Bergen

Maandag 4 juli

In het ochtendzonnetje de dag gestart met een potje thee (Corné koffie) en na een poosje rolde Yara ook haar busje uit. Blij dat er thee was en zonder behoefte aan ontbijt – ‘want Lucas eet nog meer dan ik dus ik heb de hele week zoveel gegeten dat ik wel 3 dagen zonder kan denk ik’. Voor de hike die we zo gaan maken stop ik maar een halve droge worst en een extra komkommer in de tas want ik ken Yara ;-)

We moeten nog een beetje wennen aan de werkelijke afstanden in de bergen. Je zoekt een leuke wandelroute in de buurt, ziet dat het maar 15 km verderop is en vervolgens ben je een uur onderweg want die 15 km was hemelsbreed en zo werkt het rijden in de bergen niet. Hetzelfde met het uitzoeken van een leuk plekje via park4night of dat je denkt: oh, we rijden zo langs een supermarkt. Maar dat zo is dus meer over heel lang.

Ik mocht op de heenweg met Yara meerijden in haar rode camperbusje. Super leuk om het verschil te merken in rijstijl tussen net 2 weken haar rijbewijs en bijna 8000km ervaring door Nederland, Belgie, Frankrijk, Spanje en Zwitserland. Stoer meissie hoor! Rijdt super soepel door de bergen en is echt een geworden met haar busje.

Maar goed, heerlijke hike gemaakt. Mooie uitzichten over bergen, koeien met bellen (dat die beesten zelf niet horendol worden snap ik echt niet), nostalgische gedachten terwijl je langs skiliften loopt, genietend van een enorme verscheidenheid aan fleurige bloemen waarbij ik Yara’s frustratie deel dat dat niet terug te zien is op foto’s.

Toen weer de berg afgehobbeld. Ik mocht terugrijden want het laatste stuk op de heen weg werd ik tamelijk beroerd. Ok, het asfalt had ook plaatsgemaakt voor een mengeling van asfalt, grind en aarde ofzo. Compleet met afrikaans aandoende potholes. Dus het leek mij een strak plan om zelf te rijden. Op de een of andere manier doen bochten het altijd lekkerder als je in de bestuurdersstoel zit dan ernaast. Kreeg ik zowaar een compliment van Yara dat ik zo lekker doorreed, ze dacht even dat Corné achter het stuur zat. Toch fijn voor m’n ego.

Hups de Lidl ingedoken voor wat avondeten en doorgereden naar weer een park4night plekje. Dan rij je dus door de bergen en de dalen, langs schattige dorpjes tot er ergens een afslag is. Aan de zijkant zie je bulldozers en ander werktuig op een helling en denk je al bij jezelf: hmmmm….ik ben benieuwd, dit wordt ‘m vast niet. Maar beneden aan dat weggetje draai je naar links en hopla, je schuift aan bij 3 andere campers en hebt vrij uitzicht over de rivier met rondom je bergen. Al die andere hippies doen hun eigen ding dus daar heb je geen last van en de wierrooklucht heeft ook wel wat. Dus tafel en stoelen buiten gezet, een cidertje opengetrokken en een goed gevulde salade gemaakt. Aan de oever van de rivier met m’n snoet in de zon was het weer heerlijk.

En toen ging het regenen. Dus heel de mikmak weer in de RV geschoven en terwijl de rest alvast met een bakkie z’n boek indook heb ik ff de afwas gedaan.

’s Avonds heeft Yara de verhalen bij haar laatste foto’s verteld. Gister was ik namelijk enorm ingestort en opeens was ik er helemaal klaar mee en moest m’n bed in. Beetje ongezellig maar gelukkig kennen ze me onderhand. Toen Yara vertelde dat ze een warme douche miste, vooral om eens haar haar te wassen heb ik een grote plastic bak uit onze ‘garage’ gehaald en die gevuld met heerlijk warm water. Yara is lenig zat dus die hing tamelijk comfortabel onderuitgezakt met haar hoofd achterover. Ik heb haar haar als een volleerde kapster gewassen en daarna met nog een keer warm water helemaal uitgespoeld. Toen bleek ze ook nog een kappersschaar gekocht te hebben om Lucas’ haar te knippen dus of ik haar haar ook wilde knippen. Kleine moeite, groot plezier. Daarna had ik dus nog lekker warm water over en hebben Yara en ik samen nog even haar afwas gedaan. Altijd fijn: gezellig kletsen en intussen iets nuttigs doen waar je dan achteraf weer blij mee bent dat het gedaan is.

Dinsdag 5 juli

Vanmorgen zijn Corné en ik naar Thonon les bains gereden waar parkeerplekken aan het water zijn. Er zijn 3 parkeerplekken voor campers en het kost wel 2 hele euro’s voor een hele dag.  Dus parkeren, smal weggetje oversteken en je zit op het gras aan het meer van Genève.  Meer ruimte en privacy dan op een echte camping.

Het beloofde een warme dag te worden dus wilden we vroeg op pad. Wij zijn op onze racefietsen gesprongen voor onze eerste rit deze vakantie. 50 km met 1 fikse berg erbij. Lekker zweten en intussen genieten van de omgeving. Regelmatig zicht over het meer, langs graanvelden vol rijpe, zware aren en in de verte de stad Genève. Het fenomeen fietspad is voor ons vrij nieuw in Frankrijk en blijkbaar voor de Fransen zelf ook. Er zitten nogal wat kinderziektes in. Rij je over een fietspad, kom je bij een rotonde en stopt het fietspad abrupt. Maar dan ook echt zo abrupt dat je moet afstappen omdat de stoeprand te hoog is om even af te ketsen. Of fiets je over een fietspad die 2 richtingen op gaat, staat er bij elke zijstraat een ijzeren hek over ruim de helft van het fietspad. Ongetwijfeld om te voorkomen dat er auto’s op komen maar op zich werkt 1 rood paaltje in het midden ook…De laatste kilometers werden we over een doorgaande weg geleid. Niet heel vreemd in Frankrijk en van een 50 km weg zijn we niet onder de indruk. Ook toen de weg overging in een 70 km weg raakten we niet van de kook want ook dat hebben we al vaak genoeg gefietst. Onze ervaring is dat auto’s met flinke ruimte inhalen. Maar toen het een 90 km weg werd die 4 banen breed werd en de auto’s met 100 langs ons roetsjten kreeg ik het toch minder naar m’n zin en hebben we de eerste afslag genomen. Hop onder de weg door en een dorpje in. Maps verzint wel weer een nieuwe fietsroute. En jawel hoor, we werden dwars door een landbouw gebied geleid. De kropjes sla waren net geoogst en het ‘fietspad’ was een tractorspoor.

In de hoop dat het een klein stukje zou zijn zijn we maar doorgefietst en na een tijdje kwamen we inderdaad weer op een asfaltweggetje. Eenmaal in de buurt van het water moesten we nog een paar kilometer en toen bleek het ‘fietspad’ een gruis/modderpaadje te zijn door de achtertuinen van heule grote huizen waarbij we af en toe met de fiets onder de arm een paar stenen treden af moesten, stukje over het strand, paar stenen treden op en weer verder. De vele boomwortels waren ook een interessante uitdaging maar het paadje eindigde inderdaad bij ‘onze’ parkeerplaats.

Ergens terwijl wij op de fiets zaten was Yara ook aangekomen en had een plek naast ons gescoord. Mooi op tijd want toen wij terug waren zagen we de ene na de andere sippe camperaar langs rijden. Zelf zat ze op dat moment in de McDonalds vanwege de gratis wifi en uitstekende poep-mogelijkheden. Vervolgens hebben we onszelf en onze kleding in het meer gegooid zodat alles weer zoutvrij was. Hoog tijd voor een middag boekje lezen en zwemmen afgewisseld met chips eten en water drinken. Halverwege de dag zijn Yara en ik nog op de racefiets gestapt om wat winkeltjes te bekijken en een poging te doen om nieuwe slippers voor Corné te scoren want die waren net stuk gegaan. Dat blijkt dus best een uitdaging te zijn want maat 47 ga je sowieso niet vinden maar 45/46 is ook een uitdaging. Zeker omdat hij geen teenslippers wil maar van die rare met zo’n flap over je tenen. Nou ja, je tenen steken dus nog uit onder die flap, je kent het wel. Na een paar winkels zijn we nog maar even de supermarkt ingedoken maar ook daar was het armoe troef op slipper-gebied. Dus nog maar wat nieuwe chips en fruit ingeslagen en terug gefietst. Ook dit was een interessant bijzonder avontuur. Ik denk dat een Franse ambtenaar een keer op vakantie geweest was in Nederland dus het fietspad was opeens rood. Daar hield ook elke vergelijking op met een fietspad. Maar goed, tegen de tijd dat het fietspad ophield zijn we vlak voor de rotonde de weg opgeketst en dankzij wat welwillende automobilisten hebben we het er weer keurig levend afgebracht. Eenmaal terug bij Corné maar weer lekker het water ingedoken en ’s avonds eten gekookt. Tafeltje erbij, ondergaande zon en de hele dag al genieten van Fransozen die het leven wel snappen. Tafeltje met kleedje en een paar glazen wijn, het ziet er zo goed uit. Ik wil misschien ook wel een kleedje ;-)

Na het eten een pot thee en wat chocola op tafel gezet en tussen de gesprekken door zagen we de zon aan de overkant in Zwitserland achter een berg zakken. Intussen was er een zwanenechtpaar met 4 puberkinderen aan land gekomen en hadden het grasveld tussen ons en de buren ingenomen. De buurmeisjes hadden geen andere keus dan stoppen met radslagen en handstanden doen al werden mensen verder professioneel genegeerd door de zwanen. Als er iemand met een hond voorbij kwam ging papa zwaan (of mama, ik zie het verschil niet) met wapperende vleugels al blazend boos staan doen. De meeste honden viel het niet eens op. Tegen een uur of 11 ben ik nog even de afwas gaan doen met op de achtergrond het gezellige gepraat van Corné en Yara. Tot alle straatverlichting uitging, blijkbaar was het nationale bedtijd dus daar zijn we maar in mee gegaan.

Woensdag 6 juli

Yara had een mooie parking in de bergen uitgezocht op een uurtje rijden waar we vast een mooie hike konden maken en als we wilden overnachten. Op de route ernaar toe heb ik een dumpingplek gevonden waar we water hebben bij gevuld en alles hebben geleegd. In de naastgelegen supermarkt maar even een fles chloor gekocht want de grijswatertank begon tamelijk onaangenaam te ruiken met hier en daar wat aangekoekte afwasrestantjes. Dus m’n afwasborstel eraan opgeofferd (mental note: nieuwe kopen voor de afwas) en alles ruikt nu weer naar roosjes. Ook vers stokbrood gekocht zodat Yara haar befaamde ontbijt kon maken (iets met van alles en nog wat en gebakken ei) en een eindje verderop bij een parking met een soort van uitzicht op het meer hebben we ontbeten. Toen nog een half uurtje de berg opgetuft en de busjes geparkeerd. We hadden geen bereik en geen idee van wandelingen. Ik opperde om omhoog te gaan maar dat werd afgeschoten want dan moest je zo stijgen. Dus zijn we horizontaal het bos ingeketst om een paadje te volgen. We vonden al snel een blauwe streep die we konden volgen richting een of ander bergmeer. Het zou 2 uur lopen zijn. In 5 kwartier waren we er maar wel volledig doorweekt van het zweet want het waren een kleine 2 kilometer met 20% stijgingspercentage omhoog. Maar serieus prachtig en echt on top of the world.

Dankzij Yara’s scherpe blik hebben we uit een ooghoek nog een dikke geelbruine marmot zich om zien draaien en onder een steen zien verstoppen. Inmiddels waren we in Zwitserland belandt. Dat kan gewoon ongemerkt op een berg. Om niet dezelfde route weer af te dalen had Corné op maps zitten koekeloeren en bedacht dat het wellicht mogelijk was via een andere route een soort roundtrip te maken. Dus wij weer vrolijk verder stijgen tot we bij een groot kruis kwamen waarop stond: Seigneur, protegez nous. Werkelijk een fenomenaal uitzicht over het meer en de wijde omgeving. Heftig hoge mooie ruige bergen. Puike plek om even te lunchen.

Daar hield de wandeling echter op aangezien onszelf cross-country van de berg afgooien geen strak plan leek. Dus zijn we op onze schreden teruggekeerd, helemaal gelukkig van het waanzinnige uitzicht wat we als bonus hadden gekregen. De terugweg was ook pittig omdat 20% dalen nog steeds best een klusje is. Maar je zweet wel een stuk minder. Eenmaal beneden in het dal spotten we het kruis boven op de berg.

Niet normaal dat we daar naartoe gewandeld zijn. We besloten naar het meer te rijden om daar af te koelen en we zouden wel zien waar we gaan slapen. Het kan tenslotte overal wel.

We reden een straat in die langs het water loopt maar konden niet doorrijden want er stond opeens een verboden in te rijden bord. Dus maar in de achteruit en geparkeerd. Hier mag je 1,5 uur gratis parkeren. Het interessante is dat het eenrichtingsverkeer is en dat er terug ook een verboden in te rijden bord staat. Officieel zitten we nu dus opgesloten.

Eerst maar eens het meer ingedoken. En ik heb meteen ff het zweet uit de kleren gespoeld. Yara heeft uitgevogeld dat het meer 580 km2 oppervlakte heeft en het is razend helder dus onze kleren zullen er wel schoon van worden en het meer niet vies van dat beetje zweet van ons. Wat overigens ook op onze lijven zat. Dus dat hangt nu lekker te drogen aan een hekje. Potje thee gezet, boekje erbij en massaal genieten. Ook hier is het trouwens erg rustig. Afgezien van een visser en een verdwaalde boot die kwam aanleggen lopen er alleen af en toe wat mensen langs.

Omdat er geen parkeerkaart in de RV ligt heb ik op een papiertje de aankomsttijd geschreven: Arrivé à 16:30 met een grote P erboven. Na anderhalf uur besloten we een nieuw blaadje te maken met: Arrivé à 17:58. In de afgelopen anderhalf uur hebben we 1 auto weg zien gaan en 3 auto’s door de straat zien rijden. Die overigens gewoon doorreden en zich niets aantrokken van het verboden in te rijden bord. We genieten nog maar even.