BlablaYara

Zondag 3 juli

Vanmorgen was ik rond half 8 wakker en ben toen op de bijrijdersstoel (die dus draaibaar is) overdwars gaan zitten met m’n benen op de bestuurdersstoel en m’n laptopje op schoot. Heerlijk rustig in het ochtendzonnetje m’n verhaaltjes schrijven terwijl Corné nog lekker lag te knorren. Fijn om uit te vogelen dat dit dus prima werkt. Ik lig niet te wachten tot hij wakker wordt – waarbij ik het uiteraard altijd perongeluk wakker maak – en hij slaapt serieus uit. Da’s vast goed voor de mensch.

Bakkie koffie voor Corné gezet waarvan hij de helft aan Lucas gaf zag ik: haha, Corné vindt het ook een geschikte vent zie ik al.

Yara en Lucas hebben hun ‘briljante broodjes’ gemaakt. Iets met oud stokbrood, sla, kaas, tomaat en een gebakken ei terwijl Corné een paar gebakken eieren met spek had en ik m’n groente-platbroodjes. Voor elk wat wils dus.

Daarna zijn Yara en Lucas richting Genève vertrokken om de laatste dag nog samen door te brengen. Ik ben niet beledigd dat Yara liever haar tijd aan Lucas besteedt want ik weet nog hoe het was zo’n kleine 30 jaar geleden. Toen bestond mijn hele wereld ook uit Corné. Nu nog steeds eigenlijk.

Het was inmiddels eind van de ochtend en al fiks warm dus vonden wij het geen strak plan meer om een flinke hike of fietstocht te starten. Tijd om een plek aan het water op te zoeken. Corné heeft even iets magisch gedaan op zijn mobiel en tegen de tijd dat ik de afwas gedaan had wist hij waar we heen gingen. Op de route er naartoe vond ik een camper dumpstation waar we vers water in wilden slaan.

Ook weer zo’n nieuw foefje wat we moeten uitvogelen. We hebben allebei ons hele leven gekampeerd op campings dus dat trucje kennen we nu wel. Vandaar dat we er lol ik hebben om met onze camper te kijken waar je allemaal gratis kunt staan. Het grote voordeel is dat je niets hoeft te regelen. Je hoeft je niet voor een bepaalde tijd te melden bij een receptie en je kunt komen en gaan wanneer je wilt. Het enige risico wat je loopt is dat er geen plek is. Maar goed, dan rij je dus gewoon een stukje verder Of dat je een keer ergens staat waar het niet mag en dat er dan een boze gendarmerie komt die je wegjaagt of zelfs een boete geeft. Maar zoals ik van mijn broer geleerd heb: ‘een boete is de prijs voor vrijheid’. Dus dat houd ik mezelf voor en ik word daar heel relaxed in.
Yara heeft een abonnement op Campercontact maar is daar niet echt tevreden mee. Park4night is veel beter aldus Yara, alleen heb je zonder abonnement maar een beperkte toegang. Dus voor dat tientje per jaar ben ik meteen lid geworden.

De plek waar wij aankwamen was een groot wild grasveld met een reepje grind. Er stonden wat camperaars en een aantal auto’s. De bijbehorende speeltuin was overgenomen door een groot gezin en het voelde alsof we de RV parkeerden in de mega grote achtertuin van een charmant zwitsers ogend pension. Met zo direct al 8 schotelantennes zichtbaar en dan ben ik nog niet eens om het huis heen gelopen. Geen idee wat er zo belangrijk is om te kijken maar een beetje mysterie in het leven is wel leuk.

Terwijl we onder het bordje ‘bagnade interdit’ doorliepen een bos in kwamen we iets verderop een oud frans stel tegen die onder de bomen met uitzicht op het water hun auto geparkeerd hadden. Ernaast stond een campingtafeltje met een bloemetjeskleed erover. Daar was een heerlijke maaltijd op uitgestald en beiden nipten aan een echt glas wijn. Zo’n ouderwets gevormd glas met een voetje, niet al te sierlijk, maar duidelijk chique genoeg om wijn uit te drinken. Ik stel me zo voor dat het nog stamt uit hun uitzet.

We hadden al snel een plekje gevonden waar we zowel zon als schaduw hadden aan het water. Vervolgens zijn we er meteen ingeplonst. Ik hou van smeltwater. Lekker fris! De dag gleed voorbij met waterstaren, boekjes lezen en af en toe een kletsje met elkaar. Hier waren we aan toe.

Rond een uur of vier vond ik het theetijd dus ben ik even naar de RV gelopen. Kon ik meteen een biertje meebrengen voor Corné ;-) Daar had ik al snel door dat het koude water van de rivier de lucht erom heen koelt. We zijn daar dus lekker blijven zitten tot een uur of 7. Toen nog in het laatste zonnetje gegeten waarna de lucht dichttrok en het ging regenen en onweren.

Midden in die dikke bui kwam Yara aan. Zij had een voorstelling bliksemflitsen gehad op de weg naar ons toe. Steeds voor haar in de verte van boven tot aan de grond van die grote bliksems en intussen de ruitenwissers op z’n hardst. Toch blij dat ze er dan weer veilig is.

Na een dikke knuffel en wat traantjes omdat ze Lucas mist werd het wel tijd voor koekjes. Ze hadden samen rond een uur of 4 al gegeten dus het was hoog tijd dat er weer wat in ging. Yara kan tenslotte de hele dag wel eten. Jammer voor Yara hebben we geen koekjes maar toen ik even in gedachten m’n voorraad langsging sloeg ze aan op droge worst en pommes risolee.

Dus de aardappelblokjes opgebakken terwijl Yara tussen de laatste regendruppels door naar haar busje rende om de SD-kaart uit haar camera te halen waarna we getrakteerd werden op een 3 uur durende voorstelling met live-verslag van haar belevenissen vanaf haar laatste blog. En dat was ergens eind mei. Heerlijk om de verhalen te horen en gezichten te zien bij de namen die voorbij komen.

Inmiddels was de regen gestopt en hadden we de deur weer open gegooid, het was namelijk nog steeds warm. Duizendmaal kuddo’s voor mijn moeder die werkelijk een briljant op maat gemaakt systeem heeft uitgevogeld als hor. We hebben gewoon 2 van die magneethorren bij de action gescoord en van eentje alle magneten afgepeuterd. Die hebben we tussen de andere gezet zodat de deur veel sneller en beter sluit. Een los deel aan een zijkant genaaid zodat het breed genoeg is en daarna veel gepruts op maat met klittenband en onderin nog extra magneetjes zodat het ook nog vastklikt onder de camper. Als kers op de taart heeft ze van het restant hor nog een soort zak gefabriceerd die standaard klaar hangt. Dus als we het zat zijn rollen we ‘m op en hangt het hele zwikkie keurig uit de weg boven de deur. En deze laatste dagen laten we ‘m gewoon de hele dag naar beneden. Want als je ertegen aanloopt wijkt de deur voor je alsof de Rode Zee splijt en achter je sluit-ie vanzelf weer. Hulde aan mama!