pannen, laat haar ogen glijden over onze keurig opgevouwen kleren in de la eronder. Wegens ruimtegebrek heb ik alle kleding keurig klein opgevouwen en dat hou ik ook heel netjes anders past het niet, daar hoef ik me niet voor te schamen ;-) De bergruimte onder het zitje ligt vol boeken, handdoeken, rugzakjes en zakken chips. De koelkast hoef ik niet te openen van haar en ze trekt zelf enthousiast de wc open. Wij grinniken inwendig om haar gezicht, die had ze niet verwacht! Dan stapt ze weer uit en gebaart bars dat we verder mogen rijden.

We kletsen een beetje door over deze ervaring en het heeft natuurlijk alles te maken met dat dit een toegangspoort tot de EU is. Dus er moet goed gecontroleerd worden op vluchtelingen die de grens over gesmokkeld worden. Dit is iets wat we niet kennen, behalve van toen we in Amerika waren. Sowieso de strenge barsheid bij de grens, maar we herinneren ons ook een grensovergang tussen Canada en Amerika waar iemand onze hele RV ging onderzoeken. Toen hebben we ons ook bescheurd. We reden toen al 4 maanden met die RV en opeens tilde die man het voeteneind van ons bed op en onthulde een enorme bergruimte. Wij hadden geen idee! En de douche (wat in zo’n RV echt een serieuze douchecabine is) gebruikten wij als opslag voor alle schoenen en vieze was, douchen deden we wel op een campground of we sprongen in een meer. Het gezicht van die man, hilarisch!

Maar goed, na een minuut of 5 krijg ik de verwachte sms ‘welkom in Kroatie’ wat het startsein is om weer internet te gebruiken. We blijken maar 2,5 uur vanaf onze eindbestemming te zitten en ik zoek een leuk plekje onderweg om te zwemmen. We hebben wat tijd te doden. We rijden een heel eind langs de kust en je waant je in Griekenland: azuurblauwe wateren, dorpjes waarbij je van bovenaf op alle rode daken kijkt en her en der in de aziatische zee liggen groene eilandjes. We wanen ons dus in Griekenland omdat we daar wel eens geweest zijn en nooit in Kroatie. Maar dit is dus gewoon de prachtige kust van Kroatie.

Ik vind bij Ston in de buurt een mooi plekje. Tien minuten rijden van de weg af in een slaperig dorpje. Direct van de weg is wel een officieel toeristisch strand met parkeerplaatsen maar volgens de reviews moet je daar vroeg zijn, anders is het vol. Dat soort plekken vermijden wij liever en bovendien zijn de rustige lokale plekjes meestal veel mooier. We rijden door beboste heuvels en door slaperige dorpjes waarvan de huizen gele muren en rode daken hebben. De straatjes zijn smal en de begroeiing is kleurrijk. Opeens zien we op een heuvel/berg voor ons een soort Chinese muur. Ik google wat en het blijken middeleeuwse vestingwerken te zijn van wel 5,5 km lang. Een goede 2e plek naast de echte Chinese muur qua lengte. Die muur verbindt Ston met Mali Ston.

We kunnen de RV aan het water parkeren, pakken de strandstoeltjes, springen in onze zwemkleding en wandelen het water in. Er is een soort boulevard gemaakt van fijn grind met wat bankjes erop. Het eerste stuk in het zeewater is er ook kwistig gestrooid met dat grind. We zwemmen lekker en als we even gaan staan voel ik iets scherps, maar trek meteen mijn voet weer in. Corné zegt even later: ik voel iets scherps: Kirsten zei toch ooit dat je in Kroatië heel erg moet oppassen voor zee-egels? Dus toch maar even de waterschoentjes uit de RV gehaald.

Om 12:45 (je leeft opeens met de klok op zo’n dag, je wilt niet te laat komen) hebben we de boel weer in de RV gegooid en zijn verder gereden richting Komaji (een slaperig dorpje van 300 inwoners naast Dubrovnik) We hadden ruim een half uur speling en dat besloten we te benutten door ff in sneltreinvaart door de Lidl te rauzen, vanaf elke grote supermarkt is het nog 20 minuten rijden. Ik had onderweg een lijstje gemaakt en alsof we een minuut gratis mochten winkelen hebben we de kar volgegooid. Het scheelde enorm veel twijfeltijd en ik heb nergens prijzen staan vergelijken. Ook wel eens leuk en ruimschoots buiten mijn comfortzone.

Exact om 15 uur kwamen we aan in Komaji. Uiteraard konden we Green Hill Apartment niet direct vinden dus liepen we wat door het dorpje. Je keert nou eenmaal niet zo makkelijk met onze enorme RV op die smalle straatjes. Ik heb het maar eens gevraagd aan een mevrouw die d’r eigen witte was stond te doen en ook een tuin met zwembad had (dus ongetwijfeld ook appartementen verhuurde) en we moesten een steile oprit 10 meter terug in. Op dat moment kwam de eigenaar zelf net naar beneden en wees ons de ingang. Corné zet de RV in z’n achteruit, rijdt ruim terug tot voor de inrit zodat hij de bocht precies kan maken, geeft gas en als we met de RV voor de helft op de oprit zijn staan we muurvast. Die man komt er verschrikt aan: ‘It is not ok! I have never seen such a long vehicle’. Bleek dat de trekhaak zich vastgeschraapt had in het asfalt. We konden niet meer voor- of achteruit.

Om een lang spannend verhaal met klotsende oksels (het was minstens 35-40 graden) kort te maken: uiteindelijk werkte het om de keggen achter de achterwielen te leggen en terwijl er eentje om de oren vloog kon Corné weer beweging krijgen in de RV en hebben we een plekje verderop in het dorp gewezen gekregen om ‘m te parkeren. Daarna 8x heen en weer gesjouwd met onze zooi en boodschappen in boodschappentasjes naar het appartement waarna we een douche en daarna een plons in het zwembad genomen hebben. Wij zijn vooral heeeeeel blij dat er geen schade is aan de RV en de dikke groef in het asfalt vond gelukkig niemand interessant.

Zondag 16 juli

Zoals we altijd doen als we ergens in een huisje zijn is een filmpje maken van hoe het huisje en de tuin/omgeving eruit zien. Onze kids doen dat ook altijd, en meestal levert dat een super grappig filmpje op. Ook hier heeft Corné dat gedaan en naar de kids gestuurd. Het grappige was dat toen de kids er waren Leonard zei: ‘best gek, ik heb het hele huisje al gezien dus ik loop hier meteen door naar m’n slaapkamer en denk: oh ja, dit is het.’

De kids hebben vannacht niet geslapen. Ze zouden rond een uur of 3 de trein richting Schiphol pakken vanaf R’dam en Utrecht en dan was het met hun slaapritme niet meer de moeite waard om naar bed te gaan. Dus waar de een zich 2 extra uurtjes vermaakt heeft met netflix is de ander eerder weggegaan van een feestje. Ze zouden tegen half 10 landen en wij hadden bedacht dat we die 5 km wel naar het vliegveld konden wandelen om daar eerst de kids en dan de huurauto op te halen. Want in de RV hebben we maar 2 zitplaatsen.

Inmiddels hadden we door hoe warm het ’s morgens vroeg al was en bovendien was er wel erg weinig ruimte naast de weg om te lopen. Op de satelietbeelden van google.maps zagen we dat er een km na het vliegveld een supermarktje was waar de parkeerplekken groot genoeg waren voor onze RV, dus daar naartoe gereden. Leonard had rond 6:30 nog geappt of ik brood mee kon nemen naar het vliegveld want hij had honger. Dus stond ik in mijn beste gebarentaal aan te wijzen dat ik 6 verschillende lekkernijen wilde waarvan ik alleen de croissant herkende en iets wat leek op een hotdog in bladerdeeg. Daarnaast nog 2 grote broden en een fles water.

Corné had gezien dat je daar maar 30 minuten mocht parkeren dus we kregen al een beetje stress maar toen heb ik aan de kassa gewoon gevraagd of we de auto mochten laten staan terwijl we naar het vliegveld wandelden om onze kinderen op te halen en dat was prima. Tjonge, soms denk ik dat ik toch nog eens volwassen wordt, dat was eigenlijk best makkelijk.

Dus met allebei een rugzakje op waar ook paspoort en creditcard zat (want we moesten de huurauto ophalen) zijn we die ene kilometer langs de weg gaan lopen. Voor zover mogelijk op het voetpad en waar dat ontbrak achter elkaar in de berm tegen het verkeer in. Dat ging prima. Het vliegtuig landde al om iets over 9 en met alleen handbagage waren ze zo het vliegtuig uit. Heerlijk om die drie weer in onze armen te sluiten.

Na even bijgekletst en wie wilde gevoederd te hebben zijn we naar de autoverhuur gelopen.

Toen we het huurden ontdekten we dat als we de auto om half 10 wilden hebben het 70 euro duurder was dan als we ‘m om 10 uur op zouden halen. Dat vonden we wel erg snel verdiend op een totaal van 130 euro voor die hele week dus we hadden bedacht wel even te wachten. Uiteindelijk zijn we gewoon maar in de rij gaan staan en kregen we de auto voor tienen mee, zij willen natuurlijk ook gewoon doorwerken. Een gloednieuwe Kia zonder krasjes. Dat zijn we niet gewend. Wij blij dat we gister alsnog die extra verzekering gedaan hebben om krasjes en andere ellende af te kopen. Dat hebben we in 30 jaar nog nooit gedaan maar na het zien van de steile weg en het grind daarna bij het appartement leek ons dat voor die 50 euro toch wel een goed plan. Meestal is het duurder dan de huurprijs zelf voor de hele week dus dat trok ons dit x over de streep. En als je dan een auto met nog geen 2000 km op de teller onder je kont krijgt ben je blij.

Eenmaal bij het huisje hebben de kids zich geinstalleerd en zijn we aan het zwembad gaan liggen. Vanaf een uur of 12 hebben we al schaduw bij de ligbedden en dat is wel fijn. Yara kukelde al snel in slaap en ontdekte later ondanks insmeren toch een hele strakke rode afdruk van haar e-reader op haar buik.

We hebben een heerlijk kalm dagje gehad met luieren, lezen, veel kletsen met door Kirsten gemaakte aperol spritz en lol in het zwembad. Corné, Leonard en Yara hadden bedacht dat als je heel hard rondjes in het zwembad ging lopen er een draaikolk ontstond: je eigen whirlpool/stroomversnelling! Hilarisch gezicht, vooral toen Leonard ontdekte dat je echt best wel hard mee kon drijven en het dus werkte. Ze herinnerden zich ook dat ze dit als klein kind wel eens gedaan hadden toen we een groot zwembad aan de Parkroos hadden gehad. Check ook de video.

’s Avonds zijn we nog naar het eet-terras bovenaan verhuisd waar we broodjes hamburger hebben verorberd. Toen was het inmiddels donker en zijn we naar binnen verhuisd omdat vooral Yara en ik gek werden van de tijgermuggen en toe waren aan de airco binnen. Rond 22:30 is iedereen zijn bedje in gekropen en dit keer hebben we de airco de hele nacht op 26 gelaten want gisternacht was Corné gewoon een beetje beroerd geweest en had slecht geslapen van de warmte. Het gaat in tegen ons zuinigheids/milieu gevoel maar dat is dan maar zo. Lekker slapen is ook wat waard.