Genieten

Donderdag 7 juli

Corné en Yara hadden een mooi plekje gevonden dus daar zijn we naar toe gereden. Op het 2-baans weggetje langs het water ontstond een kleine file, het bleek de grensovergang naar Zwitserland te zijn waar elke auto of aan de kant gezet wordt of vriendelijk doorgewuifd. Wij mochten door. De plek was aan de voet van de bergen met een groot graanveld ertussen naast een kerkje. Helemaal aan het eind van de parking stond nog 1 camper.

Tussen onze busjes in hebben we de tafel en stoelen gezet en zijn rustig aan eten. Vrij snel kwam er politie die vroegen hoelang we van plan waren te blijven want het was geen camping. 1 nacht was helemaal prima en of ze onze paspoorten mochten zien. Helemaal prima natuurlijk en na een tamelijk gezellig babbeltje (een van de 2 sprak geen woord Engels en ons Frans heeft nooit conversatieniveau gehaald) hoepelden zij weer op en gingen wij lekker verder eten. ’s Avonds hebben we nog 2 potjes 30 seconds gespeeld. We maken dan 3 teams waarbij we elk in 2 teams zitten. Altijd garantie voor een avond vol lachsalvo’s. Neem nou Yara’s omschrijving van een poedel: Een hond met wit kakkerig haar. Ik had toch moeite om dat te raden, haha. Geen krul te bekennen bij die hond blijkbaar.

Corné en Yara hebben nog even de bandenspanning van haar bus gecheckt. Geloof het of niet maar dat kan dus gewoon met onze fietspomp. En persoonlijk vind ik het nog steeds een vrij ongeloofwaardig verhaal maar ze hebben de banden tot de juiste spanning opgepompt met diezelfde fietspomp. Coole fietspomp hebben wij hè.

Na een puike nacht en een dito ontbijt zijn we richting een via feratta gereden. Corné zag zijn kans schoon en heeft zich met een boekje en een stoel geïnstalleerd in de schaduw terwijl Yara en ik de berg op gingen. Nou moet ik Corné vele kuddo’s geven aangezien hij jarenlang zijn pittige hoogtevrees overwonnen heeft om mede onze kinderen te leren op een toffe manier de berg op te klauteren. Maar nu is het welletjes. En aangezien ik het wel een echte berggeit ben en Yara diezelfde genen heeft maar ik van Corné niet in mijn eentje de berg op mag (en terecht) was het een uitgelezen kans om samen met Yara te genieten. En het was echt tof, over kloven heen, langs steile bergwanden en naast een waterval. De route om weer naar de campers te komen leek ons erg om dus zijn we zo’n beetje cross country door de wijngaarden afgedaald. Dat was leuk.

Corné had inmiddels ook nog een lekker zwemmeertje uitgezocht waar we de rest van de dag doorgebracht hebben. Best wel idyllisch.

Toen een poging gedaan naar een overnachtingsplek te rijden maar de berg was te steil en de bochten te krap voor onze RV waarna we de koppeling konden ruiken. Weet je dat dat precies hetzelfde ruikt als wanneer mijn vader aan het lassen was in de schuur? Dus doorgereden naar een dorpje waar we op een groot grasveld tussen de wijnranken met uitzicht op een charmant kerkje met daarachter de hoge bergen een heerlijk rustige avond gehad hebben. Lekker eten en daarna een potje 30 seconds met een pot thee/koffie.

Vrijdag 8 juli

Vandaag zouden we een soort van niks gaan doen na alle fysieke activiteit van de afgelopen week. Dus zijn we gaan wandelen naar de weekmarkt en zouden op de terugweg wel een supermarkt vinden want Yara gaat voor ons koken vanavond. Prachtige wandeling dwars door het dorp en boomgaarden. Momenteel is het vooral abrikozen-tijd maar de peren en appels hangen er ook niet slecht bij. Leuk marktje, mooie kerken en een heerlijk bakkie op een terras met dank aan Yara. Op de terugweg kwamen we in een Migros outlet terecht waar Corné en petje vond om zijn lange manen tijdens het autorijden met open raam uit zijn ogen te houden en de boodschappen hebben we iets verderop bij een Aldi kunnen doen. Eenmaal terug bij de campers geluncht en op weg gegaan naar iets met watervallen. We hadden inmiddels al 10 km gewandeld maar omdat het niet heuvelop was valt het nog wel onder ‘niks doen’. De route bij de gorges en de watervallen was ook nog de nodige km’s met een dikke 350 hoogtemeters dus ik vermoed dat ons doel officieel mislukt is. Maar we zijn nog steeds blij. Er waren op de route 10 bordjes waarbij je met een QR code de Engelse vertaling kreeg en Yara heeft ze als volleerde juf aan ons voorgelezen. We zijn nu goed op de hoogte van de geschiedenis van de loopbruggen door de gorges, wat de bouwers per uur verdienden, dat er giftige taxus groeit, dat die witte plekken op de berg een combinatie is van schimmel en algen en ze gezamenlijk een heel synergetisch gebeuren vormen en dat er een vogeltje bestaat dat onder water kan vliegen en over de bodem kan lopen. Maar ik weet niet meer hoe die heet. Niet in het Frans en niet meer in het Engels. Maar Yara vast wel: white troathed dipper. Google maar, echt een knap vogeltje.

Yara had een overnachtingsplek uitgezocht op een half uur rijden en ook dat blijkt weer een pareltje te zijn. Uitzicht over de bergen, een picknicktafel in de schaduw en een heuse bbq erbij. We krijgen zowaar Amerika-vibes met bij elke kampeerplek een picknicktafel en een firepit.

Er ligt zelfs al hout klaar voor een mooi fikkie. En er is een kraan. Zo’n überfunctionele kraan die bestaat uit een buis uit de grond met daaraan een koperen kraan. En dat alles heel romantisch boven een uitgeholde boomstam. Ik hou er van. Dus ik heb ook maar meteen even alle zweet uit de kleding gespoeld en m’n witte korte broek gewassen met behulp van Yara’s scrubba bag. Dat wilde ik toch eens proberen. En het werkt. Handig ding voor onderweg. Nu nog een chille avond met elkaar voor de boeg en morgen scheiden onze wegen. Yara gaat verder Zwitserland verkennen en dan wellicht door naar Italië terwijl wij teruggaan naar Frankrijk en voorlopig lijkt het plan om zo’n beetje via de Tarn uiteindelijk richting Bretagne te gaan. Maar hé, we gaan het wel zien.